Ο ανίκητος δικτάτορας κι η χολέρα

Διότι, μπορεί ο Σαλέχ να μην είχε τη λάμψη και την τρέλα ενός Καντάφι, ή την ωμότητα ενός Σαντάμ, από πολλές απόψεις όμως, υπήρξε ο αρχετυπικός Άραβας δικτάτορας. Ήταν αδίστακτος στο να χρησιμοποιεί οποιοδήποτε τρόπο και οποιοδήποτε μέσο για να παραμείνει στην εξουσία και να κρατήσει μακριά απ’ αυτήν όποιον θεωρούσε πως μπορεί να είχε τέτοιες βλέψεις.

Για αυτό του μάλιστα το «χάρισμα» ήταν ιδιαίτερα περήφανος. Το αποκαλούσε «tawazun» -την τέχνη του να ισορροπείς ανάμεσα σε εχθρούς και φίλους και να τους κρατάς όλους υπό έλεγχο.

Ακριβώς γι’ αυτές του τις πρακτικές, το κύμα της αντίδρασης που σηκώθηκε στην Υεμένη το 2011 στα πλαίσια της –ατυχώς βάσει αποτελεσμάτων- λεγόμενης «Αραβικής Άνοιξης», ήταν από τα ισχυρότερα σε όλο τον αραβικό κόσμο και μάλιστα, πέτυχε την αποπομπή του.

Ακόμα και τότε όμως, ο ανίκητος δικτάτορας δεν τα παράτησε. Θα μπορούσε με την αμύθητη περιουσία του, να καταφύγει σε όποιο μέρος του πλανήτη ήθελε και να περάσει ζωή χαρισάμενη. Όμως για τον Σαλέχ, το απόλυτο και μοναδικό θέλω του -όπως είχε ομολογήσει σε μια παλιότερη συνέντευξή του στους New York Times- δεν ήταν ούτε τα λεφτά κι οι περιουσίες, ούτε οι γυναίκες και τα ναρκωτικά. Ούτε τον πείραζε αν τον αποκαλούσαν δικτάτορα. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν η εξουσία και η δύναμη που αυτή του χάριζε.

Έτσι, παρέμεινε στην Υεμένη και δύο μόλις χρόνια μετά, επέτυχε το ακατόρθωτο. Συμμάχησε με την φυλή των Χούτις, αιώνιο εχθρό του ως τότε, με στόχο τον κοινό τους εχθρό που είχε ανέλθει στην εξουσία και κατόρθωσε μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα να την ξανακερδίσει.

Όμως, αυτή του η τελική ζαριά και η απόλυτα κυνική του διάθεση να συμμαχεί ακόμα και με τον ίδιο τον διάβολο, δεν μπορούσε να μην αποβεί στο τέλος μοιραία. Η άνοδος των Χούτις στην εξουσία, που υποκινούνταν από το σιιτικό Ιράν, έφερε την αντίδραση του ισχυρού παίκτη της χερσονήσου, της σουνιτικής Σαουδικής Αραβίας.

Κάπως έτσι, ο Σαλέχ κατόρθωσε με τον απύθμενο οπορτουνισμό του, να εισάγει στην χώρα του τον θρησκευτικό σπαραγμό σιιτών-σουνιτών που πλήττει σημαντικό κομμάτι του αραβικού κόσμου.

Το τελευταίο διάστημα, έχοντας χάσει κρίσιμες μάχες, προσπάθησε να κάνει μία ακόμα απέλπιδα προσπάθεια, δείχνοντας διάθεση να περάσει στη μεριά των σουνιτών και της Σαουδικής Αραβίας. Οι Χούτις όμως κατάλαβαν έγκαιρα την πρόθεσή του και δεν του χαρίστηκαν. Το φινάλε του ανίκητου δικτάτορα, δεν ήταν τόσο γκραν όσο το υπολόγιζε. Η φωτογραφία του πτώματός του με ανοιγμένο κεφάλι στην καρότσα ενός αγροτικού, δεν αποτίει ακριβώς φόρο τιμής στον πάνω από 30 χρόνια ηγέτη της Υεμένης.

Η παρακαταθήκη του;

Η Υεμένη αυτή την στιγμή είναι στην κυριολεξία, επί γης κόλαση. Με την επιδημία της χολέρας να βρίσκεται σε έξαρση, τα Ηνωμένα Έθνη υπολογίζουν πως από τα 28 εκατομμύρια των κατοίκων της, περίπου τα 3/4 χρειάζονται ανθρωπιστική βοήθεια.

Και σε αυτή τη γωνιά του αραβικού κόσμου, η «Αραβική Άνοιξη» εξελίχθηκε στη σφοδρότερη βαρυχειμωνιά που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί.

Κι ο δυτικός κόσμος, ακόμα κοιμάται τον ύπνο του δικαίου.