Ζει άραγε ο Απόλλων ΟΛΩΝ;

Έχω πολύ καιρό να γράψω σε πρώτο πρόσωπο.

Ακόμα περισσότερο καιρό, έχω να γράψω ή να μιλήσω για τον Απόλλωνα Πατρών.

Η απογοήτευση, η πίκρα και η οργή που νοιώθω μεγάλο διάστημα τώρα, τελικά υπερίσχυσαν.

Όταν πριν 5,5 χρόνια, με την ομάδα να βρίσκεται ακόμα στην Α2, κλήθηκα από την τότε διοίκηση μαζί με άλλους συνομήλικους Πατρινούς, όπως ο Γιώργος Ρόδης, να συμμετάσχουμε σε μία προσπάθεια ανανέωσης των προσώπων που ασχολούνταν ενεργά με τα διοικητικά της, είχα δεχθεί με ενθουσιασμό.

Ο Απόλλων για εμένα ήταν –είναι και θα είναι- η ομάδα στα σπλάχνα της οποίας μεγάλωσα και έμαθα να αγαπώ το μπάσκετ και τον αθλητισμό, μεταξύ πολλών άλλων. Συνεπώς, η χαρά για το ότι είχα κληθεί να προσφέρω υπηρεσίες στην ομάδα της καρδιάς μου, ήταν κάτι περισσότερο από μεγάλη.

Στη διοίκηση του Απόλλωνα μεσουρανούσε ο Ανδρέας Μολφέτας.

Στον μακαρίτη, μπορεί κανείς να καταλόγιζε διάφορα, σε κάθε όμως περίπτωση, ήταν μια φυσιογνωμία ηγετική, που μπορούσε με την ισχυρή προσωπικότητα αλλά κυρίως, με την αυθεντική αγάπη του για τον σύλλογο, να κρατά στιβαρά το τιμόνι και ενωμένη την ομάδα σε όλα της τα επίπεδα.

Θυμάμαι σαν τώρα, την συγκίνηση που τον είχε καταβάλει, όταν με τον Χρήστο Κούλη είχαμε παρουσιάσει στο Διοικητικό Συμβούλιο, την ιδέα για την μεγάλη καμπάνια ίδρυσης εταιρίας λαϊκής βάσης. «Μπράβο ρε παιδιά! Πώς δεν είχαμε σκεφτεί τόσα χρόνια, ότι το ΟΛΩΝ είναι μέσα στο Απόλλων;» είχε χαρακτηριστικά πει με τον παιδιάστικο αυθορμητισμό του.

Εκείνο το καλοκαίρι του 2012, ο Απόλλων Πατρών κατόρθωσε κάτι, που στην Ελλάδα μόνο ο ΠΑΟΚ έχει καταφέρει, και που στην αρχή κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως θα πραγματοποείτο.

Το απαιτητέο ποσό των 250.000 ευρώ για την ίδρυση ΚΑΕ, συγκεντρώθηκε με τη δημιουργία εταιρίας λαϊκής βάσης, στην κυριολεξία από ΟΛΟΥΣ τους Πατρινούς!

Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως γυρίζαμε νυχθημερόν την πόλη, μαζεύοντας δεκάευρα –το ποσό που αντιστοιχούσε στη μία μετοχή, στην ελάχιστη δυνατή συμβολή στην κοινή προσπάθεια.

Με αυτά τα δεκάευρα ήταν που δημιουργήθηκε η ΚΑΕ, με αυτά τα δεκάευρα ανέβηκε η ομάδα στην Α1, με αυτά τα δεκάευρα χτίστηκε ο Απόλλων ΟΛΩΝ.

Και μετά τι στράβωσε;

Μετά τον χαμό του Ανδρέα Μολφέτα, στη διοίκηση της ομάδας επικράτησε αυτό που εύγλωττα ο λαός λέει «όπου λαλούν πολλοί κοκόροι, αργεί να ξημερώσει».

Για εμένα ήταν ξεκάθαρο, όχι πολύ καιρό αφότου ασχολήθηκα ενεργά, πως αργά ή γρήγορα η κατάσταση θα έφτανε στο σημερινό αδιέξοδο, που αποτελεί όνειδος για την ιστορία του Συλλόγου.

Αυτά τα 5 χρόνια, με τον Απόλλωνα ασχολήθηκαν λιγότερο ή περισσότερο, από θέσεις ευθύνης, δεκάδες πρόσωπα, τα οποία πρώτο τους μέλημα δεν είχαν το δούναι άλλα το λαβείν.

Δεκάδες ισχυρογνώμονες παραγοντίσκοι με συγκρουόμενους μικροεγωισμούς, περιχαράκωσαν την ομάδα, λειτουργώντας σε πλήρη αντίθεση με το πνεύμα της προσπάθειας του καλοκαιριού του ’12.

Έτσι, με μαθηματική ακρίβεια, την οδηγούσαν χρόνο με το χρόνο σε συνεχή σμίκρυνση σε όλα τα επίπεδα –αγωνιστικά και μη-, με την σημερινή κατάληξη που έχει γεμίσει θλίψη όλους τους χιλιάδες αυθεντικούς Απολλωνιστές.

Οι ελάχιστες εξαιρέσεις προσώπων, σε αυτόν τον κανόνα, μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, και απλώς τον επιβεβαιώνουν.

Ως εδώ όμως με αυτή την κατάντια.

Ως εδώ με αυτή την εσωστρέφεια και την μεμψιμοιρία.

Διότι προφανώς, η ερώτηση του τίτλου είναι ρητορική.

Ο Απόλλων ζει και θα ζει για πάντα στις καρδιές ΟΛΩΝ όσων πριν 5 καλοκαίρια τον έχτισαν από την αρχή.

Αυτοί είναι που θα τον βγάλουν και από το τωρινό του τέλμα.

Μετατρέποντάς τον ξανά, από Απόλλων των λίγων, σε Απόλλων ΟΛΩΝ.