Το γκάλοπ της ξαπλώστρας

Το όνομα του άρθρου μόνο τυχαίο δεν είναι, και υποδηλώνει μερικές συγκεκριμένες συνθήκες.

Υπάρχει λοιπόν στατιστική έρευνα, εξ ου και “το γκάλοπ”, η οποία μάλιστα έχει διενεργηθεί στην περίοδο του καλοκαιριού, εξ ου και “η ξαπλώστρα”. Όταν μάλιστα σας πω ότι η έρευνα αυτή έγινε σε δημοφιλέστατο κυκλαδίτικο νησί θα καταλάβετε ότι ούτε ο διενεργών, ούτε οι απαντούντες έχουν κατακεραυνωθεί από την κρίση που μας ταλαιπωρεί τα τελευταία χρόνια.

Έχει σημασία που τα τονίζω αυτά, γιατί το αντικείμενο της έρευνας είναι “ποιος φταίει;”

Ποιος φταίει που δεν κερδίζουμε πλέον παγκόσμια ή πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα, που δεν είναι ανοιχτά τα νυχτερινά κέντρα όλη την εβδομάδα, που η Κηφισιάς είναι άδεια την περισσότερες ώρες, που οι επιχειρήσεις η φεύγουν στην Βουλγαρία η κλείνουν αλλά δεν ανοίγουν άλλες, που τα μισά τηλεφωνήματα που δεχόμαστε είναι από κάποιο απλήρωτο λογαριασμό, που δεν αγοράζουμε τις κυριακάτικες εφημερίδες με τις σακούλες για να κρατήσουμε τα DVD που δεν βλέπουμε ποτέ, που δεν γεμίζουμε το ψυγείο μας έστω και αν πετάξουμε τα μισά αργότερα. Ποιος φταίει;

Αυτά και πολλά άλλα ερωτηματικά συζητήθηκαν κατά τη διάρκεια του Αυγούστου και το αποτέλεσμα είναι συντριπτικό, με 93,4%, υπέρ μιας εκδοχής. Ο αδιαμφισβήτητος φταίχτης όλων των δεινών που μας έχουν βρει τα τελευταία χρόνια είναι, ποιος άλλος “ οι κυβερνήσεις  των τελευταίων 30-40 ετών, και όλα αυτά που έκαναν τότε”.

Στην δε ερώτηση: τι είναι αυτό που σας ενόχλησε πιο πολύ; Η μεγάλη πλειοψηφία εκνευρίστηκε και οι λίγες απαντήσεις που πήρα ήταν μάλλον υπό σύγχυση.

Βέβαια, όπως και οι υποστηρικτές του “ΟΧΙ” του δημοψηφίσματος του 2015, όλοι που αναθεματίζουν τις κυβερνήσεις των τελευταίων 30-40 ετών, το κάνουν από διαφορετικές οπτικές γωνίες.

Οι “αριστεροί” της παρέας θεωρούσαν ότι ο υπερδανεισμός της χώρας από τα δύο αστικά κόμματα ήταν η ρίζα του κακού, αλλά οι ίδιοι αδυνατούσαν να θυμηθούν πότε αν το δικό τους κόμμα πήγε κόντρα στην υπερχρέωση της χώρας.

Οι πιο συντηρητικοί της παρέας αναφέρθηκαν στην φοροδιαφυγή, στην ανομία, στη μεγέθυνση του κράτους και την αναξιοκρατία. Όλοι όμως κοιτάνε και αναθεματίζουν τις κυβερνήσεις 1980-2010.

Υπάρχουν δύο παράδοξα σε αυτές τις επισημάνσεις.

1.    Αναφερόμαστε όλοι στις κυβερνήσεις των προηγουμένων ετών λες και εμείς δεν είμαστε εδώ, λες και είμαστε εξωγήινοι και προσγειωθήκαμε στη χώρα προχθές. 14 εκλογικές αναμετρήσεις έγιναν από το 1974 μέχρι το 2010, την αρχή της κρίσης.

2.    Κανένας, που τουλάχιστον αναγνωρίζει την τότε πρακτική των ανεξέλεγκτων  παροχών σαν μέρος του προβλήματος, δεν θέλει την παρουσία της τρόικας που θέλει να σταματήσει όλη αυτή την προηγούμενη κατάσταση.

“Α όλα κι όλα, όχι να χάσουμε και τα πλεονεκτήματα μας, ας το λύσουν οι υπόλοιποι το πρόβλημα” μου είπε κάποιος από τους συνομιλητές μου, υβρίζοντας παράλληλα τον σερβιτόρο που άργησε να του φέρει τον καφέ του. Χωρίς το τελευταίο να έχει και μεγάλη σημασία γιατί ούτε αυτός μίλαγε καμία ξένη γλώσσα, αλλά ούτε και ο σερβιτόρος ελληνικά.

Το συμπέρασμα είναι πάντως, ότι το 93,4% των ερωτηθέντων, (μην με ρωτήσετε για το δείγμα) πιστεύει ότι δεν φταίμε εμείς, “εκείνοι” φταίνε και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Περπατώντας στα γραφικά σοκάκια του νησιού θυμήθηκα μία συνομιλία που είχα με γνωστό κεντροδεξιό πολιτικό, πρώην Δήμαρχο Αθηναίων και νυν ευρωπαίο επίτροπο, που βρεθήκαμε πρόσφατα εντελώς τυχαία σε ένα κοινωνικό γεγονός, σχολιάζοντας τα καμώματα της τελευταίας κυβέρνησης.

“Δεν είναι αυτή η Ελλάδα μας” Κωνσταντίνε, μου είπε κάποια στιγμή, “Δεν είναι αυτή που μας αξίζει”

Μετά το γκάλοπ του Αυγούστου, μάλλον δεν θα συμφωνήσω μαζί του.