Μια στιγμή αρκεί για να βρεις και πάλι την έμπνευσή σου και να κάνεις μια νέα αρχή

Εντελώς ξαφνικά χωρίς ποτέ να καταλάβω το γιατί, μετά το τελευταίο μου άρθρο στις 7 του περασμένου Ιουνίου, το μυαλό μου μπλόκαρε. Έχασα την έμπνευσή μου και το κέφι που μου προσέφερε η συχνή επικοινωνία μας, μέσα από αυτό εδώ το blog.

Έπαψα να γράφω. Έπαψα να μοιράζομαι μαζί σας τις σκέψεις μου και τις ανησυχίες μου για το αύριο. Ξαφνικά τίποτα δεν έμοιαζε να έχει νόημα. Η σκέψη μου «πάγωσε».

Συνέβαιναν τόσα γύρω μας κι όμως εγώ δεν έβρισκα το λόγο για να καθίσω μπροστά στον υπολογιστή μου και να αρχίσω να γράφω.

Τίποτα δεν με συγκινούσε πλέον. Σαν κάποιος, μέσα στο κατακαλόκαιρο, να έκλεψε τον ήλιο από την ψυχή μου. Ποτέ δεν μπόρεσα να δώσω μια πειστική απάντηση για το τι μου συνέβη.

Οι μήνες περνούσαν κι εγώ εκεί! Κολλημένος στο τίποτα, στο γιατί. Ήταν ίσως το χειρότερο καλοκαίρι της ζωής μου εδώ και χρόνια. Έδειχνα μια χαρά. Χαμογελούσα στους φίλους μου σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Όσοι με γνωρίζουν όμως καλά… ήξεραν. Ήξεραν ότι κάτι πολύ σοβαρό με προβληματίζει.

Και ξαφνικά μετά από σχεδόν πέντε μήνες στο απόλυτο τίποτα, το περασμένο Σάββατο, ένα κρύο και συννεφιασμένο βράδυ, το πρώτο του φετινού χειμώνα, το μυαλό μου γέμισε και πάλι με ιδέες. Σαν όλα να είχαν νόημα ξανά.

Περίεργα πράγματα, σκέφτηκα. Κάθισα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου, έτσι για να με δοκιμάσω. Τα χέρια πήγαιναν μόνα τους πάνω στο πληκτρολόγιο. Σαν να τα οδηγούσε μια εσωτερική δύναμη που δεν μπορούσα να ελέγξω.

Άρχισα να γράφω ακατάπαυστα. Όταν κοίταξα και πάλι το ρολόι διαπίστωσα ότι είχαν περάσει πάνω από τρεις ώρες. Πήρα μια ανάσα κι άρχισα να διαβάζω όσα είχα γράψει.

Πράγματα απλά και καθημερινά. Όχι πολιτικά αλλά προσωπικά. Δεν είναι ότι η πολιτική δεν είχε πλέον καμία σημασία. Δεν έγινα με μιας ιδιώτης, idiot (δηλαδή ηλίθιος).

Όμως φαίνεται πως εκείνα που έχουν μεγαλύτερη σημασία, σε μια Ελλάδα που καταρρέει, είναι τα ανθρώπινα συναισθήματα.

Λέξεις όπως αγάπη, εμπιστοσύνη, φιλία, προδοσία, μοναξιά, παρέα, χαμόγελο, θλίψη, θυσία, είχαν πλημμυρίσει τα κείμενά μου.

Και τότε σκέφτηκα: Μα αυτά είναι πολύ προσωπικά δεν θα πρέπει να τα δημοσιεύσω. Αν το πράξω θα εκτεθώ! Η σκέψη αυτή με βασάνισε όλη τη νύχτα. Το πρωί με καθαρό μυαλό πλέον πήρα τελικά την απόφασή μου: Θα τα δημοσιεύσω κι ας εκτεθώ!

Υ.Γ. Την αρχή την κάνω αύριο με το άρθρο μου: «Όταν ο ένας ανασαίνει για δύο… πρέπει να πεις «καληνύχτα ομορφιά μου» και να χαθείς στη μοναξιά σου!»… και ο Θεός βοηθός!