Στα χρόνια του The Donald

Την πορεία του φαινομένου Ντόναλντ Τραμπ, από την αρχική εκδήλωση πρόθεσης για διεκδίκηση του χρίσματος των Ρεπουμπλικάνων έως και την έναρξη της προεδρικής του θητείας, η μεγάλη πλειονότητα των εγκυρότερων αναλυτών, τόσο στις ΗΠΑ όσο και διεθνώς, την είχε αντιμετωπίσει με διαδοχικά ρεκόρ κυνισμού.

Τα «δεν πρόκειται να κατέβει τελικά υποψήφιος» είχαν διαδεχθεί τα «σιγά μην φτάσει μέχρι το τέλος» και τα «δεν θα τον εκλέξουν στο τελικό συνέδριο» είχαν ακολουθηθεί από τα «όποιος κι αν είναι ο υποψήφιος των Δημοκρατικών, θα κερδίσει με τεράστια διαφορά».

Και ενώ μπορεί στην πρώτη φάση εκδήλωσης του φαινομένου, κάποιος να αιτιολογήσει με λογικά επιχειρήματα τέτοιες αντιδράσεις, τώρα πλέον, δύο χρόνια και αναρίθμητα –από τραγελαφικά έως επικίνδυνα παρανοϊκά- επεισόδια μετά, καμία απολύτως δικαιολογία περί υπεράσπισης ή ακόμα και στάσης ανοχής, δεν δύναται να υποστηριχτεί.

Το τελευταίο επεισόδιο της επικίνδυνης φαρσοκωμωδίας που παρακολουθεί, ανήσυχος πλέον, όλος ο πλανήτης, με την τήρηση ίσων αποστάσεων μεταξύ των δολοφόνων ρατσιστών της άκρας δεξιάς και των πολιτών που στάθηκαν απέναντι στο μίσος στη Σάρλοτσβιλ, απλά απέδειξε για πολλοστή φορά, αυτό που εξαρχής θα έπρεπε να είχε θεωρηθεί ως αυταπόδεικτο. Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ο πιο επικίνδυνος Πρόεδρος στην σύγχρονη ιστορία των ΗΠΑ.

Οι λόγοι ουκ ολίγοι.

Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ο πρώτος μη πολιτικός που εκλέχτηκε στο ανώτατο αξίωμα των ΗΠΑ στην σύγχρονη ιστορία τους. Από πολλούς αυτό έχει αντιμετωπιστεί ως προτέρημα, αδιαφορώντας για το ότι μιλάμε για τον ηγέτη της ισχυρότερης χώρας στον πλανήτη. Κατά την προεκλογική περίοδο, τα πιο ορθολογικά σημεία υπεράσπισης που προέτασσαν οι οπαδοί του, ήταν το ότι προτίθεται να γκρεμίσει το κατεστημένο της διαφθοράς που κάνει κουμάντο στην Ουάσινγκτον και το ότι θα προωθήσει μεταρρυθμίσεις φιλικές προς την αγορά και το επιχειρείν.

Στην παραδοσιακά ιδανική αρχική περίοδο της θητείας ενός Προέδρου για να περάσει μεταρρυθμίσεις, ο Ντόναλντ Τραμπ έχει παραμείνει απολύτως ανενεργός. Η «εβδομάδα υποδομών» που είχε ανακοινώσει τον Ιούνιο έμεινε στα χαρτιά, η πολυδιαφημισμένη επίθεση κατά του Obamacare απέτυχε παταγωδώς, οι σχέσεις του με τα πρόσωπα κλειδιά στο Κογκρέσο που είναι οι πλέον κρίσιμες για να μπορέσει να περάσει έστω και στο μέλλον μεταρρυθμίσεις, έχουν ήδη διαρραγεί. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Ο The Donald προτιμά να μιλά παρά να πράττει –και αυτό έχει πιστοποιηθεί απόλυτα πλέον από τους πρώτους μήνες της θητείας του.

Άλλοι λόγοι που υπογραμμίζουν την επικινδυνότητά του, προέρχονται από τον ίδιο του τον χαρακτήρα. Άκρατα ναρκισσιστικός και με έξαλλο ταπεραμέντο, μοιάζει ικανός να πει και να κάνει οτιδήποτε του κατεβεί στο μυαλό, όσο άκομψο, άκαιρο ή ακόμα και καταστροφικό για τις ΗΠΑ και για τον κόσμο μπορεί να είναι αυτό.

Τόνιζαν πολλοί πως όταν βρεθεί στην θέση του Προέδρου, θα δούμε ένα τελείως διαφορετικό Τραμπ από αυτόν που «θαυμάσαμε» στην προεκλογική περίοδο. Έχουν καταπιεί όλοι τη γλώσσα τους. Όχι μόνο συνεχίζει να περιφέρεται ως ταύρος εν υαλοπωλείο, αλλά μήνα με τον μήνα μοιάζει να ανεβαίνει την κλίμακα της εξαλλοσύνης που για τον ίδιο μοιάζει να μην έχει ταβάνι. Το ότι μόλις το τελευταίο διάστημα ενεπλάκη σε ανταλλαγή απειλών πολέμου όχι με έναν, αλλά με δύο ταυτόχρονα από τους τελευταίους απολυταρχικούς ηγέτες του πλανήτη –Κιμ Γιονγκ Ουν και Μαδούρο- είναι χαρακτηριστικό της κατάστασης. Αυτό που ίσως είναι ακόμα χειρότερο και που έχει αποδειχθεί περίτρανα πλέον, είναι πως ο The Donald όχι απλά δεν θέλει να αλλάξει. Δεν μπορεί.

Παράλληλα, το γεγονός ότι καθ’ όλη την προεκλογική του εκστρατεία εκμεταλλεύτηκε και ενθάρρυνε την οργή ενός σημαντικού κομματιού της λευκής μεσαίας τάξης των ΗΠΑ, έχει τώρα ανοίξει για τα καλά τους ασκούς του Αιόλου, με τις εκδηλώσεις ρατσισμού και βίας να έχουν επανακάμψει, σε μία κοινωνία που έχει πληγωθεί πολύ από αυτές κατά το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν.

Η λίστα είναι ατελείωτη, αλλά δεν έχει νόημα να συνεχιστεί η παράθεση των λόγων για τους οποίους πρέπει άμεσα να χαλιναγωγηθεί ο Πρόεδρος των ΗΠΑ ώστε να μην εισέλθει ο πλανήτης σε περιπέτειες που θα καταστρέψουν ολόκληρες γενιές.

Πεποίθηση του γράφοντος αποτελεί πως η μόνη λύση μπορεί να έρθει από το στρατόπεδο των ίδιων των Ρεπουμπλικάνων. Ακόμα και οι πιο αξιόλογοι από τους εκπροσώπους του Grand Old Party, κατά την προεκλογική περίοδο στήριξαν είτε ενεργά είτε με την ανοχή τους το φαινόμενο Ντόναλντ Τραμπ, που αποτελεί μίασμα για το ιστορικό κόμμα του Λίνκολν και του Ρίγκαν, ελπίζοντας πως θα προωθούσε κατά τη θητεία του την πολιτική τους ατζέντα.

Αυτοί ακριβώς, με πρώτη την ηγεσία του κόμματος στο Κογκρέσσο, είναι που τώρα πρέπει να σηκώσουν ανάστημα, δημιουργώντας αναχώματα σε κάθε είδους παλαβής πρωτοβουλίας που θα παίρνει από εδώ και πέρα ο Πρόεδρός τους.

Στα χρόνια του The Donald, η αδράνεια ισοδυναμεί με συνενοχή –και οι συνέπειές της θα είναι καταστροφικές για όλους.

ΥΓ: Παρακάτω, ορισμένα από τα πρωτοσέλιδα έγκριτων περιοδικών, ως αντίδραση στην τελευταία εξαλλοσύνη του The Donald.