Κ. Μάγνης: "Για όσα έγιναν στη ζωή μου εγώ ήμουν ο δράστης και κανένας άλλος"

Ο δημοσιογράφος μιλά στο thebest για το "Μεξικό", το νέο θεατρικό του έργο

Μία ιστορία γεμάτη χιούμορ παρουσιαζόταν τις τελευταίες δύο εβδομάδες στο θέατρο act στις σκάλες Γεροκωστοπούλου. Πρόκειται για το νέο θεατρικό έργο του Κωνσταντίνου Μάγνη με τίτλο «Μεξικό».

Οι επόμενες παραστάσεις όμως ακυρώνονται λόγω ατυχήματος που είχε ο Ηρακλής Τζαβέλλας. Σύντομα θα ανακοινωθεί το πότε θα συνεχιστούν.

Ο δημοσιογράφος Κωνσταντίνος Μάγνης, από τις πιο δραστήριες και έμπειρες πένες της πόλης της Πάτρας, μας προτείνει μια ιστορία γεμάτη χιούμορ και προβληματισμό, για όσα γίναμε και για όσα θα μπορούσαμε να έχουμε γίνει, για όσα ξεχνάμε και για όσα θυμόμαστε.

Μία συγκινητική αναπόληση ωραίων ιστοριών από την εποχή της ανωριμότητας και της αθωότητα

Μιλώντας στο thebest.gr εξήγησε πώς βιώνει την ενσάρκωση του έργου του πάνω στο σανίδι, αναφέρθηκε στη σχέση που έχει με το παρελθόν του και έκανε ένα «ταξίδι» στην εποχή της δικής του παιδικής αθωότητας.

Το έργο περιγράφει μια συνάντηση παλαιών συμμαθητών με τον καθηγητή τους,που μπορεί να γίνει αφορμή για νοσταλγική βύθιση στο παρελθόν, για συγκινητική αναπόληση ωραίων ιστοριών από την εποχή της ανωριμότητας και της αθωότητας. Μπορεί όμως να γίνει αφορμή και για μια εντελώς διαφορετική αναμέτρηση. Των ανθρώπων μεταξύ τους. Κυρίως όμως με τον εαυτό τους.

***Στην παράσταση πρωταγωνιστούν οι ταλαντούχοι ηθοποιοί Παναγιώτης Τσίτσας και Ηρακλής Τζαβέλλας, οι οποίοι σκηνοθέτησαν την παράσταση σε συνεργασία με τον Τηλέμαχο Τσαρδάκα, καλλιτεχνικό υπεύθυνο του Act.

Τα κοστούμια και τον σκηνικό χώρο σχεδίασε η Μαρία Βασιλάκη και τους φωτισμούς ο Νίκος Σωτηρόπουλος. Βοηθός σκηνοθέτη είναι ο Ιωάννης Αναστασόπουλος.

Της Κωνσταντίνας Τσίχλα

Μιλήστε μας λίγο για το έργο και την πλοκή του…

Θα μιλήσω πράγματι λίγο για να μην κάψω την πλοκή. Ενας απόμαχος καθηγητής παίρνει πρόσκληση για το ρεγιούνιον μιας τάξης, εμφανίζεται στον τόπο της συγκέντρωσης και περιμένει τον κόσμο. Μέχρι να εμφανιστούν οι συμμαθητές, πιάνει μια κουβέντα με τον εστιάτορα η οποία δεν τελειώνει και πολύ γρήγορα.

Δεν επέλεξα εγώ το χιούμορ, εκείνο με αιχμαλώτισε

Πώς «βιώνετε» την ενσάρκωση του» στο θέατρο act;

Το πρώτο στάδιο είναι αμηχανία: Περνάει για έργο αυτό που έγραψα; Το δεύτερο είναι αμηχανία: Αποδίδεται με ρυθμό; Το τρίτο είναι αμηχανία: Αρέσει στον κόσμο; Το τέταρτο είναι αμηχανία: Πώς διαχειρίζεσαι τον κόσμο που σου λέει τη γνώμη του.

Τι είναι αυτό που σας κεντρίζει περισσότερο στο χώρο του θεάτρου και τη θεατρική συγγραφή;

Αυτή η απάντηση μπορεί να πάρει πολλές απαντήσεις, όμως η πιο σωστή είναι η επιθυμία να προκληθεί ένα πλούσιο συναίσθημα ή μια ριζική αναθεώρηση μέσα από μια σκηνή, έναν στίχο, μια παράγραφο, ένα αστείο.

Ποιος είναι ο «στόχος» του έργου «Μεξικό»;

Να σκαρωθεί μια πικρή κωμωδία πάνω στις ματαιώσεις μας και το ασήμαντο της ύπαρξής μας. Μετέρχομαι άλλοτε σκληρότητα, άλλοτε τρυφερότητα γιατί και οι δύο αρμόζουν στο θέμα, στο θέμα καθενός μας.

Μας ταξιδεύετε μέσα από μία ιστορία που την χαρακτηρίζει το χιούμορ και ο προβληματισμός …Γιατί επιλέξατε αυτά τα δύο;

Μου είναι δύσκολο να μην κάνω χιούμορ σε οτιδήποτε, αυτό με διέκρινε από μικρό παιδί και ευτυχώς χειροτέρεψα μεγαλώνοντας. Δεν επέλεξα εγώ το χιούμορ, εκείνο με αιχμαλώτισε.

Χάρη σ’ αυτό ξεκλειδώνεις όλα τα υπόλοιπα, κάτι που έχουν κάνει με υπέροχο τρόπο οι πολύ μεγάλοι μάστορες, με πρώτους τον Μαρκ Τουαίην και τον Τζόναθαν Σουίφτ, τουλάχιστον αυτούς γνωρίζω εγώ ως πρώτους. Και στην Ελλάδα τον Ροϊδη, βέβαια.

Στο «Μεξικό» περιγράφετε μια συνάντηση παλαιών συμμαθητών με τον καθηγητή τους και την νοσταλγική βύθιση στο παρελθόν… Πώς προέκυψε αυτή η ιδέα;

Ηταν μια εποχή με πολλά ρεγιούνιον. Δεν είμαι σίγουρος εάν στις συναντήσεις αυτές πρωταγωνιστεί η αλήθεια του εαυτού μας. Η αλήθεια είναι αυτή που δεν λέμε. Αυτό το στοιχείο είναι διάχυτο στο έργο, σχεδόν ακόμα και στο τέλος.

Το παρελθόν είναι ο καλύτερος φίλος μου

Ποια είναι η «σχέση» σας με τον χρόνο που έχει περάσει;

Είναι ο καλύτερος φίλος μου, γιατί όσα ξέρω, όσα έχω κάνει, όσοι έχω γνωρίσει, όλα είναι εκεί. Το μέλλον δεν σε κάνει παρέα εύκολα, τρέχει συνέχεια και δεν το προλαβαίνεις. Κανένας δεν μπορεί.

Υπάρχουν δικά σας στοιχεία στους χαρακτήρες που δημιουργήσατε; Ποια είναι αυτά;

Τα λόγια και οι σκέψεις είναι ασφαλώς δικά μου. Επίσης, είναι ένα προσωπικό παιχνίδι: Χρησιμοποίησα εξ ολοκλήρου γνώσεις της μαθητικής εποχής, δεν ανέτρεξα σε καμία εγκυκλοπαίδεια, πέραν από μια περίπτωση, για έναν αριθμό. Ηταν μια υποδόρια παρωδία της προσωπικής μου ημιμάθειας αλλά και της μισής δουλειάς που γίνεται στην εκπαίδευση.

Και βέβαια το τελικό μήνυμα εμένα αφορά: Την συνθηκολόγησή μου με την παραδοχή πως για όσα έγιναν στη ζωή μου εγώ ήμουν ο δράστης και κανένας άλλος.

Επί σκηνής ξεδιπλώνεται μία άκρως συγκινητική αναπόληση ωραίων ιστοριών από την εποχή της ανωριμότητας και της αθωότητας. Θα μπορούσατε να μοιραστείτε μαζί μας μία δική σας ;

Λακωνικά: Η πρώτη μου μέρα στο δημοτικό σχολείο, πριν μισό αιώνα, ραντεβού τεσσάρων φίλων κάτω από ένα δέντρο στην πλατεία Όλγας για να πάμε μαζί στο Στρούμπειο, οι μεγαλύτεροι με τους μικρότερους. Το φως εκείνης της ημέρας θα το έχω μαζί μου σε όλα μου σχεδόν τα χρονογραφήματα.

Τι υπάρχει στα μελλοντικά σας σχέδια;

Η αποφυγή του θανάτου.