Να ζεις αγαπώντας και να "φύγεις" χαμογελώντας ή άλλιως τί δίνει νόημα στη ζωή;

Πριν από αρκετό καιρό, είναι η αλήθεια, ένας καλός μου φίλος, την ώρα του καφέ στο αγαπημένο μας στέκι, μου έκανε την πιο δύσκολη ερώτηση που μου έχουν κάνει μέχρι σήμερα. «Θάνο ποιο νομίζεις ότι είναι το νόημα της ζωής;», με ρώτησε.

Την στιγμή εκείνη, για να μη δείξω ότι με πιάνει αδιάβαστο, του έδωσα μια πρόχειρη και σύντομη απάντηση. Ούτε που θυμάμαι πλέον τι του είπα, τόσο βιαστική και ανεπεξέργαστη ήταν η απάντησή μου.

Από τότε όμως, εδώ και πάνω από έξι μήνες, το ερώτημά του με βασανίζει καθημερινά. Διάφορες σκέψεις περνούν από το μυαλό μου κι όταν πιστεύω ότι έχω καταλήξει, έρχεται κάτι διαφορετικό για να φέρει και πάλι τα πάνω κάτω.

Ό,τι όμως και να σκέφτομαι, όποια όμορφη εικόνα και να φτιάχνω με τη φαντασία μου, είναι μερικά πράγματα που παραμένουν σταθερά. Λίγα, ομολογουμένως… αρκετά όμως, θεωρώ, για να δώσουν νόημα στη ζωή μου:

Το χαμόγελο ενός μικρού παιδιού, ένα χέρι που μου ζητά να το κρατώ για πάντα, ένας καφές στη λιακάδα, ένα σκασιαρχείο από το σχολείο ή από τη δουλειά, ένα πάρτι με μπύρες στην παραλία, η κατάλληλη κουβέντα την στιγμή που την χρειάζομαι από έναν φίλο… και πολλή-πολλή αγάπη ρε γαμώτο! Αυτά φθάνουν.

Θα μου πείτε και δικαίως: Τι να τα κάνεις όλα αυτά ρε μεγάλε εάν δεν έχεις δεκάρα τσακιστή; Δεν διαφωνώ. Άντε να προσθέσω και τα αυτονόητα, μια αξιοπρεπή δουλειά και υγεία. Μέχρι εκεί όμως.

Τί να τα κάνεις, όλα τα υπόλοιπα εάν δεν έχεις κάποιον για να μοιραστείς όσα σε απασχολούν; Τί να τα κάνεις, όταν σε περιτριγυρίζουν άνθρωποι που δεν ενδιαφέρονται για σένα, άνθρωποι που βάζουν πάνω από όλα την καριέρα και το χρήμα και χάνουν την ουσία; Τί να τα κάνεις όταν ακούς πάρα πολλά λόγια και βλέπεις λίγες πράξεις;

Οι άνθρωποι που πραγματικά σε αγαπούν, ναι, θα σε πληγώσουν, θα σε κατακεραυνώσουν όταν κάνεις λάθος, ίσως να μην σου μιλήσουν για μέρες ή ακόμα και για μήνες... όταν όμως θα τους χρειαστείς, θα σταθούν δίπλα σου χωρίς να τους το ζητήσεις, χωρίς να το περιμένεις.

Σημασία λοιπόν έχουν τα απλά, τα "ασήμαντα", τα καθημερινά, να ζεις αγαπώντας. Κι όταν έρθει η ώρα να "φύγεις" να το κάνεις με το κεφάλι ψηλά και χαμογελώντας επειδή θα γνωρίζεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που θα έχουν τις πιο γλυκές αναμνήσεις από σένα, άνθρωποι που σ’ αγάπησαν και που πραγματικά θα τους λείψεις, άνθρωποι που μπορούν να ζήσουν χωρίς εσένα αλλά που δεν το θέλουν!