ΤΕΕ Δυτικής Ελλάδας: Στη διάθεση του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων των Τεμπών- "Για να μην ηττηθεί η ζωή συντριπτικά Κατά κράτος"

H διοικούσα επιτροπή του ΤΕΕ Τμήμα Δυτικής Ελλάδας όπως αναφέρει με ανακοίνωσή της "συμμετέχει στην κινητοποίηση που διοργανώνει ο Σύλλογος Συγγενών Θυμάτων των Τεμπών την Κυριακή 26/1 /2025 στη Πλατεία Γεωργίου και απευθύνει πρόσκληση συμμετοχής σε όλα τα μέλη του ΤΕΕ".

Επίσης, η Διοικούσα Επιτροπή γνωστοποιεί ότι "τίθεται παράλληλα στη διάθεση του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων των Τεμπών και θα έχει άμεση απόκριση σε οποιαδήποτε βοήθεια της ζητηθεί, στην κατεύθυνση της πλήρους εξερεύνησης των συνθηκών υπό τις οποίες έγινε το πολύνεκρο δυστύχημα  το οποίο συντάραξε τη χώρα αλλά και της διεκδίκησης λύσεων και δικλείδων ασφαλείας ώστε να μην επαναληφθεί μια τέτοια τραγωδία. 

"Ως επιστήμονες, αλλά κυρίως ως άνθρωποι, αντιλαμβανόμαστε την ευθύνη μας να συνεισφέρουμε σε έναν κόσμο όπου τέτοιες τραγωδίες δεν θα έχουν θέση" αναφέρει η ανακοίνωση.

«Η τραγωδία των Τεμπών άφησε ανεξίτηλο σημάδι στις ψυχές όλων μας. Ο πόνος σας έγινε και δικός μας πόνος. Στεκόμαστε δίπλα σας με σεβασμό, ταπεινότητα και ισχυρή δέσμευση αλληλεγγύης. Οι φωνές των αγαπημένων σας που χάθηκαν άδικα δεν θα σβήσουν. Είναι χρέος μας να μετατρέψουμε τη θλίψη σε αγώνα, την οργή σε πράξη, και τη μνήμη σε φάρο για ένα πιο ασφαλές και δίκαιο μέλλον. Είμαστε στο πλευρό σας, γιατί καμία ζωή δεν πρέπει να χαθεί μάταια» αναφέρει ο Πρόεδρος του ΤΕΕ Δυτικής Ελλάδας Βαγγέλης Καραχάλιος.

Το ποίημα της συναδέλφου μηχανικού Βαρβάρας Χριστιά εκφράζει την οδύνη και του τεχνικού κόσμου για το δυστύχημα που κανείς δεν θα ξεχάσει.

Για να μην ηττηθεί η ζωή συντριπτικά 

Κατά κράτος 

«Εγώ δεν έγραψα κανένα ποίημα.

Δε διάβασα ποίηση ποτέ.

Καμώνομαι πως δεν γνωρίζω καν

του ποιητή τη νύξη:

«κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα

κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες»

νέρωσα το μελάνι μου,

γλίστρησα πάνω σε λείες λέξεις,

(έρωτας, θάλασσα, φεγγάρι)

απέφυγα όλες τις πετρώδεις και τραχιές 

(ανατροπή, ξεσηκωμός, κινητοποίηση), 

εγώ δεν έγραψα κανένα ποίημα

κι ας άκουσα οδυρμούς

παλλόμενους μες σε πυρακτωμένες λαμαρίνες:

«βοήθεια, 

δεν μπορώ να αναπνεύσω,

έχω ελάχιστο οξυγόνο, 

φοβάμαι, σ΄ αγαπώ».

Α, ας σπάσουν τα μολύβια τους οι ποιητές,

ας βάψουν μαύρα τα πινέλα οι ζωγράφοι.

Αφού ακόμη «κανένας στίχος δεν ανατρέπει καθεστώτα»

αφού ακόμη «κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες» 

ηττήθηκε η τέχνη κατά κράτος,

ηττήθηκε η ζωή συντριπτικά.»