Από την Πάτρα στη... Νέα Υόρκη ο δημοσιογράφος Χριστόδουλος Αθανασάτος - Η συνεργασία με τη Νταρίλη, οι celebrities και η ζωή στο Μανχάταν

-Πες μας λίγα λόγια για τον σταθμό και τη δουλειά σου εκεί

Το NGTV (National Greek TV παλαιότερα, New Greek TV στην σύγχρονη ονομασία του) είναι ο πρώτος 24ωρος τηλεοπτικός σταθμός με έδρα τη Νέα Υόρκη.  Έχει μια παράδοση 25 και πλέον ετών και ταυτίστηκε με την ομογένεια, καθώς παρείχε ελληνικό πρόγραμμα σε εποχές που δεν υπήρχαν δορυφορικά προγράμματα.  Ιδρυτής του σταθμού είναι ο αείμνηστος Δημήτρης Καστανάς, ο οποίος αποχώρησε το 2012 και παρέδωσε την σκυτάλη στη νέα ιδιοκτησία.  Σήμερα, το κανάλι έχει διττό ρόλο: Από την μια πλευρά, παρέχει ένα ποτ-πουρί προγραμμάτων ελληνικών σταθμών στους συνδρομητές του, ως τηλεοπτικός δίαυλος.  Από εκεί και πέρα, έχει και κάποιες δικές του εκπομπές, συν ένα δελτίο ειδήσεων.  Όπως αντιλαμβάνεσαι, ο δικός μου ρόλος είναι στα ρεπορτάζ και το δελτίο ειδήσεων, αλλά και το newgreektv.com, που είναι το ενημερωτικό portal του σταθμού.

- Τι διαφορές έχουν οι συνθήκες εργασίας εδώ (Πάτρα) κι εκεί (Νέα Υόρκη);

Μια βασική διαφορά είναι πως στις ΗΠΑ πληρώνεσαι είτε την εβδομάδα είτε εβδομαδιαία.  Δεν έχεις δηλαδή το συναίσθημα ότι πληρώθηκες τώρα και μετά... άντε να περάσει ο μήνας και, δυστυχώς, κι αν θα σε πληρώσουν τότε, όπως συμβαίνει εσχάτως στην Ελλάδα.  Οι νόμοι είναι αυστηροί και οι επιχειρήσεις πολύ συνεπείς, γιατί αν γίνει καταγγελία οι μηχανισμοί θα δείξουν πολύ άμεσα αντανακλαστικά.  Αναφορικά με το αντικείμενο καθεαυτό, δεν μπορώ να κάνω άμεσες συγκρίσεις γιατί εμείς, ως μοναδικοί τηλεοπτικά για το target group μας, δεν έχουμε κάποιον ανταγωνισμό να μας «κυνηγάει» στο δελτίο ειδήσεων.  Επειδή έχω συμπέσει όμως σε ρεπορτάζ με κάποια μεγάλα ΜΜΕ είτε εθνικής, είτε πολιτειακής εμβέλειας, έχω την αίσθηση ότι στην Ελλάδα (ή στην Ευρώπη, αν και δεν έχω πλήρη εικόνα) έχουμε ένα κλικ παραπάνω ένταση επί το έργον.  Αυτό έγκειται στην διαφορά κουλτούρας και στα διαφορετικά αντανακλαστικά και ενδιαφέροντα του κοινού.

-Με ποιους διάσημους Έλληνες και ξένους έχεις γνωριστεί ή έχεις κάνει συνεντεύξεις;

Πιο πολύ απ’ όλα, μου έχει μείνει μια δήλωση που μου έκανε η Συνήγορος του Πολίτη του Δήμου Νέας Υόρκης, Λετίσια Τζέημς, σχετικά με τους Έλληνες και το γεγονός ότι πρέπει να γίνουν πιο ελαστικές οι προϋποθέσεις μετανάστευσης.  Έγινε θέμα σε πολλά ελληνικά μέσα και, όταν με ξαναείδε, μου είπε ότι την έπαιρναν συνεχώς τηλέφωνο και δεν μπορούσε να πιστέψει το ενδιαφέρον που προξένησε η τοποθέτησή της!  Από εκεί και πέρα, μια ωραία συνέντευξη, την οποία έκανα για το portal, ήταν με τον αυθεντικό χαρακτήρα από το «Εξπρές του Μεσονυχτίου» (Μπίλι Χέιζ).  Ακόμα, έχω γνωρίσει και κάνει συνέντευξη με την Ολυμπία Δουκάκις και την Καθλιν Τέρνερ, αλλά και ισχυρούς επιχειρηματίες, όπως ο Τζον Κατσιματίδης και ο Τζον Κάλαμος.  Από πρόσωπα που έχουν δραστηριοποιηθεί στην Ελλάδα, σχεδόν το σύνολο αυτών που ταξιδεύουν στη Νέα Υόρκη, ανεξαρτήτως τομέα, είτε είναι πολιτικός, είτε καλλιτεχνικός, είτε αθλητικός.  Έχω παραβρεθεί σε εκδηλώσεις προς τιμήν του Νικ Καλάθη, του Κώστα Κουφού και του Γιάννη Αντετοκούνμπο, ενώ ετοιμάζουμε μια εκτενή συνέντευξη – έκπληξη του Θανάση Αντετοκούνμπο, που είναι στην διαδικασία του μοντάζ.  Πάντως, μέσα από ρεπορτάζ κέρδισα και ανθρώπους: κυρίως την «δικιά μας», λόγω Πάτρας, Ηλιάνα Παπαγεωργίου, που είναι πολύ καλή φίλη μου.

-Πώς τα περνάς εκεί; Πώς είναι η καθημερινότητά σου;

Κοίταξε, ειδικά τον χειμώνα, οι καθημερινές είναι δύσκολο να εμπεριέχουν κάτι περισσότερο από την ρουτίνα «δουλειά – σπίτι».  Παρόλα αυτά, η ποιότητα ζωής μου έχει βελτιωθεί πολύ από την ημέρα που μετακόμισα στην Αστόρια, που μοιάζει με μια «Πάτρα χωρίς παραλιακή ζώνη».  Έχω γνωρίσει ενδιαφέροντα πρόσωπα και έχω αναπτύξει κάποιες καλές φιλίες. Ενώνουμε τις... μοναξιές μας και περνάμε ωραία, όταν μπορούμε και βρισκόμαστε.  Όμως, το σημαντικότερο είναι πως το Μανχάτταν είναι πολύ κοντά μας, μόλις δυο –τρεις σταθμούς με το Μετρό.  Είναι πραγματικά το κέντρο του κόσμου: Μπορείς να βρεις από το πιο εμπορικό, τουριστικό και «αφελές» μέχρι και χώρους που έχουν απίστευτη φιλοσοφία και άποψη.  Είναι αυτό που μας λένε στα σποτ: Αυτό που για τους άλλους είναι ταξίδι ζωής, για εμάς είναι μια στάση με το τρένο.

- Τι σου λείπει από την Ελλάδα και την Πάτρα;

Αν εξαιρέσεις ένα μικρό «διάλειμμα» που σπούδασα στην Πάντειο, όλη η ζωή μου ήταν στην Πάτρα: Εκεί γεννήθηκα, μεγάλωσα, πήγα σχολείο, έκανα σπουδές, εργάστηκα.  Είναι το σπίτι μου, η οικογένειά μου, οι φίλοι, οι αναμνήσεις.  Δεν ανταλλάσσονται και δεν υποκαθίστανται από την μαγεία της Νέας Υόρκης, ούτε έγινα «Νεοϋορκέζος» επειδή μετακόμισα εδώ.  Είναι σαν να μην έφυγα ποτέ.  Καταλαβαίνεις ότι κατά βάθος μου λείπουν τα πάντα.  Αλλά αυτό το τίμημα ήξερα ότι θα το πληρώσω.

-Το έχεις μετανιώσει που έφυγες; Σκέφτεσαι καθόλου να γυρίσεις;

Με δεδομένο ότι εργάζομαι σε ένα ασφαλές και καλό περιβάλλον, κερδίζοντας εμπειρίες, όχι, δεν το μετάνιωσα, και, όπως έχω ξαναπεί, αν γυρίζαμε τον χρόνο πίσω ίσως να έφευγα και νωρίτερα.  Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ, έχω πράγματα στο μυαλό μου που θέλω να κάνω και σιγά – σιγά δρομολογούνται, ενώ η Νέα Υόρκη προσφέρει απίστευτες ευκαιρίες στον επαγγελματικό τομέα, παντός είδους.  Έχω βέβαια ένα ένστικτο ότι «το τέλος του δρόμου» θα με βγάλει, αργά ή γρήγορα, πάλι στην Πάτρα.  Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.

-Πώς ζει η ομογένεια στη Νέα Υόρκη;

Οι Έλληνες της Νέας Υόρκης, επειδή ήταν αριθμητικά περισσότεροι και πολύ δραστήριοι, κατάφεραν να διατηρήσουν τον ελληνισμό σε μεγαλύτερο βαθμό από τις περισσότερες Πολιτείες.  Βασικός πυλώνας είναι οι ελληνορθόδοξες εκκλησίες, στις οποίες υπάγονται κατά βάση τα σχολεία.  Εκεί βλέπεις την πρώτη μεταλαμπάδευση των ελληνικών εθίμων: Όπως θα δεις, για παράδειγμα, έναν γεμάτο Ναό το βράδυ της Αναστάσεως στην Ελλάδα, θα τον δεις και στην Αστόρια, το Φλάσινγκ, το Λονγκ Άιλαντ.  Υπάρχουν και οι εθνικοτοπικοί σύλλογοι, οι οποίοι έχουν και τμήματα νέων Αποκορύφωμα όλων αυτών, είναι η παρέλαση της 5^ης Λεωφόρου, που πραγματοποιείται με αφορμή την 25^η Μαρτίου.  Σκέψου, μια Κυριακή πρωί, να κλείνουν τόσοι δρόμοι στο κεντρικότερο σημείο του Μανχάταν και να βλέπεις παντού να κυριαρχεί το γαλανόλευκο, με χιλιάδες κόσμο να παρακολουθεί! Σε κάθε περίπτωση, το αν θα διατηρηθεί η ελληνική συνείδηση, η γλώσσα και τα έθιμα, είναι συλλογικό αλλά ταυτόχρονα και κομμάτι του καθενός ξεχωριστά.  Θα δεις παιδιά Ελλήνων μεταναστών που ούτε στην Ελλάδα πάνε, ούτε ξέρουν τι γίνεται, ούτε την γλώσσα μιλάνε.  Θα βρεις όμως και ομογενείς τρίτης γενιάς που μιλούν ελληνικά, τα παιδιά τους το ίδιο και προσδιορίζονται σε κάθε ευκαιρία ως «Έλληνες».  Είναι το πώς μεγαλώνεις. Δικαίωμα του καθενός τι θα πράξει και αναλόγως υπολογίζεται.

-Πώς αντιμετωπίζουν οι ομογενείς την κρίση της Ελλάδας;

Σε ό,τι αφορά στο πολιτικό κομμάτι, υπάρχει πάντα η δυσαρέσκεια για το γεγονός ότι, ακόμη και οι έχοντες εκλογικό δικαίωμα, δεν μπορούν να ψηφίσουν από το εξωτερικό.  Σε πληροφορώ δε ότι οι αδερφοί μας, οι Κύπριοι, ψηφίζουν κανονικά στα Προξενεία τους για τις εκλογές της Κυπριακής Δημοκρατίας.  Αυτό είναι ένα παράπονο και δικό μου προσωπικά, γιατί το βίωσα στις τελευταίες εκλογές και ενοχλήθηκα.

-  Τι  αντιδράσεις υπήρξαν εκεί για την πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα και τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ;

Θα σου πω κάτι: Είχα την εντύπωση ότι η ομογένεια θα έκλινε συντριπτικά προς τη νεοφιλελεύθερη οικονομία και την πιο συντηρητική ιδεολογία. Είδα όμως ότι υπήρχε τελικά ένα πολύ μεγάλο κομμάτι που υποστήριζε τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ μην ξεχνάμε ότι η αναπληρώτρια Υπουργός Εργασίας, Ράνια Αντωνοπούλου, προέρχεται από τον ελληνισμό της Νέας Υόρκης.  Στην πλειοψηφία τους, οι άνθρωποι που συνάντησα εγώ – γιατί έκανα ρεπορτάζ το μεσημέρι, για εμάς, των εκλογών – είχαν περισσότερο μια στάση αναμονής για το τι θα φέρει η νεοεκλεγείσα Κυβέρνηση.  Από εκεί και πέρα, είναι ανάλογα την ιδεολογία, αλλά και την εικόνα που σχηματίζει ο καθένας.  Δεν λείπουν δηλαδή κι εκείνοι που θεωρούν ότι έχουμε χρεοκοπήσει και σύντομα... θα πάμε στην δραχμή.  Αλλά πρόκειται για μια στερεότυπη άποψη που έχει καλλιεργηθεί από σκόρπιες πληροφορίες από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα. Νομίζω ότι υπάρχουν και Έλληνες στην Ελλάδα που λένε ακριβώς το ίδιο πράγμα.

-Εν κατακλείδι θα συμβούλευες νέους ανθρώπους να το «τολμήσουν» και να έρθουν για δουλειά στις ΗΠΑ;

Ο κάθε άνθρωπος ενεργεί με βάση την συγκυρία αλλά και τις προσωπικές ανάγκες του.  Δεν θεωρώ ότι είμαι πιο τολμηρός εγώ που έφυγα, ούτε ότι αγαπάω λιγότερο την Ελλάδα από αυτούς που έμειναν. Ο καθένας κρίνει και κάνει. Θα συμβούλευα δε όποιον σκοπεύει να περάσει τον Ατλαντικό και να έρθει εδώ, να έχει διασφαλίσει από κάθε πλευρά ότι θα βρει εργασία και, το κυριότερο, ότι δεν θα αντιμετωπίσει πρόβλημα με την βίζα. Ειδάλλως, θα είναι μόνιμα σε καθεστώς ομηρίας και εκμετάλλευσης, ως παράνομος.