Οι δύσμοιρες οι επενδύσεις

Πολλοί τις υπόσχονται, ακόμα περισσότεροι ομνύουν υπέρ τους. Έχουν γίνει το αγαπημένο catch-phrase των Ελλήνων πολιτικών, του ιδίου του Πρωθυπουργού προεξάρχοντος. Πώς όμως μπορούν να αποτελέσουν ρεαλιστική προσδοκία στην σημερινή καταπονημένη οικονομία μας;

Σίγουρα, παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα, δεν θα τις βρέξει ο θεός. Οι επενδύσεις δεν πρόκειται να έρθουν από χώρες που έχουν υπεραιώνιους δεσμούς με τον περιούσιο λαό, ούτε από διεθνή κεφάλαια που λατρεύουν την ομορφότερη χώρα του κόσμου. Ούτε βέβαια θα προκύψουν με περιοδείες ποιότητας αντίστοιχης, της πρόσφατης του κ. Τσίπρα στις ΗΠΑ.

Οι χώρες που στην παγκοσμιοποιημένη διεθνή οικονομία κατορθώνουν να προσελκύουν σημαντικά κεφάλαια FDIs (foreign direct investments) έχουν σε γενικές γραμμές συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, που αποτελούν την βάση πάνω στην οποία στηρίζουν αυτήν τους την επιτυχία.

Διαθέτουν σταθερό και ελκυστικό φορολογικό περιβάλλον, δικαστικές αρχές που λειτουργούν εύρυθμα και με γνώμονα τη διευκόλυνση των επενδύσεων, υγιές τραπεζικό σύστημα που τις στηρίζει με λελογισμένη δανειοδότηση.

Πέρα και πάνω απ' όλα όμως, διαθέτουν πολιτική σταθερότητα. Ένα πολιτικό σύστημα που δεν έχει ως προτεραιότητα το άθλημα της διεξαγωγής εκλογών και την προστασία της ιερής αγελάδας του δημοσίου, αλλά που κατανοεί πλήρως τους κανόνες του οικονομικού παιχνιδιού και προσαρμόζει αναλόγως τις δράσεις του.

Ολίγον απόμακρα ακούγονται όλα αυτά θα πείτε, για την χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού. Κι όμως, εάν η σημερινή κυβέρνηση ακολουθήσει στους κρίσιμους τομείς ένα θαρραλέο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, η χώρα διαθέτει τα εχέγγυα και το ανθρώπινο κεφάλαιο να κάνει θαύματα. Μένει να δούμε κατά πόσον αυτό το "εάν" μπορεί να μεταφραστεί σε πραγματικότητα.