Ιδεολογική μάχη και εξίσωση προς τα κάτω

Είναι πλέον πασιφανές πως η κυβέρνηση Τσίπρα που κλείνει αυτόν το μήνα θητεία τριετή στο τιμόνι της χώρας, είναι αποφασισμένη να δώσει μέχρι την τελευταία στιγμή που θα βρίσκεται στα χέρια της η εξουσία, μάχη σφοδρή, για να εμβολιάσει την ελληνική πραγματικότητα με όσο δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι της αναχρονιστικής, σοβιετικής προελεύσεως, ιδεολογίας της.

Τα κρούσματα είναι συνεχή και όσο περνά ο καιρός, τείνουν από τραγελαφικά και σουρεαλιστικά, να εξελίσσονται σε όλο και πιο επικίνδυνα. Τελευταίο αυτό του «πατερούλη» κκ. Γαβρόγλου, ο οποίος αποφάσισε την κατάργηση των εκπαιδευτικών επισκέψεων των μαθητών στο εξωτερικό, με το ισοπεδωτικό σκεπτικό του να μην αισθάνονται άσχημα όσοι αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα.

Θα πείτε γιατί όχι, δίκαιο μέτρο ακούγεται, γιατί τα παιδάκια να νοιώθουν άσχημα, όλα θα πρέπει να είναι ίσα μεταξύ τους, έτσι; Ε λοιπόν, αύριο-μεθαύριο, μην απορήσει κανείς αν κάποιος άλλος «πατερούλης» αποφασίσει –για το καλό των παιδιών και το αίσθημα δικαίου πάντα- την κατάργηση των φροντιστηρίων, την επαναφορά της ποδιάς στα σχολεία και λοιπά άλλα παρόμοιας λογικής μέτρα. Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με αγαθές προθέσεις.

Εξίσωση προς τα κάτω.

Ίσως η απόλυτη ιδεολογική ρίζα, διαχρονικά όλων των σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών καθεστώτων. Με λίγα λόγια, για να είναι όλοι ίσοι, δεν αφήνω ανοιχτές όλες τις δυνατότητες ανέλιξης, απλά «κόβω» τα κεφάλια που προεξέχουν.

Ο κ. Τσίπρας και η παρέα του, προσπαθούν να πείσουν για ανοίγματα σε επενδύσεις, κεντροαριστερές στροφές και λοιπά παραμύθια της χαλιμάς, ενώ ταυτόχρονα κάνουν πράξη τις επιταγές της ακραίας ιδεολογίας τους. Έχουν προηγηθεί ο πόλεμος κατά της αριστείας, η κατάργηση του ολοήμερου σχολείου, οι σημαιοφόροι, κι αυτά μόνο στο νευραλγικό κομμάτι της Παιδείας, που τόσο πονά αυτό τον τόπο.

Αυτή την ιδεολογική μάχη, θα συνεχίσουν να τη δίνουν μέχρις εσχάτων. Και την ίδια στιγμή, χρησιμοποιώντας το υπερόπλο του λαϊκισμού, μοιράζοντας ψίχουλα και μετατρέποντας μια ολόκληρη γενιά σε κοινωνία επιδοματιούχων, θα προσπαθούν να παραμείνουν γαντζωμένοι στην εξουσία, ως γνήσια τέκνα της παράδοσης των καρεκλοκένταυρων της πολιτικής μας σκηνής.

Ίσως τελικά, αυτό είναι που ως κοινωνία μας αξίζει.

Ίσως, δεν είμαστε έτοιμοι για κάτι διαφορετικό.

Αυτήν τη χώρα όμως θέλουμε να κληρονομήσουν τα παιδιά μας;