Γιατί ο έρωτας μου θυμίζει junk food όταν μου επιτρέπουν να τρώω μόνο νερόβραστα… κολοκυθάκια;

Διάβασα χθες το άρθρο για τον έρωτα που είχε γράψει,  ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, η Μαρία Κακαβάνη. Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε (και δεν το λέω γιατί γράφουμε και οι δύο στο thebest. Κάθε άλλο).

Μου άρεσε επειδή περιείχε πολλές αλήθειες. Μου άρεσε επειδή μ’ έκανε ν’ αναρωτηθώ και να θέλω να γράψω κι εγώ τις δικές μου σκέψεις, χωρίς τελικά να ψάξω για τις κατάλληλες λέξεις.

Να τα γράψω αυθόρμητα, όπως μου έρχονται, όπως είναι άλλωστε εκ φύσεως και ο έρωτας. Το πιο αυθόρμητο συναίσθημα. Σε χτυπάει εκεί που δεν το περιμένεις.

Στην στάση ενός λεωφορείου. Στην ουρά που περιμένεις, με τις ώρες, για να πληρώσεις ένα λογαριασμό. Στο γάμο του καλύτερού σου φίλου. Στην πιο βαρετή εκδήλωση που υπήρξε ποτέ. Στην καντίνα, τρώγοντας ένα «βρόμικο»… Και να που φτάσαμε, ίσως με τον πιο παράδοξο τρόπο, στο προκείμενο.

Θα μου πείτε τι σχέση μπορεί να έχει ο έρωτας με ένα «βρόμικο» στην καντίνα. Κι όμως έχει. Προσωπικά ο έρωτας μου θυμίζει το πιο λαχταριστό και ανθυγιεινό junk food, την περίοδο που ο γιατρός μου έχει απαγορεύσει τα πάντα εκτός από... νερόβραστα κολοκυθάκια.

Για σκεφτείτε το… μου έχει ανέβει η πίεση, η χοληστερίνη έχει χτυπήσει «κόκκινο» και ο αναθεματισμένος ο γιατρός μου λέει, ότι, εάν θέλω να ζήσω, θα πρέπει, για το υπόλοιπο της μίζερης ζωής μου, να τρώω μόνο… κολοκυθάκια.

Βγαίνω στο δρόμο. Κάνω μια βόλτα για να πάρω λίγο καθαρό αέρα και να σκεφτώ. Και τότε, αχ τότε, τα βήματά μου με οδηγούν μπροστά στην καντίνα με το «βρόμικο» που λέγαμε.

Οι επιλογές που έχω είναι φυσικά δύο: Ή ακολουθώ την εντολή του γιατρού μου ή ενδίδω στον πειρασμό, αν και γνωρίζω εκ των προτέρων τις ολέθριες συνέπειες. Ε, λοιπόν πλέον είμαι 100% σίγουρος ότι θα ενδώσω.

Φαντάζομαι πως τον πιάσατε τον παραλληλισμό…

Η πίεση και η χοληστερίνη είναι οι «πληγές» που μας έχουν αφήσει οι προηγούμενοι έρωτές μας. Ο γιατρός είναι οι άμυνες που δημιουργεί ο ίδιος μας ο εαυτός, ο οποίος μας επιβάλει να «τσακωθούμε» με τον έρωτα για να μην πληγωθούμε και πάλι. Τα κολοκυθάκια είναι η βαρετή και άνοστη ζωή μας χωρίς τον έρωτα και φυσικά το «βρόμικο» είναι ο φτερωτός Θεός αυτοπροσώπως.

Ξέρουμε εκ των προτέρων ότι, όσο διαρκέσει, θα μας κάνει να νιώσουμε υπέροχα, θα χαθούμε στην μαγεία του, όταν όμως τελειώσει θα μας «σκοτώσει».

Είμαι σίγουρος ότι θα υπάρξουν αρκετοί που θα επιλέξουν να τον προσπεράσουν. Θα προσποιηθούν ότι δεν τον είδαν για να μην του μιλήσουν. Θα φοβηθούν να τον δοκιμάσουν. Θα φοβηθούν να ρισκάρουν. Δεν τους αδικώ. Έτσι όμως αφήνουν ανοικτούς λογαριασμούς μαζί του. Έτσι ίσως χάσουν την ευκαιρία που περίμεναν από πάντα.

Το ξέρω πολύ καλά καθώς έχω συμπεριφερθεί δεκάδες φορές με αυτό τον τρόπο κατά το παρελθόν. Πλέον όμως επιλέγω να μην αντισταθώ, ακόμα και όταν ξέρω ότι θα με «σκοτώσει».

Γιατί τι νόημα έχει τελικά μια βαρετή και άνοστη ζωή χωρίς μια γερή δόση «αλάτι»; Κανένα απολύτως. Γι’ αυτό λοιπόν αφήστε τους «γιατρούς» να λένε τα δικά τους… ζήστε το και δόξα τω Θεώ η επιστήμη στις μέρες μας κάνει «θαύματα»!