"Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω"
O Nίκος Γαλάνης είναι ένας δάσκαλος με πολύ κέφι που δεν του αρκεί απ΄ότι φαίνεται να μπει στην τάξη, να πει το μάθημα και να φύγει. Παίρνει την κάμερά του, οι μαθητές του γίνονται οι μικροί ηθοποιοί του και με τα βίντεο που δημιουργούν στέλνουν σημαντικά κοινωνικά μηνύματα.
Φέτος για τρίτη χρονιά διδάσκει στη Λακωνία και προ ημερών ανέβασε στον λογαριασμό που διατηρεί στο youtube ένα βίντεο που αναδεικνύει τη σημασία της προσεκτικής οδήγησης, ώστε να μην θρηνούμε ανθρώπινες ζωές, υπό τον τίτλο "ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω". Μαζί με τους μαθητές δημιούργησαν το βίντεο με τους μικρούς να απολαμβάνουν τη διαδικασία. Έχουν προηγηθεί το «Πρώτο τρένο» (σχολικός εκφοβισμός), το «SOSίβιο» (προσφυγικό), τα οποία γυρίστηκαν όταν δίδασκε στο Δημοτικό Σχολείων Κουνάβων στην Κρήτη και «Όλα αυτά που μας ενώνουν» (Κυπριακό ζήτημα) στο 2ο Δημοτικό της Σκάλας Λακωνίας.
Επίσης ο Πατρινός εκπαιδευτικός έχει δημιουργήσει το «Αχ, αφτό το αυ» με τους μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Νιάτων – Αγ. Δημητρίου στη Λακωνία και τη δασκάλα Νάντια Στρατή. Ταινίες του έχουν αποσπάσει διακρίσεις σε διαγωνισμούς.
Της Ελευθερίας Μακρυγένη
Πώς προέκυψε η ιδέα για το βίντεο με τα τροχαία; Μιλήστε μας περισσότερο γι αυτό για το πού και πώς γυρίστηκε με τι μέσα, για τη συμμετοχή των παιδιών
«Κάθε χρόνο έχω την τύχη οι μαθητές της τάξης να είναι ταυτόχρονα και οι μικροί μου ηθοποιοί. Έτσι και φέτος, αναζητούσαμε το θέμα που θα καταπιανόμασταν και θα δημιουργούσαμε ένα σποτ που περνά μηνύματα. Δύο οι λόγοι. Πρώτον , πέρσι η περιοχή που ζούμε συγκλονίστηκε από αρκετούς θανάτους νέων παιδιών στην άσφαλτο. Ένας από αυτούς μάλιστα, θείος μαθητή μου. Από την περσινή χρονιά, λοιπόν, στριφογύριζε στο μυαλό μου αυτή η ιδέα. Επίσης, πάντα τα θέματα έχουν να κάνουν με ευαίσθητα ζητήματα που θέλουμε τα παιδιά να πάρουν κάτι μέσα τους, να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι και αυριανοί πολίτες.
Τα σποτ γυρίστηκε στο σχολείο, μέσα και έξω από αυτό μέσα σε μια μέρα. Μια κάμερα δική μου και με πολύ προσωπικό χρόνο μονταρίσματος των πλάνων τα απογεύματα, γεννήθηκε το κοινωνικό σποτ που είδατε. Τα 18 παιδιά συμμετείχαν με περίσσια χαρά όπως καταλαβαίνετε αφού οτιδήποτε τους βγάζει από την άβολη θέση της στενής καρέκλας και της σχολικής αίθουσας είναι ένα ανέλπιστο δώρο για αυτά».
Έχουν προηγηθεί κι άλλες μαθητικές ταινίες. Πώς σας ήρθε η ιδέα, ποια είναι η απήχησή τους, πόσο χαίρονται τη συμμετοχή τους τα παιδιά;
«Οι μαθητικές ταινίες είναι ο συνδυασμός των χόμπι μου με το επάγγελμά μου. Η φωτογραφία και ο κινηματογράφος με συναρπάζουν οπότε τα φέρνω μέσα στην τάξη και … ότι βγει…! Οι μαθητές τρελαίνονται να συμμετέχουν στα γυρίσματα και να βλέπουν το αποτέλεσμα, τους φαίνεται απίστευτο μόνο να βλέπουν τον εαυτό τους στην οθόνη. Από την αρχή κάθε σχολικής χρονιάς μάλιστα με ρωτούν πότε θα ξεκινήσουμε την διαδικασία της κινηματογράφησης..! σημαντική είναι και η ανατροφοδότηση που παίρνουμε κάθε φορά που ολοκληρώνουμε μια δημιουργία. Ο κόσμος μας αγκαλιάζει, η τοπική κοινωνία, συμμετέχουμε και μάλιστα με σημαντικά βραβεία σε μαθητικούς διαγωνισμούς αλλά ακόμα και σε φεστιβάλ κινηματογράφου σε Ελλάδα και εξωτερικό».
Πόσο καιρό διδάσκεται στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Σκάλας Λακωνίας;
«Στο σχολείο είναι η τρίτη χρονιά που βρίσκομαι και είμαι πολύ τυχερός γιατί είναι ένα περιβάλλον που σε αφήνει ελεύθερο να εκφραστείς και να δημιουργήσεις. Από τον διευθυντή και τους συναδέλφους μέχρι τον σύλλογο γονέων και την τοπική κοινότητα, όλοι είναι αρωγοί στις προσπάθειες που κάνουμε. Εδώ είναι σημαντικό να αναφέρω πως είμαι αναπληρωτής δάσκαλος εδώ και 9 χρόνια λόγω των μηδενικών διορισμών στην εκπαίδευση. Με μια βαλίτσα στο χέρι έχουμε γυρίσει όλη την Ελλάδα, σε ορεινά χωριά και απομονωμένα νησιά. Όμως δε σταματάμε να προσφέρουμε στους μικρούς μας μαθητές αυτό που αξίζουν».
Πώς είναι η ζωή εκεί;
«Σίγουρα οι επιλογές που υπάρχουν σε μια μεγαλούπολη όπως η γενέτειρά μου, δεν βρίσκονται στην επαρχία. Συναντάς όμως αυθεντικούς ανθρώπους, φιλόξενους με ζεστή καρδιά και όλα είναι πιο εύκολα, ήσυχα και όχι σε έντονους ρυθμούς. Αν είσαι ευέλικτος συνηθίζεις και μετά δεν φεύγεις με τίποτα».
Πολλές φορές τα παιδιά βρίσκουν το σχολείο βαρετό. Εσείς πώς προσπαθείτε να τους κρατάτε το ενδιαφέρον πέρα από όλα τα παραπάνω δημιουργικά που κάνετε;
«Το να κάθεσαι σε μια καρέκλα και να ακούς έναν – οποιονδήποτε έναν- να μιλάει είναι βαρετό. Σκεφτείτε εμάς, όχι τα παιδιά. Το αντέχουμε; Προφανώς, όχι. Οπότε ο στόχος είναι τα παιδιά να μετέχουν, να βιώνουν, να πράττουν, να σηκώνονται από την καρέκλα. Μετά όλα τα άλλα είναι, κυριολεκτικά, παιχνιδάκι».
H δική σας γνώμη για το ελληνικό σχολείο ποια είναι; Προσφέρει πραγματική γνώση; ενθαρρύνει την κριτική σκέψη του παιδιού, ενισχύει την ανάπτυξη της προσωπικότητάς του;
«Κοιτάξτε να δείτε. Η εκπαιδευτική πολιτική δεν σχεδιάζεται από εμάς τους εκπαιδευτικούς αλλά εμείς την υλοποιούμε. Όπως μπορείτε εύλογα να κατανοήσετε, η εκάστοτε εκπαιδευτική πολιτική όλων των κρατών έχει μια συγκεκριμένη κεκαλυμμένη λογική. Ο κάθε δάσκαλος, λοιπόν, πρέπει να κοιτάει πίσω από τις λέξεις όπως λέμε και με την καθημερινή του πρακτική να εναντιώνεται στις νόρμες που του υπαγορεύουν άλλοι και έχουν στόχο τη μηδενική κριτική σκέψη, την στεγνή μετάδοση δεξιοτήτων πρώτα και μετά γνώσεων , τον αυριανό πολίτη - παπαγαλάκι».
Ήταν επιλογή από μικρή ηλικία να γίνεται δάσκαλος;
«Να σας πω την αλήθεια, όχι. Αν και μου άρεσε από μικρός να μαθαίνω στους άλλους πράγματα που δεν ήξεραν, η οικογενειακή ανάγκη για άμεση επαγγελματική αποκατάσταση με οδήγησε σε μια υψηλόβαθμη στρατιωτική σχολή. Όμως σύντομα κατάλαβα πως δεν ήταν γραφτό για μένα οπότε οδηγήθηκα στο να γίνω δάσκαλος και δεν το μετάνιωσα ποτέ».
Tι σας αρέσει σε αυτό το επάγγελμα;
«Κάθε επάγγελμα έχει τα καλά του και τα κακά του. Το να αλλάζεις, να επηρεάζεις τόσο έντονα ανθρώπους όπως τα μικρά παιδιά είναι ένα μικρό θαύμα που συντελείται καθημερινά στη σχολική αίθουσα. Το κυριότερο όμως είναι πως οι δάσκαλοι στα δημοτικά σχολεία έχουμε την τεράστια τύχη να μας περιμένουν καμιά εικοσαριά χαμόγελα και άλλες τόσες αγκαλιές κάθε πρωί. Υπάρχει καλύτερο από αυτό;»
H πιο δύσκολη και η πιο ευχάριστη στιγμή μέσα σε μια τάξη;
«Η πιο ευχάριστη στιγμή είναι όταν γίνεται κάτι αστείο, όταν έχουμε εκδηλώσεις αγάπης όπως να σε αγκαλιάζουν 18 παιδιά και να είσαι έτοιμος να πέσεις κάτω λόγω έλλειψης ισορροπίας. Δυσάρεστες στιγμές είναι όταν υπάρχουν διαφωνίες που λύνονται όμως γρήγορα γιατί τα παιδιά δεν μένουν στις κακές στιγμές, τις ξεπερνούν γρήγορα εν αντιθέσει με εμάς τους μεγάλους».
Με δικά του λόγια
Γεννημένος τον Μάρτη του 1987, μεγαλωμένος στην γειτονιά της πλατείας Βουδ. Αν και οι γονείς μου δεν ήταν άνθρωποι σπουδαγμένοι, μορφωμένοι (ο πατέρας τελείωσε το δημοτικό και η μητέρα μου το Γυμνάσιο) εντούτοις μου έδωσαν να καταλάβω την αξία του σχολείου και τη δύναμη της γνώσης. Σπούδασα στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας μα ύστερα έφυγα γυρίζοντας σε δημοτικά σχολεία της Ελλάδας όπως Μπόρσι Λεχαινών, Βαρθολομιό, Κυλλήνη, Κόρινθος, Ανδρίτσαινα, Σκάλα Λακωνίας και στους Κουνάβους Ηρακλείου Κρήτης. Εννιά χρόνια στην εκπαίδευση και νιώθω σαν την πρώτη μέρα..! Λατρεύω την φωτογραφία και την συγγραφή, αυτά με οδήγησαν στο να αρθρογραφώ στο ταξιδιωτικό περιοδικό Έπαθλο. Η αγάπη μου στον αθλητισμό και το μπάσκετ με ώθησε από παίκτης να γίνω και διαιτητής. Λατρεύω τις ξένες γλώσσες γνωρίζοντας Αγγλικά, Γαλλικά και Ιταλικά καθώς και οτιδήποτε έχει να κάνει με νέες τεχνολογίες.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
