Οι επικριτές ενός ανθρώπου που δεν τους ...ρώτησε

Λένε ότι ο θόρυβος που κάνεις με το φευγιό σου, είναι ενδεικτικός του τρόπου με τον οποίο πέρασες τον κόσμο τούτο. Δεν υπάρχει πιο σημαντικό αποτύπωμα από αυτό που αφήνουν άνθρωποι εν τη ζωή ήπιοι και ευγενείς, που δεν συνήθιζαν να προκαλούν θορύβους αν και θα μπορούσαν, που την προσωπική τους επιλογή την κράτησαν όπως το λέει η λέξη, "προσωπική" και την τίμησαν με την αρμονία χρόνιων σχέσεων που διδάσκουν την αξία της ανθρώπινης επαφής πέρα από παντελόνια ή φουστάνια, πέρα από εκεί που φτάνει το τρελό μας μάτι μέσα από την κλειδαρότρυπα.

Αυτοί οι ήπιοι άνθρωποι σηκώνουν θόρυβο εν τη απουσία τους για πολλούς λόγους. Κυρίως  για το γεγονός ότι ήταν ουσιαστικοί και έζησαν όπως επιθυμούσαν και όχι όπως επιθυμούν οι άλλοι για αυτούς. Για αυτό το λόγο και κατέλαβαν πολλούς εξ απίνης, όταν έφυγαν και άνοιξε μοιραία η κλειδαρότρυπα. Δεν πήγαινε ο νους τους...

Ο σεβασμός της ζωής σου έρχεται από μέσα σου, από έναν τόπο που δεν χωράει πολλούς μουσαφιραίους, δεν σκορπιέται, δεν σπαταλιέται.

Υπάρχουν λοιπόν κάποιοι σε τούτο τον τόπο τον επαρχιώτη και τον ξέχειλο από ανθρακούχες  εξάρσεις αποθημένων, ατομικές και ομαδικές, που χάνουν πάντα το μέτρο και τον έλεγχο, όταν διαπιστώνουν ότι κάτι τους ξέφυγε, κάτι σε έναν άνθρωπο αγαπημένο, δεν ήταν όπως το είχαν φανταστεί και πέφτουνε στην μαύρη τη μελαγχολία: πώς και αυτοί αγάπησαν και εκτίμησαν το άλλο, το ...επικίνδυνο, το... αποδιοπομπαίο;

Και τότε βγάζουν από μέσα τους όλη τους τη χολή και με τρόπο ιδιαζόντως ενοχικό κάνουν τις επιθέσεις, πάνω στο πτώμα ενός νεκρού που έζησε σαν ζωντανός, όπως ζουν όσοι κάνουν τις επιλογές τους χωρίς να βάλουνε στο ζύγι των ματιών μας τη ζωή τους.

Και έρχεται ο φθόνος, η μιζέρια, η φοβία, η αμορφωσιά, το ταμπούρωμα στα ταμπού, αλλά κυρίως η πικρόχολη αποβολή συσσωρευμένων κόμπλεξ να κάνει τουρνέ, στα καφέ, τα ΜΜΕ, τα μεσημεριανά τραπέζια, δίπλα στον κατσικάκι λαδορίγανη, για κάποιον που δεν μας ρώτησε αν τον θέλαμε gay, αν τον θέλαμε νεκρό σε τάφο ή σε σκόνη, αν τον θέλαμε μελετημένο από τον παπά, ή από τους ανθρώπους τους κοντινούς του.

Και βγαίνουμε από τα ρούχα μας που δίπλα του δεν κλαίει μια μαυροφορεμένη χήρα, ακολουθούμενη από δεκάδες ερωμένες, αλλά στέκεται με αξιοπρέπεια, ένας άνδρας συνοδός ζωής επί 25 συναπτά έτη,  απαιτώντας τα προφανή από ένα κράτος που οφείλει κάποια στιγμή να δει τα πράγματα πέρα από το οπτικό πεδίο των Κρανιδιώτιδων και των Γεωργιάδηδων όλων των αποχρώσεων, πέρα από τα μάτια των σταματημένων μυαλών που προτιμούν το κουκούλωμα από τον σεβασμό, το ψέμα από την αλήθεια, την μετακόμιση εκτός χώρας για την υλοποίηση ενός ονείρου γιατί σε αυτή, τους νεκρούς δεν τους καίμε και τους gay δεν τους παντρεύουμε.

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα με τον Μηνά Χατζησάββα που έζησε σαν κύριος και έφυγε αφήνοντας πίσω του ερωτηματικά σε αυτούς που βλέπουν τον ανδρισμό ξαπλωμένο στο κρεβάτι σε βαρβάτες στάσεις κάμα σούτρα, αραχτό στον καναπέ με μπύρες και αλλαλάζοντα για ποδοσφαιρικές ομάδες και την αξιοπρέπεια να θάβεται με μπόλικα στεφάνια κάτω από μαρμάρινες πλάκες με ωραία λουλούδια που ποτέ δεν θα μυρίσει ο αποθανών.

Τόσος τρόμος για το αλλιώτικο, σημαίνει ζωές μισές. Αυτό και τίποτε άλλο για τους χιλιάδες επώνυμους και ανώνυμους επικριτές ενός ανθρώπου που δεν τους...ρώτησε.