Αελλώ, Δαναός, Αλάμπρα:Τα θερινά σινεμά της Πάτρας που χάθηκαν και μένουν έρημα

Το 1970 στην Πάτρα είχαμε συνολικά 44 κινηματογράφους, εκ των οποίων οι 12 ήσαν χειμερινοί. Το νούμερο είναι εντυπωσιακό. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Πολλές από τις παλιές αίθουσες έκλεισαν ή παροπλίστηκαν αφήνοντας σε ορισμένες περιπτώσεις ως ανάμνηση του λαμπρού παρελθόντος κάποια ταμπέλα τους με μεγάλα γράμματα.

Σίγουρα μία ευχάριστη εξέλιξη ήταν η επαναλειτουργία από τον Οκτώβριο του 2016 της 2^ης αίθουσας του ιστορικού Πάνθεον (το οποίο υφίσταται εδώ και 95 χρόνια). Την ίδια ώρα άλλες αίθουσες με μεγάλη ιστορία όπως το Ιντεάλ στην Αγίου Νικολάου που έχει περάσει τον αιώνα ή το Παλλάς στη Δημ. Γούναρη και Αγ. Γεωργίου που είχε χαρακτηριστεί στολίδι των Πατρών και λειτούργησε από το 1957 έως το 1991 ενώ πιο πριν είχε την ονομασία Τιτάνια, παραμένουν ανενεργά. Στην περίπτωση του Ιντεάλ μάλιστα λειτουργεί στο ισόγειο επιχείρηση ξένων συμφερόντων με εσώρουχα και πυτζάμες με μόνο την επιγραφή του λαμπρού οικοδομήματος να υποδηλώνει πλέον το ένδοξο κινηματογραφικό παρελθόν.

Οι Πατρινοί λοιπόν σήμερα έχουν ως επιλογές για να δουν ταινίες σε κινηματογραφική αίθουσα, το συγκρότημα των πολυσινεμά στη Βέσο Μάρε (πλέον ονομάζεται Odeon Entertainment) που άνοιξαν για 1^η φορά τον χειμώνα του 2001 και το Πάνθεον από πλευράς χειμερινών αιθουσών και μόνο το σινέ Κάστρο στο Ρίο για θερινό.

Ο φωτογραφικός φακός του thebest.gr περιηγήθηκε λίγο και στάθηκε σε ορισμένα σινεμά που πια δεν λειτουργούν. Ανάμεσα τους το θερινό Αελλώ στην Παπαφλέσσα και Καραισκάκη που άνοιξε το ’62, χαρακτηρίστηκε τότε ο κομψότερος θερινός της Πάτρας και είχε επιχειρηματία τον Παναγιώτη Κοτσάφτη που συνεργάστηκε με τον Χρήστο Ηλιόπουλο, ο οποίος και κράτησε την αίθουσα έως το φινάλε το 2010.

Όταν δημιουργήθηκε η αίθουσα Αελλώ ήταν ιδιοκτησίας των Θεόφιλου Βανδώρου & Βαρελίδη, οι οποίοι και την εκμεταλλεύτηκαν αρχικά. Η 1^ηταινία στην Αελλώ ήταν το Γερμανικό φιλμ «Το Διαφθορείον της Ζονέρ Στράσε». Για το θερινό σινεμά Αελλώ το παρηγορητικό στοιχείο ήταν ότι είχε θεωρηθεί διατηρητέο από το ΥΠΠΟ ενώ όπως είχε γράψει παλιότερα το thebest.gr, τα τελευταία χρόνια είχε φανεί ένα παραθυράκι ελπίδας, πως ίσως ξαναλειτουργούσε, ωστόσο η Τράπεζα Πειραιώς, όπου άνηκε η έκταση, είχε αποφασίσει να προχωρήσει σε αναγκαστικό πλειστηριασμό το 2015.

Τελευταία έχει μπει στη σιδεριά του σινεμά, ταμπέλα μεσιτικού γραφείου, με την ένδειξη ότι ο χώρος «Πωλείται»!

Ο θερινός Δαναός που πιο πριν λειτουργούσε ως Αχίλλειον στην οδό Σωτηριάδου, τον δρόμο που ανηφορίζει από τη Γούναρη και περνάει και έξω από το Αρχαίο Ρωμαικό Ωδείο, ήταν άλλος ένας κινηματογράφος από τους πιο αγαπημένους των Πατρινών.

Η αρχή για το Αχίλλειον έγινε τον Ιούνιο του 1971 με ελληνικό μάλιστα φιλμ, το «Μία Γυναίκα, μια αγάπη, μια ζωή» με τον Τόλη Βοσκόπουλο. Την αίθουσα λειτούργησε το αεικίνητο δίδυμο των κινηματογραφιστών Νίκου Μόρφη και Νίκου Καζάκου και ακολούθησαν οι Ηλιόπουλος και Κοτσάφτης. Ως Αχίλλειον κράτησε έως τον Σεπτέμβριο του 1998 και κατόπιν για περίπου άλλα 7 χρόνια μετονομάστηκε και λειτούργησε ως Δαναός.

Η αίθουσα σήμερα παραμένει αναξιοποίητη. Είχε ακουστεί πως θα γινόταν πάρκινγκ ή και πως θα χτιζόταν, ωστόσο το ότι υφίσταται ακόμα έστω και με το γκαζόν παρατημένο ή την καμπίνα προβολής έρημη και μία ξεχασμένη ένδειξη του αλλοτινού κυλικείου του, αποτελεί μία μικρή ελπίδα μήπως μελλοντικά δούμε το Αχίλλειον/Δαναό να ανοίγει και πάλι. Ιδιοκτήτης του χώρου είναι ο κ. Παπαδιονυσίου.

Ο φωτογραφικός φακός «τσάκωσε» και μία ακόμη αίθουσα την Αλάμπρα, με την ξεχασμένη ταμπέλα της επίσης να θυμίζει ότι κάποτε εδώ υπήρχε σινεμά και ζωή. Η Αλάμπρα είναι στην Αγ. Τριάδος και Ελλησπόντου και άνοιξε το 1973 παίρνοντας το όνομα του Αλάμπρα που προυπήρχε στα Υψηλά Αλώνια, το οποίο είχε λειτουργήσει από το 1928 έως το 1972.

Αν ανατρέξουμε και σε άλλες αίθουσες έχουμε να γράψουμε ακόμη πολλά. Θα θυμίσουμε μόνο πως το θρυλικό και πανέμορφο Ζενίθ που μεταβλήθηκε μετά σε πολυκατοικία είχε λειτουργήσει στα Ψηλαλώνια στην γωνία της Ερενστρώλε από τον Ιούνιο του 1921 έως τον Σεπτέμβριο του 1988 και στην αίθουσα του είχε έρθει έως και ο Ιάπωνας θρυλικός σκηνοθέτης Ναγκίσα Όσιμα καλεσμένος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πάτρας και του Διεθνούς Φεστιβάλ.

Επίσης θα θυμηθούμε το Ελπίς στη Γούναρη και Αλ. Υψηλάντου που λειτούργησε από το 1971 έως το 2002, μία πολύ άνετη αίθουσα όπου η 2^ητου ταινία ήταν το συγκινητικό και δακρύβρεχτο «Love story» στις 15-11-1971 με τον Ράιαν Ο’ Νιλ και την Άλι Μακ Γκρο.

Υπεύθυνος του Ελπίς ήταν ο Χαράλαμπος Κρητικός και στα πιο τελευταία χρόνια ο επιχειρηματίας Σπυράκος από την Αθήνα με τον Κώστα Αναγνωστάκη και τη σύζυγο του Ελένη στην ευθύνη της διαχείρισης.

Φυσικά θα αναφερθούμε και στην Ομόνοια στην ομώνυμη πλατεία (υπήρχε και η θερινή Ομόνοια στην πλατεία Μαρούδα έως το '82).

Ο Πέτρος Χρυσοβιτσάνος είχε ανοίξει την Ομόνοια στις 7/12/1975 με εναρκτήριο φιλμ, τη σινεφίλ ταινία «Λα Στράντα» του Φεντερίκο Φελίνι. Την κράτησε έως τον Μάιο του ’87, εκεί πρωτοστεγάστηκε η Κινηματογραφική Λέσχη Πάτρας όταν φτιάχτηκε το 1978, η Ομόνοια το διάστημα ’87 με ’97 έγινε κλαμπ, το Ομόνοια Concerts και στις 21/11/1997 ξανάνοιξε χάρη στον αξέχαστο Κώστα Αναγνωστάκη που ξόδεψε τότε 22 εκατομμύρια δραχμές για την ανακαίνιση του χώρου, με 1^η ταινία τον «Γάμο του καλύτερου μου φίλου» με την Τζούλια Ρόμπερτς ενώ προβλήθηκε παρουσία και του ίδιου του σκηνοθέτη Θόδωρου Αγγελόπουλου η ταινία του "Μια Αιωνιότητα και μια μέρα" που είχε κατακτήσει τον Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ των Καννών, τον Νοέμβριο του 1998.

Η αίθουσα είχε 265 θέσεις και έκλεισε οριστικά τον Απρίλη του 2003. Η είσοδος της έρημη πια φέρνει στο νου τις όμορφες στιγμές που έζησαν εδώ σινεφίλ και προξενεί νοσταλγία αλλά και λύπη.

Τέλος μία σύντομη αναφορά και σε 2 ξεχασμένα θερινά σε 2 προάστια της Πάτρας, το σινέ Οβρυά (1973-1986) που αρχικά εκμεταλλεύτηκε ο ιδιοκτήτης του οικοπέδου Παναγιώτης Γρηγόρης, πατέρας του Ηλία Γρηγόρη, νυν δημοτικού συμβούλου και γραμματέα του Δημοτικού συμβουλίου της Πάτρας και από το ’83 κι έπειτα ο Πέτρος Χρυσοβιτσάνος, και το σινέ Ρόδον στο Προάστιο, λίγο πιο κάτω από την στροφή του κεντρικού δρόμου της Πανεπιστημίου. Θερινά και τα δύο αυτά σινεμά. Το Ρόδον λειτούργησε ο Γκότσης και εκ των πρώτων φιλμ που έπαιξε ήταν ο «Κατατρεγμένος» με τον Νίκο Ξανθόπουλο.

*Πολύτιμα στοιχεία για το άρθρο συγκεντρώσαμε από το εξαιρετικό βιβλίο – λεύκωμα του συναδέλφου και σινεφίλ Γιάννη Μουγγολιά «100 Χρόνια Κινηματογράφος στην Πάτρα» που εκδόθηκε με την συμβολή της Κινηματογραφικής Λέσχης Πάτρας το 2003.

Οι φωτ. είναι του Δημήτρη Χριστοδουλόπουλου για το thebest.gr.

Επιμέλεια κειμένου: ΤΑΚΗΣ Γ. ΜΑΡΤΑΤΟΣ