Το δυστύχημα και το συμπέρασμα

Δύο νέοι άνθρωποι, γόνοι πλουσίων οικογενειών, οδηγώντας με μεγάλη ταχύτητα ένα ακριβό σπορ αυτοκίνητο, χάνουν τον έλεγχο και πέφτουν επάνω σε ένα άλλο αυτοκίνητο σκοτώνοντας δύο άτομα σε ένα παρκινγκ της εθνικής οδού.

Η κοινωνία σοκάρεται και οι αντιδράσεις είναι τέτοιες και τόσο ακραίες που πρέπει τουλάχιστον να καταγραφούν και να ερευνηθούν. Διαμετρικά αντίθετες αντιδράσεις και συναισθήματα από ανθρώπους που ζουν και εργάζονται μαζί, μιλούν την ίδια γλώσσα, μεγάλωσαν στην ίδια γειτονιά και πήγαν στα ίδια σχολεία.

Η αλήθεια είναι ότι περιπτώσεις ακραίων γεγονότων μας απογυμνώνουν και αποκαλύπτουν απωθημένα συναισθήματα και αντιδράσεις προς κάθε κατεύθυνση.

Η εκδικητική αντίδραση μέρους της κοινωνίας ίσως είναι μεγαλύτερο πρόβλημα από το δυστύχημα το ίδιο. Αδιαφορώντας για τον θάνατο 4 ανθρώπων και την δυστυχία που έχει προκληθεί σε αυτές τις οικογένειες, βάζουμε ένα ταξικό πρόσημο και εκδηλώνουμε την ευχαρίστηση μας για την «δικαιοσύνη» που τους αποδόθηκε.

Πόσος ρεβανσισμός και πόσο καλά κρυμμένος είναι και για πόσα χρόνια άραγε;

Απογοήτευση αισθάνομαι, αλλά και έκπληξη. Παρόλο ότι αυτή είναι η κοσμοθεωρία αυτής της πλευράς και εκδηλώνεται σε κάθε ευκαιρία, ήλπιζα στο αντίκρισμα του θανάτου και της δυστυχίας, οι αντιδράσεις και τα συναισθήματα να πάρουν μια πιο ήπια μορφή και να θυμηθούμε όλοι την ανθρώπινη μας διάσταση.

Ήλπιζα αλλά έκανα λάθος, η θεωρία παραμένει ακλόνητη…

«Είναι ο κακός καπιταλιστής που εκμεταλλεύεται τον κόπο των εργαζομένων και κερδίζει χρήματα όπου με αυτά έχει τη δύναμη ενίοτε να επηρεάζει και το πολιτικό σύστημα».

Μακάρι να ήταν όλα τόσο απλά.

Και όσο και αν δεν απέχει πολύ από την αλήθεια αυτό που λέτε, η άλλη άποψη είναι καταστροφική ίσως για ένα και μόνο λόγο. Γιατί έχει την ίδια αφετηρία με το σκεπτικό που σας κάνει να χαίρεστε με τον θάνατο ενός εικοσιτετράχρονου, μόνο και μόνο για την «ταξική» του προέλευση.

Το πιο ειρωνικό από όλα είναι ότι οι οπαδοί αυτής της σκέψης θα άλλαζαν στρατόπεδο σε χρόνο μηδέν, αν αυτό θα συνεπαγόταν και την δραματική βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου.

Άσχετα με την όποια κοσμοθεωρία κουβαλάει ο καθένας δεν μπορείς ποτέ να αγνοήσεις την έλλειψη ευαισθησίας απέναντι στην ανθρώπινη ζωή. Και όταν γίνεται αυτό έντονα, προετοιμάζει μιζέρια και διχασμούς.

Και μετά θυμήθηκα το στίχο της Ελένης.

«Μικρός ο κόσμος μου στα μέτρα μου ασήμαντος, πώς να γεννήσει η μιζέρια ένα θαύμα».