Και μαζί τους παρασύρουν τους πάντες και τα πάντα
Η υπόθεση της Αχαϊκής Τράπεζας απέδειξε ότι η κρίση που προκαλεί το νέο Μνημόνιο στην ελληνική κοινωνία, αφορά τους πάντες. Ακόμη και εκείνους που μέχρι πρότινος έμοιαζαν να είναι στο απυρόβλητο.
Ποιος θα φανταζόταν για παράδειγμα, ότι κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος της αστικής τάξης και του επιχειρείν στην Πάτρα, ο Ευάγγελος Φλωράτος, θα επιχειρηματολογούσε με όρους… ΚΚΕ για να αιτιολογήσει το κλείσιμο της τράπεζας που ηγείτο;
Πέρα από τις όποιες δικές τους ενδεχόμενες ευθύνες, ο κ. Φλωράτος, απέδωσε το λουκέτο της Αχαϊκής στη Μνημονιακή πολιτική και στην ένταση του ανταγωνισμού μεταξύ του τραπεζικού κεφαλαίου!
Ποιος το περίμενε, ότι εκατοντάδες μικρομεριδιούχοι της Τράπεζας, άνθρωποι που «κοίταγαν τη δουλειά τους», αποταμιεύοντας τις οικονομίες μιας ζωής, θα έβγαιναν αγανακτισμένοι στους δρόμους και θα πολιορκούσαν τα γραφεία της Αχαϊκής, ζητώντας τα λεφτά τους, παραπέμποντας σε εικόνες της χρεοκοπημένης Αργεντινής;
Και όμως συνέβη. Όλοι αυτοί, μέσα σε μια στιγμή ένοιωσαν τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια τους. Αισθάνθηκαν προδομένοι από ένα σύστημα που «πωλούσε» τόσα χρόνια ασφάλεια, πίστη και απόδοση των οικονομιών τους.
Το ίδιο συνέβη και με τους επιχειρηματίες, μικρούς ή μεγάλους, και τους μεγαλομετόχους της Αχαϊκής. Εντελώς αναπάντεχα συνειδητοποίησαν ότι οι επενδύσεις τους, είναι στον «αέρα».
Βέβαια, τα μεγαλύτερα θύματα της υπόθεσης, είναι οι εκατό υπάλληλοι της Αχαϊκής, όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, οι οποίοι μέσα σε μια νύχτα, έχασαν τη δουλειά τους και μαζί τα όνειρά τους για το μέλλον.
Ωστόσο, και αυτοί πιάστηκαν απροετοίμαστοι, αφού επί τόσα χρόνια δεν είχαν ούτε καν σωματείο (άραγε ήταν όλα τόσο ρόδινα στην Αχαϊκή που δεν χρειάζονταν εκπροσώπηση;), και έτρεχαν τελευταία στιγμή για να φτιάξουν σωματείο, ώστε να περισώσουν ό,τι μπορέσουν. Αυτό όμως δεν σημαίνει τίποτα. Ο αγώνας τους πρέπει να συνεχιστεί, η φωνή τους πρέπει να ακουστεί, τα όνειρά τους πρέπει να ξαναδημιουργηθούν. Και αυτό είναι υπόθεση όλων μας, γιατί όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε.
Από την υπόθεση της Αχαϊκής, βγαίνουν δυο σαφέστατα συμπεράσματα:
Το πρώτο είναι ότι στις συνθήκες του άγριου καπιταλισμού, που επιβάλλει στη χώρα μας η Μνημονιακή πολιτική των δανειστών μας και των ντόπιων συνεργατών τους, ισχύει ο νόμος της ζούγκλας. Το μεγάλο ψάρι (οι εμπορικές τράπεζες), τρώει το μικρό (την Αχαϊκή και τις άλλες συνεταιριστικές).
Το δεύτερο ότι το Μνημόνιο και οι πολιτικές που επιβάλλει στο όνομα της αγοράς και της ανταγωνιστικότητας, αφορούν τους πάντες. Από τον αστό Φλωράτο, μέχρι τον υπάλληλο των 600 ευρώ.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
