Όταν η «φωτιά» του μεταναστευτικού …έκαιγε στην Πάτρα. Εμπειρίες και διδάγματα από εκείνη την περίοδο. Δείτε ΦΩΤΟ από εκείνες τις εποχές και θυμηθείτε…

Ήταν στα μέσα της δεκαετίας του ΄90, όταν στην περιοχή έφταναν οι πρώτοι κυνηγημένοι Κούρδοι, προσπαθώντας να επιβιβαστούν στα πλοία της γραμμής Πάτρα-Ιταλία, για να καταλήξουν (και αυτοί) στην Κεντρική Ευρώπη και κυρίως στην Γερμανία. Εκατοντάδες, αρχικώς, άνθρωποι κυνηγημένοι, ταλαιπωρημένοι, πεινασμένοι, ξύπνησαν συναισθήματα αλληλεγγύης στους Πατρινούς. ‘Άρχισαν να συγκεντρώνονται ρούχα και τρόφιμα για να καλυφθούν οι στοιχειώδεις ανάγκες των Κούρδων μεταναστών.

Σιγά-σιγά, οι εκατοντάδες άρχισαν να γίνονται χιλιάδες, στους Κούρδους προστέθηκαν Αφγανοί, Ιρακινοί, Σομαλοί. Και φτάσαμε στην πρώτη δεκαετία του 21^ου αιώνα, με την Πάτρα να διαθέτει τον αυτοσχέδιο καταυλισμό-ντροπή της οδού Ευρώτα (στην Ηρώων Πολυτεχνείου) και αρκετούς ακόμα αυτοσχέδιους καταυλισμούς. Παραπήγματα από νάιλον και τάβλες, που βούλιαζαν στη λάσπη κάθε φορά που έβρεχε, ήταν ο τόπος διαμονής χιλιάδων μεταναστών. Ακριβής καταγραφή δεν έγινε ποτέ, αλλά οι εκτιμήσεις αναφέρουν ότι υπήρξαν περίοδοι που στην Πάτρα βρίσκονταν και 5.000 μετανάστες!

Η αρχική συμπάθεια άρχισε να σκιάζεται από μουρμούρες που κατέληξαν σε ζωηρές αντιδράσεις, κάθε φορά που ετίθετο το θέμα δημιουργίας οργανωμένου καταυλισμού προσφύγων.

Είναι ενδεικτικό ότι στα 20 αυτά χρόνια που πέρασαν από τότε που εμφανίστηκαν οι πρώτοι Κούρδοι, οργανωμένος καταυλισμός ουδέποτε δημιουργήθηκε, παρότι κατεβλήθησαν προσπάθειες από την πολιτεία, κατ επανάληψη. Οι αντιδράσεις των κατοίκων που δεν ήθελαν τον καταυλισμό κοντά στα σπίτι τους, ακύρωσε όλα τα σχέδια.

Πια, παρότι ακόμα βλέπουμε στους παραλιακούς δρόμους της πόλης κάποιους μετανάστες, που συνεχίζουν να έχουν στραμμένο το βλέμμα προς Ιταλία, εκείνες οι εικόνες έχουν μείνει πίσω μας.

Αποτιμώντας εκείνη τη μακρά περίοδο έντασης του προβλήματος, δεν μπορεί να πει κανείς, ότι έκανε ρατσιστές τους Πατρινούς. Ωστόσο, για να είμαστε ειλικρινείς, καλλιέργησε σε σημαντικό βαθμό φαινόμενα ξενοφοβίας. Αυτά τα φαινόμενα άρχισαν να εμφανίζονται όταν οι μετανάστες αυξήθηκαν και οι Πατρινοί συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν ένα παροδικό φαινόμενο, αλλά θα έμεναν για πολλά χρόνια.

Έστω κι αν ο χρόνος ξεθώριασε πολλές μνήμες, δεν μπορούν να ξεχαστούν τα κυνηγητά στο λιμάνι, διαδηλώσεις στην πόλη, ακόμα και συγκρούσεις μεταξύ μονίμων κατοίκων και μεταναστών.

Ενδεικτική είναι μια περιγραφή του Συνηγόρου του Πολίτη, σε έγγραφό του  στις 5 Φεβρουαρίου 2008, που ανέφερε: «οι αρμόδιες αρχές της τοπικής αυτοδιοίκησης και της περιφερειακής κρατικής διοίκησης υποστηρίζουν ενεργά ή συμμερίζονται δια της αδράνειας την άποψη ότι η κοινά γνωστή πλέον προβληματική κατάσταση στο λιμάνι της Πάτρας είναι αποκλειστικά ζήτημα ασφαλείας, δηλαδή αποτελεσματικού λιμενικού και αστυνομικού ελέγχου. Έτσι, πρέπει να θεωρηθεί ίσως αναμενόμενο ότι υποβάλλονται μεταξύ των αναφορών και καταγγελίες για υπερβάσεις και αδικαιολόγητες επιλογές κατά την άσκηση καταναγκασμού σε βάρος αυτών των αλλοδαπών, που συχνά τυχαίνει να είναι ανήλικοι».

Αυτή η εμπειρία της Πάτρας, πρέπει να λειτουργήσει διδακτικά για την κυβέρνηση και την πολιτεία. Κι αν τώρα απολαμβάνει τα εύγε ξένων αξιωματούχων για την «ώριμη στάση του Ελληνικού λαού», ας έχει κατά νου ότι όσο θα διογκώνεται και θα μονιμοποιείται το πρόβλημα, τόσο αυτή η «ώριμη στάση» θα σκιάζεται. Και θα καταλήξει ένας βραχνάς, κατά πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που προκαλούν οι αγρότες με τα τρακτέρ στις Εθνικές οδούς.