ΦΑΚΕΛΟΣ: "Οι Δήμαρχοι της Πάτρας": Ο γόης που τον ψήφισαν όλες οι γυναίκες κι αυτός που το σπίτι του στέκει ακόμη αγέρωχο

Δημήτριος Ανδρικόπουλος Μπουκαούρης, Ιωάννης Βλάχος, Βασίλειος (Λαλάκης) Ρούφος

Ο Δημήτριος Ανδρικόπουλος Μπουκαούρης (Πάτρα 1867 - Αθήνα 23 Φεβρουαρίου 1948) ήταν δήμαρχος Πατρέων.

Γεννήθηκε στην Πάτρα και καταγόταν από γνωστή οικογένεια πολιτικών. Το επώνυμο Μπουκαούρης ήταν το όνομα της μητέρας του αλλά το υιοθέτησε γιατί ήταν ιστορική οικογένεια με μεγάλη προσφορά στην επανάσταση & στον πολιτικό βίο. Είχε σπουδάσει νομικά αλλά ασχολήθηκε με την πολιτική, παραμερίζοντας την δικηγορία. Στις εκλογές του 1902 εξελέγη βουλευτής Πατρών.

Εξελέγη δήμαρχος το 1914, στις πρώτες εκλογές που έγιναν με ψηφοδέλτιο, αλλά λόγω συγκυριών η θητεία του παρετάθη μέχρι το 1925.

Πρότεινε τον ηλεκτροφωτισμό της πόλης να τον αναλάβει δημοτική επιχείρηση αλλά ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος ανέστειλε τη λειτουργία των εργοστασίων και έκλεισαν τα δημοτικά εργοστάσια ηλεκτροφωτισμού και αεριόφωτος.

Στην συνέχεια ηλεκτρισμό έδιναν ιδιώτες βιομήχανοι από τη δική τους ηλεκτροκινητήρα δύναμη που είχαν στα εργοστάσια τους.

Πρότεινε την εκμετάλλευση του ποταμού Γλαύκου το 1922, κάτι που τελικά άρχισε το 1925 μετά από πολλά εμπόδια εξαιτίας της αλλαγής πολλών κυβερνήσεων. Η πρόταση αρχικά έγινε δεκτή από τον Βενιζέλο, αργότερα από τον Γούναρη και τέλος από τον Ανδρέα Μιχαλακόπουλο που σύναψε νέα δάνεια και τη σύμβαση που προέβλεπε την κατασκευή δικτύου παραγωγής και διανομής ηλεκτρικού ρεύματος.

Στη δημοπρασία συμμετείχαν μια Ελληνική και δώδεκα ξένες εταιρείες. Υπήρξε πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής εταιρείας για 18 έτη. Τον μισθό του τον διέθετε για την ανέγερση του «Ασύλου φρενοβλαβών» .

Απεβίωσε στην Αθήνα το 1948 και τάφηκε στο νεκροταφείο της Αγιαλεξιώτισσας στην Πάτρα.

Ο Ιωάννης Βλάχος (1880-1954) ήταν γιατρός & δήμαρχος Πατρέων.

Γεννήθηκε στην Πάτρα και ήταν γιος του γιατρού Αχιλλέα Βλάχου. Ακολούθησε το ιατρικό επάγγελμα όπου και εκλέχτηκε υφηγητής της ιατρικής σχολής Πατρών. Στη συνέχεια γίνεται διευθυντής της παθολογικής κλινικής του δημοτικού νοσοκομείου.

Δεν τον ενδιέφερε η πολιτική και έθεσε υποψηφιότητα για την θέση του δημάρχου ύστερα από πολλές πιέσεις φίλων.

Έτσι το 1925 εκλέγεται δήμαρχος με το Λαϊκό Κόμμα και παραμένει για άλλη μια τετραετία (1929-1934). Στην δεύτερη εκλογική διαμάχη υπερίσχυσε του αντιπάλου του, Ιωάννη Γκότση, για μόλις 8 ψήφους.

Στις εκλογές του 1935 ηττάται από τον Βασίλειο Ρούφο και αποσύρεται προσωρινά από την πολιτική για να ξαναεπιστρέψει τον Οκτώβριο του 1941, ύστερα από τον διορισμό του από τις κατοχικές δυνάμεις. Παραιτήθηκε όμως ένα χρόνο αργότερα, όταν διαπίστωσε ότι ήταν ένα εκτελεστικό όργανο.

Κατά τη διάρκεια της δημαρχίας του ιδρύθηκε ο ΥΗΣ Γλαύκου, ιδρύθηκε ο Ν.Ο.Π., ξεκίνησε η ονοματοδοσία των δρόμων της πόλεως, εγκαινιάστηκε το δικαστικό μέγαρο Πατρών καθώς και το Σκαγιοπούλειο ορφανοτροφείο. Επίσης ανακαίνισε το Δημαρχιακό Μέγαρο (1928) και ενίσχυσε με μπετόν-αρμέ τα θεμέλια του Ιερού Ναού του Αγίου Ανδρέα.

Απεβίωσε στις 6 Φεβρουαρίου του 1954. Ήταν Α΄ ξάδερφος του Δημητρίου Γούναρη, του οποίου ήταν παρών στην εκτέλεση του. Η πολιτεία τον τίμησε δίνοντας το όνομα του σε μία οδό της πόλης.

Το σπίτι που γεννήθηκε διατηρείται μέχρι και σήμερα και βρίσκεται μεταξύ Αράτου και Ζαΐμη επί της Μαιζώνος.

Ο Βασίλειος (Λαλάκης) Ρούφος (1880-1960) υπήρξε Δήμαρχος Πατρέων.

Καταγόταν από την γνωστή οικογένεια πολιτικών Ρούφων-Κανακάρη με ρίζες στη Σικελία. Ο παππούς του Μπενιζέλος Ρούφος είχε πάρει μέρος στην επανάσταση του '21 είχε διατελέσει δήμαρχος, βουλευτής και πρωθυπουργός.

Ο πατέρας του Θάνος Κανακάρης και ο θείος του Γεώργιος Ρούφος διατέλεσαν δήμαρχοι Πατρέων για πολλά έτη, έτσι λοιπόν ήταν αναπόφευκτο να ασχοληθεί και ο ίδιος με την πολιτική. Σπούδασε νομική στην Αθήνα, είχε εκλεγεί 5 φορές βουλευτής το 1913, 1915, 1917, 1925 και 1926.

Πρώτη φορά δήμαρχος εκλέγεται το 1934-1941 και μετά το 1951-1954, και το 1954-1959 στην πρώτη εκλογή του είχαν δικαίωμα ψήφου για πρώτη φορά γυναίκες, 68 όλες κι όλες και θεωρείται ότι όλες τον ψήφισαν αφού ήταν περιζήτητος στην εποχή του.

Το 1941 παύτηκε από τις κατοχικές δυνάμεις και ο Λαλάκης εντάχτηκε στις αντάρτικες δυνάμεις που αντιστεκόταν στον κατακτητή.

Το 1944 με την απελευθέρωση επέστρεψε στην Πάτρα μαζί με τα αντάρτικα τμήματα. Ήταν αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος στις Εκλογές της κυβέρνησης του Βουνού, όπου εκλέχτηκε και βουλευτής.

Κατά την διάρκεια της δημαρχίας του κατασκευάστηκε το Αεροδρόμιο του Αράξου. Επίσης κατά την τελευταία θητεία του καταργούνται οι προνομιακές συμβάσεις και έτσι το εργοστάσιο ρεύματος του Γλαύκου υπάγεται στην ΔΕΗ, η οποία ιδρύεται τότε σαν ενιαίος φορέας. Επίσης επισπεύστηκαν και εργασίες αποπεράτωσης του ναού του Αγίου Ανδρέα. Το 1959 παραιτήθηκε για λόγους υγείας και πέθανε στις 26 Μαρτίου 1960.

Στην μνήμη του ένας δρόμος της πόλης έχει πάρει το όνομά του.

Επίσης είχε στην κατοχή του έναν Πύργο, γνωστός με την ονομασία Πύργος του Ρούφου, στους πρόποδες του Παναχαϊκού.