ΦΑΚΕΛΟΣ "Δήμαρχοι της Πάτρας": Θεόδωρος Άννινος - Ο εκρηκτικός, ο θυελλώδης, ο ασυμβίβαστος

Η απουσία του από τις δημόσιες εκδηλώσεις και τα ΜΜΕ, η επιλογή του να περνά ατελείωτες ώρες στο σπίτι του διαβάζοντας καιη απουσία ακόμη και φωτογραφικού υλικού από τα τελευταία χρόνια της ζωής του και η απόφασή του να συναναστρέφεται με έναν πολύ στενό κύκλο ανθρώπων με τους οποίους τον συνέδεαν φιλία χρόνων και κοινές πνευματικές αναζητήσεις, είχαν δημιουργήσει ένα πέπλο μυστηρίου γύρω από τον άνθρωπο που άφησε εποχή τόσο για την ανεξαρτησία, την ευρηματικότητα και την οξυδέρκειά του, όσο και για τη δύναμη που είχε να κρατάει αναλλοίωτο το χαρακτήρα του, ακόμη και όταν καθόταν σε μια καρέκλα ηλεκτρική, όπως αυτή του Δημάρχου, σε εποχές δύσκολες και θυελλώδεις.

Ο Θεόδωρος Άννινος, υπήρξε ένας σπάνιος άνθρωπος, ασυμβίβαστος, απρόβλεπτος, που δεν υπέκυπτε σε νόρμες, με ιδιαίτερα χαρίσματα και ικανότητες, που δεν έβαζε νερό στο κρασί του, που ό,τι ήθελε να πει, το έλεγε με - συχνά καυστική - ακρίβεια και ό,τι είχε να κάνει, το έκανε πάνω από το τραπέζι και όχι κάτω από αυτό, όπως είθισται να γίνεται στην πολιτική. «Ήταν αλλεργικός στη «βρωμιά» και εξαιρετικά φιλάνθρωπος.

Όταν έβλεπε δυστυχία ή ανέχεια, συγκινείτο και έτρεχε να συνδράμει.

Τα έβγαζε από την τσέπη του και τα έδινε. Δεν είχε καμία σχέση εξάρτησης με το χρήμα, μάλλον αδιαφορούσε εντελώς γι’ αυτό. Αλλά δεν μπορούσε κανείς να του βρει ούτε ένα ψεγάδι στην οικονομική διαχείρισή του και στις πράξεις του και αυτό στεναχώρησε πολλούς από τους πολιτικούς του αντιπάλους που κατέβαλαν μάταια προσπάθειες να τον ακυρώσουν» είπαν σε παλιότερο αφιέρωμα του περιοδικού BEST οι φίλοι του.

Μετά από πολυετή θητεία του στο Δημαρχείο, αποχώρησε φτωχότερος, μολονότι μπήκε στην πολιτική καταξιωμένος πολιτικός μηχανικός με οικονομική άνεση. Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη απόδειξη ότι δεν ασχολήθηκε με τα κοινά για να φτιάξει τους τραπεζικούς του λογαριασμούς, αλλά για να προσφέρει. Και το έκανε. Με τους δικούς του πάντα όρους.

Πολιτικός και καλλιτέχνης

Ο Άννινος δεν ήταν ο τύπος του σαλονιού και ο πολιτικός που αναζητούσε την προβολή για να υπάρξει στα πράγματα, ούτε κατά τη διάρκεια της θητείας του στο Δήμο, ούτε αργότερα, οπότε και επέλεξε το δρόμο της εσωτερικότητας, προβληματίζοντας πολλούς από τους υπηρέτες της κοσμικότητας και της φανφάρας, που βάλθηκαν να …γράψουν σενάρια παντός είδους.

Το εκρηκτικό του ταμπεραμέντο και το ακέραιο του χαρακτήρα του, αρκούσαν για να τον κάνουν Δήμαρχο Πατρέων επί σειρά ετών, για να εκλεγεί με υψηλότατα ποσοστά, να αγαπηθεί και να στηριχθεί από τους πολίτες όλων των πολιτικών προτιμήσεων, που δεν έπαψαν ποτέ να τον θυμούνται και να συμπυκνώνουν το νόημα στη φράση «ένας Άννινος χρειαζόταν τώρα», κάθε φορά που έρχονταν τα δύσκολα. Συγκρουόταν με την κεντρική εξουσία με ορμή και πάθος εφήβου, απαιτούσε για την Πάτρα χωρίς να υπολογίζει το προσωπικό κόστος και δίδαξε αγώνα, πράγμα που στις μέρες μας είναι περισσότερο από ποτέ επίκαιρο.

Συνδύαζε με απόλυτη φυσικότητα την οξυδέρκεια και τον ανατρεπτικό λόγο, με τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες και ιδίως με τη ζωγραφική, που ήταν η μεγάλη του αδυναμία. Πάνω από 700 έργα ζωγραφικής φέρουν την υπογραφή του, όπως και τα πολλά και εξαιρετικά γραπτά του, ενώ οι φίλοι του συνηθίζουν να λένε ότι στον Άννινο «λειτουργούσαν ισόποσα και τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου, όπως συμβαίνει με τις ευφυΐες. Ήταν πρακτικός και ευαίσθητος ταυτόχρονα. Πολιτικός και καλλιτέχνης.

Αμετακίνητος στις ιδέες του και με ένα δικό του τρόπο επαναστατικός και προοδευτικός. Και το σημαντικότερο; Δεν ήταν αχάριστος». Ούτε αχάριστος, ούτε ημιμαθής. «Ήταν ένας άριστος γνώστης της ευρωπαϊκής ιστορίας, την οποία γνώριζε με απίστευτες λεπτομέρειες. Ένας άριστος γνώστης της γλώσσας. Ήταν βιβλιοφάγος». 

Είχε προγόνους με οικόσημο

 
Ο Άννινος γεννήθηκε στην Πάτρα.

Ο πατέρας του, ο Κωνσταντίνος, ήταν ένας σπουδαίος, βέρα Πατρινός, μουσικοδιδάσκαλος της ευρωπαϊκής και της βυζαντινής μουσικής, δεξιοτέχνης της κιθάρας και του μαντολίνου, του φλάουτου και του βιολιού.

Η μητέρα του, η Πανωραία, καταγόταν από την Ήπειρο, αλλά είχε γεννηθεί στην Πάτρα.

Και οι δύο εμφύσησαν στο μικρό Θεόδωρο την αγάπη για τις τέχνες και τα γράμματα.

Το οικογενειακό του δένδρο είχε γερές καλλιτεχνικές ρίζες: Τον Θέμο Άννινο, κορυφαίο γελοιογράφο του 19ου αιώνα και τον διακεκριμένο δημοσιογράφο και συγγραφέα Μπάμπη Άννινο.

Οι βαθύτερες ρίζες της οικογένειας Άννινου όμως, ανάγονται στο Βυζάντιο.

Μετά τη Φραγκοκρατία εντοπίζεται εγκατάσταση Αννίνων μεταξύ Άρτας και Αιτωλοακαρνανίας, όπου ακόμη διατηρείται τοπωνύμιο Άννινο, ενώ από το 1262 συναντάται στην Κεφαλλονιά Κοντέα των Αννίνων. Ο Θεόδωρος Άννινος, ο επαναστάτης, είχε προγόνους γραμμένους στη «χρυσή βίβλο» (Libro D’ oro) των ευγενών της Κεφαλλονιάς που διέθεταν και δικό τους οικόσημο.

Ωστόσο ο νεαρός και ανήσυχος, ταλαντούχος Πατρινός, με τη θυελλώδη προσωπικότητα, δεν είχε καμία διάθεση να επαναπαυτεί στα οικόσημα και τα κάθε είδους κεκτημένα. 

Αριστούχος μαθητής, αριστούχος φοιτητής κι ο δήμαρχος που τον ψήφιζαν όλοι

Φοίτησε στο Α΄ Γυμνάσιο Αρρένων με άριστες επιδόσεις και σπούδασε, περνώντας επίσης με άριστα, Πολιτικός Μηχανικός, στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Έμαθε τέσσερις ξένες γλώσσες, αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, αλλά ένιωθε εξαιρετική ευχαρίστηση και υπερηφάνεια επειδή είχε άριστη γνώση της ελληνικής, της αρχαίας και της νέας, «της γλώσσας των διανοούμενων και των απλών ανθρώπων». Άλλωστε η λατρεία του στα γράμματα και την ελληνική γλώσσα αποδεικνύεται από τον όγκο των ποιημάτων, των πεζών, των δοκιμίων και των πολιτικών κειμένων στα οποία διοχέτευσε το εκρηκτικό του πνεύμα, παράλληλα με τη ζωγραφική, το σκίτσο και την εικονογράφηση.

Είχε τεράστιο ταλέντο στην αρχιτεκτονική σύνθεση και εργάστηκε με επιτυχία στα εγγειοβελτιωτικά έργα Δυτικής Ελλάδας και Επτανήσων. Διατηρούσε ιδιωτικό τεχνικό γραφείο και πραγματοποίησε δεκάδες μελέτες - επιβλέψεις και κατασκευές 40 πολυκατοικιών και εκατοντάδων οικοδομημάτων κάθε είδους. 

Παράλληλα με τις επιστημονικές του ανησυχίες, τον απασχολούσε η κοινωνική και πολιτική ζωή. Και όταν απασχολούσε κάτι τον Άνννινο, δεν υπήρχε περίπτωση να μην το επιχειρήσει. Εκλέχτηκε δημοτικός σύμβουλος για πρώτη φορά το 1964 με το συνδυασμό του Θρασύβουλου Κωνσταντίνου.

Η συγκυρία, τον έφερε στη θέση του δημαρχιακού θώκου στις 30 Αυγούστου του 1964 και στις 2 Μαΐου του 1967 η δικτατορία τον απάλλαξε από τα δημαρχιακά του καθήκοντα, με διαταγή του Υπουργείου Εσωτερικών. Μετά την πτώση της Χούντας, εκλέχτηκε δήμαρχος στις δημοτικές εκλογές του 1975 με 71%, ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά της εποχής.

Διετέλεσε δήμαρχος Πατρέων για 14 έτη, δηλαδή για τις περιόδους 1964-1967, 1975-1978, 1978-1982 και 1982-1986.

Στη διάρκεια των ετών αυτών συγκρούστηκε δυναμικά με την κεντρική διοίκηση, ενώ είχε μόνιμη κόντρα με τον τότε Υπουργό Προεδρίας της κυβέρνησης Καραμανλή, Κωστή Στεφανόπουλο.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι είχε εκλεγεί με όλα τα μεγάλα κόμματα, αφού στις εκλογικές αναμετρήσεις κατέβαινε υποψήφιος με την υποστήριξη διαφορετικών κομμάτων, ενώ είχε καταφέρει να εκλεγεί ακόμα και ως ανεξάρτητος υποψήφιος.

Ίσως να μην ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι κάθε Πατρινός της εποχής, τον είχε έστω και μια φορά ψηφίσει .

Σχεδίαζε μόνος του τα έργα του δήμου κι άφησε τη σφραγίδα του την πόλη

Επί των ημερών του, το 1964 υπογράφηκε το προεδρικό διάταγμα για την ίδρυση του Πανεπιστημίου και το 1966 έγιναν τα εγκαίνιά του στο παράρτημα της οδού Κορίνθου. Έδωσε μεγάλη βαρύτητα στο Πατρινό Καρναβάλι. Πραγματοποίησε πολλά δημοτικά έργα, διαμορφώνοντας και δημιουργώντας πλατείες σε πολλές συνοικίες της Πάτρας.

Σχεδίασε το «Σπίτι του Πολιτισμού» στην οδό Φωκαίας, την ανάπλαση της συνοικίας Αγίας Αικατερίνης, το Θερινό Λαϊκό Θέατρο στη Γερμανού, το μνημείο των Ηρώων στην Ηρώων Πολυτεχνείου, την πλατεία Αγίας Σοφίας κ.α., όλα δικής του έμπνευσης και επίβλεψης.

Δημιούργησε το Δημοτικό Ωδείο και το ΠΚΚ του Δήμου, ανέπτυξε το συνεργείο κήπων και δενδροστοιχιών, εγκατέστησε τα πρώτα κηπάρια, φύτεψε πάνω από 60.000 δένδρα στα πεζοδρόμια της πόλης, διαμόρφωσε πάνω από 40 πλατείες και παιδότοπους.

Έδωσε μάχες για τη δημιουργία της γέφυρας Ρίου - Αντιρρίου, για την κατασκευή ανοικτού θεάτρου, για την απόδοση στο Δήμο της κυριότητας της λιμενικής ζώνης, αλλά και για το προβάδισμα των εκλεγμένων δημάρχων έναντι των διορισμένων κρατικών λειτουργών στις τελετές.

Είχε κάνει τα σχέδια και είχε κατασκευάσει τους κινηματογράφους Ντιάννα και Piccolo, ενώ είχε ανακατασκευάσει το κινηματοθέατρο Πάνθεον.

Επί των ημερών του καθιερώθηκε η 4η Οκτωβρίου ως ημέρα εορτασμού για την απελευθέρωση της πόλης από τα Χιτλερικά στρατεύματα, ενώ ανεγέρθηκαν δεκάδες μνημεία προς τιμήν ηρώων. 

Η ζωή με την Ηλέκτρα

Από το 1979 ήταν παντρεμένος με την αρχιτέκτονα Ηλέκτρα Παπαγεωργίου, επί σειρά ετών στέλεχος του Αρχιτεκτονικού Τμήματος του Δήμου Πατρέων και είχαν αποκτήσει τέσσερα παιδιά, τον Κωνσταντίνο, την Πανωραία, που τον έκανε παππού, την Δανάη - Μαρία και τον Ανδρέα - Κυπριανό.

Κατοικούσαν στην Πάτρα στην Τριών Ναυάρχων.

Η γνωριμία με την Ηλέκτρα έγινε στο Δημαρχείο και ο έρωτάς τους ήταν φτιαγμένος από μασίφ και αδιαπέραστο υλικό.

Όταν ο Άννινος ήρθε στη ζωή της με τη δύναμη του ανεμοστρόβιλου που πάντα τον χαρακτήριζε, η Ηλέκτρα είχε ήδη στο ενεργητικό της ένα γάμο και ένα παιδί.

Ήταν στα 1975 όταν άρχισε να καλλιεργείται ανάμεσά τους μια ιδιαίτερη σχέση.

«Με γοήτευσε η ευφυΐα του, η προσωπικότητά του, η ιδιαιτερότητα και η μοναδικότητά του» λέει η Ηλέκτρα. «Νομίζω ότι κατάλαβα από την αρχή την αξία του και τις απίστευτες δυνατότητές του. Τον θαύμαζα πολύ. Υπέκυψα αμαχητί στη γοητεία του. Και κάποια στιγμή, είπα μέσα μου, δεν είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να μην κάνει παιδιά. Έμεινα στο πλάι του και αποκτήσαμε μαζί τέσσερα υπέροχα παιδιά».

Η Ηλέκτρα Άννινου ήταν πάντα μαζί του στα δύσκολα και στα εύκολα, στις καλές και τις κακές στιγμές. Του στάθηκε σαν βράχος. «Συνήθως λένε να μου κόβει ο Θεός μέρες να σου δίνει χρόνια. Εγώ για τον Θεόδωρο έλεγα να μου κόβει ο Θεός χρόνια να του δίνει μέρες. Έτσι ένιωθα. Ό,τι όμως και αν έκανα εγώ για τον Άννινο, ήταν λίγο μπροστά σε αυτά που μου προσέφερε» λέει.  

Ένας τρυφερός πατέρας

Ο Άννινος ήταν ένας γλυκός και τρυφερός πατέρας. 

«Τα χρόνια μετά την απεμπλοκή του από τα κοινά, ο Θεόδωρος ήταν πάντα δίπλα μας, συνέχεια. Δεν υπήρχε στιγμή απουσίας του. Ήταν παρών 24 ώρες το 24ωρο και είχαμε τη δυνατότητα ποιοτικού χρόνου μεταξύ μας» λέει η Ηλέκτρα Άννινου. «Ήταν ένας πατέρας που ήθελε να ανοίξει πνευματικούς ορίζοντες στα παιδιά του, που ήθελε να καλλιεργήσουν το πνεύμα τους και να διαβάσουν, να προχωρήσουν τη σκέψη τους… ήταν ευαίσθητος και σαν άνθρωπος και σαν πατέρας και ήθελε να μεταδίδει τις σκέψεις και τις ιδέες του. Και ήταν πολύ δοτικός. Έδινε τα πάντα από την ψυχή του».

Η Ηλέκτρα ήταν ο καλός άγγελος του Άννινου και ο Άννινος ήταν ο μέντοράς της. Τον θαύμαζε μέχρι την τελευταία στιγμή.

Και συνεχίζει να τον θαυμάζει παρά την απουσία του που είναι βαριά. Όταν την ακούς να μιλάει γι’ αυτόν, κυριολεκτικά συγκινείσαι.

Το μεγάλο του παράπονο

«Το μεγάλο του παράπονο ήταν ότι οι διάδοχοί του στο Δήμο, δεν ήταν τόσο διεκδικητικοί για την πόλη. Πίστευε πως αυτό συνέβαινε επειδή είχαν μεγαλύτερη εξάρτηση από το κόμματα που τους υποστήριζαν. Όμως ήταν αισιόδοξος. Έλεγε πως κάθε φορά, μετά από ένα βάλτωμα, έρχεται μοιραία η έκρηξη και η ανάκαμψη» λέει στο BEST η Ηλέκτρα Άννινου. 

Αξέχαστες στιγμές από τη θητεία Άννινου που τους έβαζε... δύσκολα

Επί της θητείας του, μαζί με την ΕΛΠΑ και τη βοήθεια του Νίκου Μαστοράκη διοργανώθηκε το πρώτο παιχνίδι του Κρυμμένου Θησαυρού. Ο Άννινος αντελήφθη νωρίς τη σημασία του καρναβαλιού και εργάστηκε για να το κάνει θεσμό σε πανελλήνια και πανευρωπαϊκή κλίμακα, δίνοντας έμφαση στον κοινωνικό του ρόλο. 

Αξέχαστα έχουν μείνει και τα δύσκολα θέματα που επέλεγε ο ίδιος για τον Κρυμμένο Θησαυρό, απαιτώντας από τους καρναβαλιστές να ακονίσουν το μυαλό τους και να ιντριγκάρουν τη σκέψη τους. Θέματα φιλοσοφίας, μαθηματικών, ιστορίας, που είχαν στόχο να φέρουν τους συμμετέχοντες κοντά στον κόσμο της γνώσης.

Η ΘΡΥΛΙΚΗ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ «ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ» 
Δεν υπάρχει Πατρινός που να μη θυμάται το Καρναβάλι του 1984 στην Πλατεία Γεωργίου. Ο Θεόδωρος Άννινος είναι στο μπαλκόνι του Δημοτικού Θεάτρου και στην πλατεία το άρμα και το γκρουπ των «Αθανάτων» με αρχηγούς τους Λάκη Φιλιππάτο, Στάθη Χρυσικόπουλο και Γιώργο Μπογδανόπουλο. 

Ο Άννινος στο μικρόφωνο και οι καρναβαλιστές με την ντουντούκα, να συγκρούονται με απίστευτες και …αθάνατες ατάκες για την πορεία του καρναβαλιού και την ανάγκη εκσυγχρονισμού του. Και ο εκσυγχρονισμός ήρθε.

Μόνο που ήρθε με νέες ορδές καραναβαλιστών που εν τέλει μάλλον οδήγησαν το θεσμό στην εμπορευματοποίηση και την κατάρρευση.

Ο, για τους «Αθάνατους», παλαιομοδίτης Άννινος, ίσως και να είχε δίκιο. 

«Αυτές οι πέτσινες πολυθρόνες και αυτό το σκαλιστό γραφείο, είναι δικά σας. Περάστε όλοι μέσα και καθίστε. Είστε στο σπίτι σας» έλεγε ο Άννινος στους πολίτες και είχε πάντα την πόρτα του γραφείου του στο Δημαρχείο ανοιχτή.

Θεωρούσε το Δημαρχείο σπίτι του λαού και τον λάτρευαν στις φτωχογειτονιές και ιδίως στη συνοικία της Αγίας Αικατερίνης, όπου στις προεκλογικές του ομιλίες αποθεωνόταν.

Είχε δώσει ζωή και αξία σε ανθρώπους που βρίσκονταν στο περιθώριο της ζωής. Τους είχε δώσει και δουλειά.

«Ο λαός δεν είναι καλό και ήσυχο παιδί» συνήθιζε να λέει. «Είναι ζωηρό, απαιτητικό και ευαίσθητο παιδί που του ανήκουν και του αξίζουν όλα». 

Έγραφε μόνος του τις ομιλίες και έστελνε απαντήσεις με σκίτσα

Έγραφε όλα τα κείμενα μόνος του, από τις ομιλίες, μέχρι τα δελτία προς τις εφημερίδες και δεν είχε γραφείο Τύπου, συμβούλους ή γραμματείς. Δεν έλλειψε δε ποτέ και για κανένα λόγο από το γραφείο του, το οποίο είχε μετατρέψει σε σχεδιαστήριο όπου σχεδίαζε μόνος του όλα τα έργα του Δήμου. Μάλιστα ο Άννινος συνήθιζε να στέλνει ως απαντήσεις στον Τύπο, όχι δελτία, αλλά σκίτσα, που έπρεπε να αποκωδικοποιήσεις. 

Πίστευε στη δύναμη του Δημάρχου

Ο Άννινος πίστευε με θέρμη στο θεσμό του Δημάρχου και τη δύναμη της άμεσης επαφής με τον πολίτη. Γι’ αυτό και δεν αποφάσισε να διεκδικήσει ποτέ μια θέση βουλευτή, παρότι μπορούσε. «Ένας Δήμαρχος - έλεγε - ισοδυναμεί με τέσσερις Υπουργούς της Κυβέρνησης. Ο Δήμαρχος του Παρισιού, είναι ισότιμος με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή τον Πρωθυπουργό».

ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΕ ΓΙΑ ΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΥΔΡΟΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ 
Ο Άννινος έδωσε ομηρικές μάχες για την επιστροφή στο Δήμο Πατρέων του υδροηλεκτρικού εργοστασίου του Γλαύκου, το οποίο είχε πάρει η ΔΕΗ την περίοδο της Χούντας. Άφησε όμως εποχή και για τις μάχες του για την κατασκευή πολιτικού αεροδρομίου στην Πάτρα, Οι παλιοί Πατρινοί θυμούνται σαν να ’ναι τώρα τις πινακίδες στην Ακτή Δυμαίων να γράφουν με κεφαλαία γράμματα. «Εδώ θα γίνει το αεροδρόμιο της Πάτρας». 

ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΣΕ ΜΕ ΠΟΔΗΛΑΤΟ 
Ο Άννινος ήταν και οικολόγος. Για τις μετακινήσεις του στην πόλη χρησιμοποιούσε ποδήλατο, ενώ για τις πιο μακρινές διαδρομές, το λευκό του «σκαραβαίο». Είχε επίσης μεγάλη αδυναμία στις βρύσες. Κατασκεύασε βρύσες σχεδόν σε κάθε γειτονιά και διαφωνούσε με τη δημιουργία της ΔΕΥΑΠ, καθώς θεωρούσε τις Δημοτικές Επιχειρήσεις ύδρευσης και αποχέτευσης, φορομπηχτικές επιχειρήσεις. Αυτή ήταν και η πρώτη μεγάλη του σύγκρουση με το ΚΚΕ. 

ΣΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΠΕΣΕ ΟΡΘΙΟΣ ΜΕ 10%
Η οριστική ρήξη με το ΚΚΕ, ήρθε στις εκλογές του 1986, όταν ο Άννινος τάχθηκε με την πλευρά των διαγραμμένων του ΣΕΑΜ. Το ΚΚΕ αποφάσισε να μην τον στηρίξει. Οι σχέσεις των δύο πλευρών εντάθηκαν σε σημείο εκτόξευσης πυρών ένθεν κακείθεν. Στις εκλογές εκείνες ο Άννινος έχασε συγκεντρώνοντας χωρίς κομματική στήριξη, ποσοστό 10%. Αν και εξελέγη δημοτικός σύμβουλος, παραιτήθηκε και δεν ασχολήθηκε ποτέ ξανά με τα κοινά. 

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΝΤΙΟ 
Όταν στις 24 Απριλίου, έγινε γνωστό ότι ο Θεόδωρος Άννινος δεν είναι πια κοντά μας, είναι πολλοί, πάρα πολλοί, αυτοί που ένιωσαν να φεύγει μαζί του μια ολόκληρη εποχή. Και οι «πράσινοι» και οι «κόκκινοι» και οι «μπλε», μα πάνω απ’ όλους οι απλοί κάτοικοι πολλών συνοικιών της Πάτρας που προσήλθαν αυθόρμητα στην κηδεία του, στο Α΄ Νεκροταφείο και όταν φώναξαν «αθάνατος», το εννοούσαν. Αυτή ήταν η πιο δυνατή ψήφος που πήρε ποτέ.

*Τα περισσότερα στοιχεία περιλαμβάνονται σε παλιότερο αφιέρωμα της Γιώτας Κοντογεωργοπούλου για το περιοδικό BEST.