"Η Μουγγή Καμπάνα" του Θανάση Τριαρίδη έρχεται στο Θέατρο Act και η ομάδα Rodez μιλά στο thebest.gr

Η παράσταση που έγινε sold out για 2 συνεχόμενες σεζόν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, έρχεται στο αγαπημένο μας θέατρο Act στις 25 & 26 Ιανουαρίου. Λίγες μέρες πριν την παράσταση «Η Μουγγή Καμπάνα», του Θανάση Τριαρίδη, συναντηθήκαμε με την ομάδα Rodez!

Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση «Η Μουγγή Καμπάνα» του Θ. Τριαρίδη που ανεβάζετε.

Μάριος Κρητικόπουλος:Αυτή η παράσταση αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ομάδας μας, καθώς είναι η πρώτη φορά που συναντιόμαστε και τα τέσσερα μέλη της επί σκηνής. Πρόκειται για μια παράσταση φτιαγμένη με πολύ μεράκι και σεβασμό προς το έργο του συγγραφέα. Είναι μια σκηνική συνάντηση τεσσάρων ηθοποιών που με μια αναπνοή, δίνουν ζωή και ξετυλίγουν, μέσα από την αφήγηση, την ιστορία.

Ποιο είναι το θέμα που πραγματεύεται η δικής σας εκδοχή της Μουγγής Καμπάνας;

Σόνια Καλαϊτζίδου: Στην παράστασή μας θα δείτε όλη την ιστορία του χωριού της Ευλογιάς (ο βασικός τόπος της αφήγησης) την δημιουργία του, την ακμή του και τέλος την πτώση του. Θα δείτε Άραβες, Χριστιανούς, Αλχημιστές, Ικέτες, Πολιτικούς και Ιερείς, απλούς ανθρώπους να έρχονται και να φεύγουν, να αγαπούν και να δολοφονούν, αναζητώντας τον χτύπο της Μουγγής Καμπάνας για τελευταία φορά. Για εμάς, η θεματική συνοψίζεται στις ερωτήσεις που έχουμε και στο δελτίο τύπου μας. Πώς επηρεάζεται κάποιος όταν αναλαμβάνει εξουσία, πώς μια κοινωνία υποδέχεται τους πρόσφυγες,  πώς αντιμετωπίζουν οι πολίτες το ξέσπασμα μιας επιδημίας και τελικά πώς χωράει μέσα σε αυτά η αλληλεγγύη και η ενσυναίσθηση.

Πώς είναι η μεταξύ σας συνεργασία;

Ανθή Σαββάκη: Η συνεργασία μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την φιλία μας και νιώθω ότι όποια δυσκολία, διαφωνία, ένταση έχει προκύψει την ώρα της πρόβας, η σταθερά της φιλίας μας παραμένει ακλόνητη. Αυτό βοηθάει πάντα στην αποσυμπίεση των συναισθημάτων. Γιατί η δημιουργική διαδικασία της “γέννας” ενός έργου είναι επίπονη, συγκρουσιακή, δύσκολη και σκοτεινή. Άλλωστε, το πιο βαθύ σκοτάδι της νύχτας είναι λίγο πριν ξημερώσει. Και, προσωπικά, νιώθω σίγουρη ότι για εμάς τους τέσσερις, για την φιλία μας, πάντα (θα) ξημερώνει. Για την παράσταση αυτή, όμως, συνεργαστήκαμε στην σκηνοθεσία με τον Πάνο Αποστολόπουλο, στα φώτα με τον Δημήτρη Μπαλτά, στα σκηνικά/ κοστούμια με την Αλεξάνδρα-Αναστασία Φτούλη, και στην κινησολογία με τον Νικόλα Χατζηβασιλειάδη. Εκτός του Δημήτρη με τα υπόλοιπα παιδιά συνεργαστήκαμε για πρώτη φορά και μετά από έναν χρόνο περίπου συνεργασίας μπορώ να πω πως ήταν μια ευτυχής συνάντηση που ελπίζω να έχει διάρκεια. 

Η μουσική στην παράστασή σας παράγεται από εσάς τους τέσσερις που βρίσκεστε επί σκηνής. Πείτε μας λίγα λόγια για την επιλογή αυτή.

Ηλέκτρα Σαρρή:Η μουσική, οι στίχοι και τα τραγούδια της παράστασης είναι πρωτότυπα. Πρώτη φορά ανέλαβα να δημιουργήσω την μουσική σε μια παράσταση και σαν εμπειρία ήταν για μένα ως μουσικός μαγική. Εκτός από το ηχοτοπίο που έχει δημιουργηθεί, διασκευάσαμε για την παράσταση και ένα παραδοσιακό τραγούδι «Το τραγούδι του δέντρου». Και φυσικά «δανειζόμαστε» κάποιους θρησκευτικούς ύμνους που εξυπηρετούν την σκηνική μας αφήγηση. Η επιλογή μου να μην υπάρχει κανένα τεχνολογικό ή άλλο εξωτερικό μέσο για την μουσική ήταν βασισμένη στην γενικότερη προσπάθειά μας να γίνει αυτή η παράσταση βασισμένη εξ ’ολοκλήρου στα εργαλεία, το σώμα και την φωνή των ηθοποιών.