Ογδόντα χρόνια στην Αρχαία Ολυμπία η καρδιά του Πιερ ντε Κουμπερτέν - Η τελευταία του επιθυμία

«Ο θάνατος του ιδρυτού των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων βαρώνου Πέτρου ντε Κουμπερτέν λυπεί ολόκληρην την ανθρωπότητα, ιδιαιτέρως δε την Ελλάδα και τον λαόν της, προς τας ιστορικάς παραδόσεις της οποίας συνεδέθη αρρήκτως το όνομα του μεγάλου Γάλλου. Ο Πέτρος Κουμπερτέν, προικισμένος με βαθείαν μόρφωσιν και οιστρηλατούμενος από το αρχαίον πνεύμα, υπήρξεν ο πρώτος ο οποίος συνέλαβε την ιδέαν της αναβιώσεως των κλασσικών αγώνων και ειργάσθη για την πραγματοποίησην αυτής όσον ουδείς άλλος. Και υπήρξεν ευτυχής να ιδή το όνειρόν του λαμβάνον σάρκα και οστά και παγιούμενον εις την συνείδησιν της παγκοσμίου κοινής γνώμης.

Ομολογουμένως ο σύγχρονος αθλητισμός οφείλει πολλά εις τον εκλιπόντα και θα διατηρήση εσαεί την μνήμην του» γράφει στις 4 Σεπτεμβρίου 1937 το «Ελεύθερον Βήμα» αποχαιρετώντας τον βαρόνο Πιερ ντε Κουμπερτέν. Δύο ημέρες νωρίτερα ο αναβιωτής των Ολυμπιακών Αγώνων άφησε την τελευταία του πνοή στο πάρκο La Grange της Γενεύης από καρδιακή προσβολή.

Μέχρι και την τελευταία στιγμή η σκέψη του ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, λίγο πριν πεθάνει έγραψε: «Δεν κατάφερα να φτάσω στο τέλος αυτού που ήθελα να τελειοποιήσω. Πιστεύω ότι ένα Κέντρο Ολυμπιακών Σπουδών θα βοηθούσε τη διατήρηση και την πρόοδο της δουλειάς μου περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, και θα το κρατούσε μακριά από τον "κακό τον δρόμο", κάτι το οποίο φοβάμαι».

Ζούσε μόνος του σε ένα μικρό διαμέρισμα στη Γενεύη αντί για το σπίτι-μουσείο του «Mon Repos» στο κέντρο της Λωζάννης. Οι γιατροί τότε έλεγαν ότι ο βαρόνος ήταν άρρωστος, αλλά ταυτόχρονα τους μήνες μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936 έπασχε και από μελαγχολία.

Μάλιστα, ο γάλλος ιστορικός Louis Callebat αφήνει να εννοηθεί ότι το γεγονός ότι οι συγκεκριμένοι Αγώνες έμειναν στην Ιστορία ως οι «Ναζί Ολυμπιακοί Αγώνες» προκαλούσε σύγχυση στον Κουμπερτέν, ο οποίος είχε τότε αρνηθεί να παρευρεθεί. Παράλληλα, το γεγονός ότι είχε χάσει την προσωπική του περιουσία επηρέασε ακόμη περισσότερο την ψυχοσύνθεσή του.

Σε επιστολή που είχε στείλει ο Κουμπερτέν στις 5 Αυγούστου 1937 στον καλύτερο φίλο του δρα Francis Messerli ανέφερε: «Αυτές οι δυσμενείς συνθήκες έχουν δημιουργήσει μια κατάσταση αγωνίας. Η απώλεια της προσωπικής μου περιουσίας απειλεί την προσπάθεια μιας ζωής να διαφωτίσω την παιδαγωγική πρόοδο».

Η «καρδιά» των Ολυμπιακών Αγώνων

Τελευταία του επιθυμία ήταν να ταφεί η καρδιά του εκεί που ανήκει: στην Αρχαία Ολυμπία. Εφέτος συμπληρώνονται 80 χρόνια από την ημέρα που η καρδιά του βαρόνου Ντε Κουμπερτέν έμεινε για πάντα στον χώρο που αγάπησε. Εξι μήνες μετά τον άδικο χαμό του, στις 18 Μαρτίου 1938, η καρδιά του έφτασε στον Πειραιά από τη Μασσαλία για να ταφεί στις 26 του ίδιου μήνα στην Αρχαία Ολυμπία.

Τη «μαρμάρινη κάλπην» με την ταριχευμένη καρδιά του Κουμπερτέν στην επιτύμβια στήλη, που φέρει το όνομά του, τοποθέτησε ο τότε διάδοχος του ελληνικού θρόνου, πρίγκιπας Παύλος, ενώ τη συνόδευσε τιμητικά η 10η Ομάδα Προσκόπων Πατρών. Εκτοτε κάθε φορά που η ιερή φλόγα ανάβει, ο πρώτος λαμπαδηδρόμος αποτίει φόρο τιμής στην επιτύμβια στήλη του βαρόνου.

Ο Ν. Γιοκαρίνης γράφει στο «Ελεύθερον Βήμα» (στις 27 Μαρτίου): «Θα ημπορούσα να περιγράψω με ολίγες μόνον φράσεις τα τελεσθέντα σήμερον εις την Ιεράν Αλτιν της Ολυμπίας. Ητο μια σεμνή και αρρενωπή τελετή, κατά την οποία ο εκ των συγγενών του αειμνήστου Γάλλου ευπατρίδου Πέτρου ντε Κουμπερτέν κόμης ντε Σαβινύ, εκόμισε προ της αναμνηστικής στήλης που έχει ανεγερθή εις την Ιεράν Αλτην την μικράν μαρμάρινην κάλπην την εγκλείουσαν την νεκράν καρδίαν του μεγάλου αυτού τέκνου της Γαλλίας (…). Στέφανοι ιεράς δάφνης και κλάδοι της καλλιστεφάνου ελαίας εκάλυψαν το μνημείον του ευγενούς Γάλλου. Ιδού η τελετή. Αλλά διότι μια νεκρά καρδία εναπετέθη εις την ωραιοτέραν κρύπτην που εφαντάσθη ποτέ άνθρωπος, ιερός παλμός εδόνησε τας καρδίας των προσελθόντων εξ όλης της γης. Ο ολυμπισμός, το αρχαίον αλλά και νέον αυτό πάθος των ανθρώπων, είχεν όλων τας φρένας. Δεν αρκούν αι ολίγαι φράσεις μιας συντόμου περιγραφής. Ενώπιόν μας ανώτερον θέαμα, η όρασις ήτο πλήρης ωραίου και η ακοή μεστή του καλού. Ο λαός ήτο ασκεπής και σιωπηλός. Πέριξ του χώρου αγρόται, βοσκοί και ποιμενίδες, ο κρόνιος λόφος ως θύσανος πρασίνου κρεμασμένος από το κέντρον του γαλανού πέπλου του ουρανού, ο Αλφειός καταπίνει τον Κλαδέον εις την γωνίαν της Αλτεως, και εις τον ιερόν χώρον η αγία σιγή των ερειπίων. Είναι αδύνατον να πιστεύσω ότι πίσω από τα βελονωτά πυκνώματα του λόφου και του άλσους, δεν ήσαν συνηγμένοι όλοι οι θεοί να αντικρύσουν την ταφήν του αναβιωτού του ολυμπισμού».

πηγή: tovima.gr