Μια γλυκόπικρη κομεντί

Στις μέρες μας αδιαμφισβήτητη είναι η ανθοφορία του σύγχρονου ισπανικού θεάτρου τόσο ως προς την παραγωγική ορμή του όσο και στην ανταπόκριση του κοινού πέραν των ορίων της χώρας παραγωγής του. Μετά την εκρηκτική επιτυχία της «Μεθόδου Γκρόνχολμ» του Τζόρντι Γκαλθεράν, ακολούθησαν και άλλα έργα της ισπανόφωνης δραματουργίας, που αγαπήθηκαν από τις ευρωπαϊκές σκηνές, με την Ελλάδα να οφείλει πολλά στη Μαρία Χατζηεμμανουήλ και την εκτεταμένη μεταφραστική της δουλειά η οποία σύστησε πολλούς σύγχρονους ισπανούς συγγραφείς στην εγχώρια σκηνή.   

 Κατά την τρέχουσα θεατρική σεζόν είναι το έργο «Βρέχει στην Βαρκελώνη» (It’s raining in Barcelona, 2013) του καταλανού Πάου Μιρό, που συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των θεατρόφιλων. Μια μελαγχολική κοινωνική κομεντί «τόσο αστεία για να είναι δράμα και τόσο δραματική ώστε να είναι κωμωδία», που παρουσιάζεται με επιτυχία από το Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Στο επίκεντρο της υπόθεσης βρίσκεται η Λάλι, μια σεξεργάτρια που ζει σε προάστειο της Βαρκελώνης με τον άξεστο και αγοραφοβικό Κάρλος, εραστή και προαγωγό της. Συμπαθής και ευάλωτη γυναίκα, θέλει να γίνει καλύτερη, να σηκωθεί λίγο ψηλότερα… Την εσωτερική αυτή ανάγκη της τροφοδοτεί ο Νταβίντ, ο πιο τακτικός πελάτης της, που διατηρεί βιβλιοπωλείο και μέσα από τα βιβλία την εισάγει στον κόσμο της τέχνης και της λογοτεχνίας, γεγονός που της δημιουργεί μία αίσθηση ελευθερίας και ψυχικής ενδυνάμωσης. Η κατακλείδα του έργου τη βρίσκει αλλαγμένη, μετακινημένη από την κατάσταση της πόρνης και τους δύο άνδρες συμφιλιωμένους, παρά την αρχική ζήλεια που εύλογα προξενείται στον Κάρλος.

 Η γραφή του Πάου Μιρό διαθέτει αρετές αλλά έχει και αδυναμίες. Στα θετικά της προσγράφεται ότι αξιοποιώντας ευφυώς το παλαιό, αιώνιο θεατρικό μοτίβο των τριών προσώπων (του ζεύγους και του εραστή), που έχει αντικατασταθεί από τον προαγωγό, την πόρνη και τον εραστή, υπερβαίνει το σκοτεινό του υπόβαθρο και αναδεικνύει τη μεταποιητική και αναγεννητική δύναμη της τέχνης και της λογοτεχνίας.

 Επιπλέον αποφεύγει ένα τέλος-κλισέ αλλά «Pretty Woman», προκρίνοντας ένα κλείσιμο αυτονόμησης της ηρωίδας τους και υποφώσκοντος φεμινισμού, παρά τη χειριστικότητα που ενέχει ο χαρακτήρας του φαινομενικά αδύναμου Νταβίντ αλλά και του Κάρλος. Δημιουργεί επίσης ενδιαφέροντες χαρακτήρες και ένα ισορροπημένο κράμα χιούμορ, βίας και τρυφερότητας. Ωστόσο οι ήρωες παραμένουν ανολοκλήρωτοι – με εξαίρεση τη Λάλι, την μόνη σφαιρικά ανεπτυγμένη – με αποτέλεσμα οι μεταξύ τους συγκρούσεις να υπολείπονται σε αιχμηρότητα, ένταση και κλιμάκωση και η υπόθεση να περιπίπτει σε μια παθητικότητα.

Το έργο που έγινε γρήγορα χιτ στην Καταλωνία, τη γενέτειρα του συγγραφέα και έκανε επίσημα πρεμιέρα στο Piccolo Theatre του Μιλάνο, φιλοξενείται σε πανελλήνια πρώτη στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης – Κάρολος Κουν (υπόγειο), σε μετάφραση του Els de Paros, με την απλή, ζεστή και χαμηλότονη σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Το ρόλο της Λάλι επωμίζεται η Δήμητρα Ματσούκα, σε εκείνον του Κάρλος εμφανίζεται ο Ανδρέας Κοντόπουλος και στο ρόλο του Νταβίντ ο Κώστας Καζανάς.

 Τη σκηνογραφία της παράστασης επιμελήθηκε ο Αντώνης Δαγκλίδης και την ενδυματολογική εικόνα των ηθοποιών φρόντισε η Μαγδαληνή Αυγερινού. Δύο έμπειροι, ο καθένας στο πεδίο του, συμπληρώνουν τους συντελεστές: ο Νίκος Κηπουργός με τη μουσική του και ο Σάκης Μπιρμπίλης με τους φωτισμούς του, συμβάλλοντας στο τελικό παραστασιακό αποτέλεσμα.

Μια σύγχρονη ενδιαφέρουσα πρόταση – συμπαραγωγή του Θεάτρου Τέχνης και του Νέου Κόσμου – ανάμεσα στις πολλές που προσφέρει η πληθωρική θεατρική Αθήνα.