«Ο μήνας που άλλαξε την ζωή μου»

Ένας Νικολόπουλος που γράφει και «μιλάει», όπως λέει, από καρδιάς. Και πολλοί άλλοι, που αναφέρονται στο «φαινόμενο Νικολόπουλος», της τελευταίας 35ετίας, στα δημοτικά και πολιτικά πράγματα της Πάτρας και της Αχαΐας.

Σε 220 σελίδες είναι συμπυκνωμένη μια ολόκληρη ιστορία. «Μια διαδρομή σε πεδιάδες, κοιλάδες, βουνά, θάλασσες, δύσβατα μονοπάτια και λεωφόρους» όπως συνηθίζει να λέει και ο ίδιος και εξομολογείται: «Από παντού πέρασα απ’ όταν κατάλαβα, στα οκτώ μου χρόνια, τότε που έμεινα ορφανός, ότι η ζωή μου θα ‘ταν ένας αδιάκοπος αγώνας».

Το πόνημά του «Ήταν… αύριο», με έντονο το αυτοβιογραφικό στοιχείο, με πολλά ανέκδοτα γεγονότα, μια ζωή μέσα στη ΝΔ, είναι ένα αφήγημα, που αφήνει συναισθηματική φόρτιση στην κοινωνική και πολιτική ατμόσφαιρα.

Διαβάζοντας το διαπιστώνεις ότι ο Νικολόπουλος «σταμάτησε στην Πάτρα». «Είναι η αγαπημένη του αφετηρία κι ο λατρεμένος προορισμός του. Ο ένας και μοναδικός λόγος που θέλει να γίνει Δήμαρχός της!» όπως εξομολογείται.

Την Σάββατο 18 Μαΐου στις 7.00 μ.μ., στο εκλογικό κέντρο της «ΝΕΑΣ ΠΑΤΡΑΣ» θα γίνει η παρουσίαση της αυτοβιογραφίας του Νίκου Νικολόπουλου.

Το thebest εξασφάλισε ένα εκτενές απόσπασμα από ένα από τα κεφάλαια του βιβλίου «Ήταν… αύριο» και το προδημοσιεύει παρακάτω:

«Ο μήνας που άλλαξε τη ζωή μου»

Εκείνος ο Γενάρης του 1967, δεν θα ήταν για μένα ένας ακόμα συνηθισμένος μήνας που ακολουθούσε πειθήνια και βαρύθυμα τον προκάτοχό του Δεκέμβριο. Αποδείχθηκε ένας μήνας καταπέλτης, που άφησε βαθιά σημάδια στη ψυχή μου.

Από τότε, τίποτα δεν θα ήταν ίδιο για μένα και την οικογένειά μου. Το λυκαυγές του 1967 μας επεφύλαξε την χειρότερη δοκιμασία και ήταν η αρχή μιας νέας ακόμα πιο επίπονης ζωής. Σαν να ήθελε ο Θεός να λαξεύσει την πέτρα της ζωής μας με τη σμίλη της ψυχικής αντοχής. Ο πολυαγαπημένος μας πατέρας, ο πάντα γελαστός κυρ-Γιάννης, έφυγε νέος από τη ζωή, σε ηλικία πενήντα ετών και ενώ ήδη επί μια δεκαετία αντιμετώπιζε συνεχή προβλήματα υγείας.

Φορτηγατζής στο επάγγελμα, τα έφερνε δύσκολα βόλτα, αλλά τα πράγματα έγιναν ακόμα δυσκολότερα, όταν αναγκάστηκε να πουλήσει το φορτηγό του για να αντιμετω 25 Όταν το τέλος πλησίαζε, οι γιατροί του δημοτικού Νοσοκομείου, όπου νοσηλευόταν τους τελευταίους δύο μήνες, είπαν με τρόπο στη μητέρα μου να τον πάρουμε στο σπίτι για να κλείσει τα μάτια του ανάμεσά στους δικούς του ανθρώπους… Δεν μπορώ να ξεχάσω το πώς έγινε εκείνη η διακομιδή!

Το φορείο με το μπαμπά κυριολεκτικά ξεφορτωνόταν από το ι.χ. του θείου Μέλιου. Καθώς είχε μεγάλο πορτμπαγκάζ και είχαμε ρίξει και τα πίσω καθίσματα, είχε μεγαλώσει ο χώρος… Ο θείος ο Μέλιος ο Πολυζωγόπουλος και η γυναίκα του η Ζαφειρούλα, αδερφή της μητέρας μου, ήσαν η δεύτερη οικογένειά μας και το σπίτι τους ήταν σπίτι μας, όσα χρόνια κράτησε η δοκιμασία του πατέρα μας.

Ο πατέρας έζησε μαζί μας δέκα μέρες ακόμη. Και, καθώς υπήρχαν αναλαμπές βελτίωσης, λέγαμε ότι ακόμα μια φορά η επίγεια ζωή του πήρε παράταση. Κάθε βράδυ ζητούσε από τον Κώστα, την Ξένη και την ξαδέλφη μου τη Λίτσα, που έμενε μαζί μας γιατί πήγαινε σχολείο στην Πάτρα, να τραγουδάνε δημοτικά τραγούδια. Δεν κράτησε πολύ αυτό. Όλα τέλειωσαν μετά από δέκα μέρες.

Το θλιβερό άγγελμα ήχησε σαν πένθιμη καμπάνα στη ψυχή μας και ταρακούνησε τα θεμέλια του σπιτικού μας. Ποιος θα μπορούσε να το πιστέψει; Ποιος θα μπορούσε να αντέξει την απουσία του; Αυτό με καταβαράθρωσε. Θυμάμαι, δέκα ημέρες μετά το θλιβερό συμβάν, η δασκάλα μου στο σχολείο, η κυρία Αγγελική Γιαννακοπούλου, κάλεσε τη μητέρα μου και της είπε, μπροστά και σ΄ άλλους δασκάλους, ότι από πρώτος μαθητής που ήμουν, είχα γίνει ο τελευταίος. Τότε κάποιος από αυτούς σχολίασε: «Τί περιμένεις, αφού 26 πέθανε ο πατέρας του;» Δεν χρειάσθηκε κάτι άλλο. Η μαμά ανέλαβε αμέσως δράση! Δέκα μέρες μετά, όταν ξαναπήγε στο σχολείο, η ίδια δασκάλα την ενημέρωσε με ανακούφιση, ότι είχα ξαναγίνει και πάλι ο πρώτος της τάξης. Άφατος ήταν όμως ο πόνος και στη γειτονιά για τον χαμό του πατέρα μου, του καλοκάγαθου και προσηνή βιοπαλαιστή, που κόσμησε με τις αρετές του την σύντομη ζωή του, παλεύοντας με πάθος, αυτοθυσία και αξιοπρέπεια για την οικογένειά του. Από εκείνη την ημέρα όμως, η κυρα-Αφροδίτη θα γινόταν και μάνα και πατέρας μαζί. Κι εδώ, νιώθω την ανάγκη να της κάνω ιδιαίτερη μνεία.

Ταύτισε την ζωή της με την δική μας και, οπλισμένη με βαθιά πίστη στον Τριαδικό Θεό, καθημερινά γονατιστή Τον παρακαλούσε για την προκοπή μας. Ζωσμένη με υπομονή, επιμονή και αυστηρότητα, πρώτα για τον εαυτό της (δεν απαρνήθηκε ποτέ το πένθιμο ντύσιμο), φρόντιζε να τα φέρνει βόλτα.

Πάντα όμως είχε να προσφέρει, από το υστέρημά της πολλές φορές. Διαβάζοντας το συναξάρι και πολλά άλλα βιβλία και περιοδικά με θρησκευτικό περιεχόμενο, ξεκούραζε την ψυχή της. Στο εικονοστάσι της δικής μου ψυχής, δίπλα στον πατέρα μου, μαζί με τη μορφή της, έχω κλείσει ευλαβικά τα λόγια της διαθήκης της: «Παιδάκια μου, ν΄ αγαπάτε το Θεό. Να έχετε αγάπη μεταξύ σας, να ελεείτε τους συνανθρώπους σας και να θυμάστε από πού ξεκινήσατε…»