Το στοίχημα της επόμενης μέρας

Μετά το πάρτυ της περιόδου 1980-2009 και την τιμωρία όλων μας από το 2009 μέχρι και σήμερα θεωρώ ότι οι εκλογές της 7/7/2019 είναι υψίστης σημασίας γιατί σε αυτές θα έχουν μάλλον ενσωματωθεί οι γνώσεις, οι εμπειρίες και τα παθήματα μιας ζωής.

Στην δεκαετία της κρίσης μάθαμε αρκετά, σίγουρα όχι όσα θα έπρεπε, αλλά μάθαμε.

Μάθαμε να κρατάμε μικρά καλάθια,

μάθαμε να είμαστε επιφυλακτικοί στα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», και επίσης

μάθαμε ότι με τα ακραία σενάρια των επιλογών μας, γυρίζουμε πίσω  χάνοντας έδαφος και momentum από αυτό που όλο και περισσότερο φαίνεται σαν την σωστή κατεύθυνση.

Επίσης μάθαμε ότι «μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται» και προφανώς εννοώ ότι μετά τις όποιες πολιτικές επιλογές κάνουμε, θα λουζόμαστε πάντα τις συνέπειες, θετικές ή αρνητικές, για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Undo δεν υπάρχει εδώ, ούτε το «ούπς, έκανα λάθος» συγχωρείται με κάποιο τρόπο. Το πάθημα είναι συνήθως μεγάλο, αλλά το μάθημα συνήθως περιορισμένο.

Η δημοκρατία μας για να λειτουργεί σωστά χρειάζεται

συμμετοχική νοοτροπία
εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα και
ένα εκλογικό σώμα τέτοιο, που θα μπορεί τουλάχιστον να φιλτράρει τις εφικτές από τις μη  ρεαλιστικές επιλογές, τα όνειρα από τους εφιάλτες, την ελπίδα από την απάτη.
Με την αποχή στο 45%, που εξηγείται από την αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, και με τα ακραία και απατηλά σενάρια για την επόμενη μέρα να βρίσκουν σημαντικά ποσοστά οπαδών, πολύ φοβάμαι ότι δεν πληρούμε καμία από τις τρείς προαναφερόμενες παραμέτρους για την ισχύ της δημοκρατίας.

«Όλοι ίδιοι είναι» θα μας πουν οι απέχοντες, που αισθάνονται προδομένοι από τις επιλογές τους, ξεχνώντας βέβαια εντέχνως την δικιά τους ευθύνη για την σοβαρότητα των παρελθόντων επιλογών τους.

Όταν

η λογική του Go back Madam Merkel
τα σκισίματα των μνημονίων εν μία νυκτί
οι σεισάχθειες
οι μονομερείς διαγραφές των χρεών και
οι εκβιασμοί των Ευρωπαίων ή όποιων εταίρων
είναι σχετικά πρόσφατες πολιτικές επιλογές που βρήκαν και βρίσκουν ακόμη τεράστια ανταπόκριση στον Ελληνικό λαό, τότε και η αισιοδοξία μου για την βελτίωση της δημοκρατίας μας είναι συγκρατημένη.

Το πολιτικό μας σύστημα είχε πάντα σοβαρά προβλήματα αξιοπιστίας, αλλά η τελευταία κυβέρνηση του έδωσε την χαριστική βολή. Το να μην κάνει αυτά που υπόσχεται μία κυβέρνηση ή να τα κάνει μερικώς το έχουμε δει στο παρελθόν πολλές φορές, σχεδόν πάντα θα έλεγα, αλλά το να κάνει τα ακριβώς αντίθετα σε όλα, μα σε όλα, και αυτά τα αντίθετα να τα κάνει και λάθος, πρέπει να είναι παγκόσμια πρωτοτυπία.

Και αν κάνουμε και δύο βήματα πίσω θα καταλάβουμε ότι πίσω από την αναξιοπιστία βρίσκεται ο λαϊκισμός όλων αυτών των ανάλγητων εγκληματιών που εκμεταλλευόμενοι την άγνοια και την δυστυχία του κόσμου γίνονται πραγματικοί έμποροι ονείρων.

Και εμπορεύονται «όνειρα» και ψευδαισθήσεις παντού.

Στην χονδρική, στην λιανική, σε τιμή ευκαιρίας, με εκπτώσεις, με πιστώσεις, με προσφορές, με υποκαταστήματα σε όλη την Ελλάδα και τελευταία και στο διαδίκτυο. «Όνειρα» για όλους και όλες, για όλα τα πορτοφόλια, για Έλληνες και μετανάστες, για χριστιανούς και μουσουλμάνους, για ψηλούς και κοντούς, για χοντρούς και αδύνατους, για νέους και για γέρους. «Όνειρα» σε προσφορά, πάρτε ένα τώρα και θα έχετε και άλλο ένα στην μισή τιμή.

Ανοίξαμε και σας περιμένουμε, υπάρχουν τα πάντα…..

Όταν σχεδόν ένας στους δύο Έλληνες δεν προσέρχεται καν στις κάλπες και όταν ένας στους τρείς Έλληνες πιστεύει ακόμα στα «όνειρα» της χθεσινής μέρας, η αυριανή μέρα δεν μπορεί ποτέ να είναι αισιόδοξη.

Θεωρώ ότι το πιο δύσκολο, αλλά αναγκαίο, στοίχημα για την επόμενη μέρα και την επόμενη κυβέρνηση είναι η αποκατάσταση της δημοκρατίας, η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα.

Ότι και να κάνει η επόμενη κυβέρνηση, όσο και να βελτιώσει την οικονομία, την ασφάλεια και το επίπεδο ζωής των πολιτών, αν δεν θωρακίσει θεσμικά την δημοκρατία απέναντι στις λογικές των λαϊκιστών, θα έχει αποτύχει γιατί θα είναι όλα πάλι ανατρέψιμα.

Γιατί πάλι θα εμφανισθεί κάποιος «Αλέξης», που πάλι θα είναι νέος και ωραίος και που πάλι επάνω σε κάποιο τρακτέρ θα τα σπάει και θα τα χαρίζει όλα, και πάλι θα τρέξουμε να σηκώσουμε την «ελπίδα» ψηλά, και πάλι θα επικροτήσουμε  κάποιο καινούριο «Τσοβόλα δώστα όλα». Μακάρι να διαψευσθώ αλλά είναι σχεδόν σίγουρο.

Θεωρώ επίσης ότι η καλή θέληση της επόμενης κυβέρνησης δεν φτάνει. Πρέπει η δημοκρατία μας να προστατευθεί θεσμικά από τους γυρολόγους της πολιτικής και από τους εμπόρους των ονείρων με τρόπο νομικό, αμετάκλητο και ανελέητο.

Για αρχή θα πρότεινα ένα νομικό πλαίσιο που θα κάνει όλες τις προεκλογικές εξαγγελίες, εκτός από πλήρως κοστολογημένες,  να είναι και δεσμευτικές απέναντι στην δικαστική εξουσία, με συγκεκριμένο ορίζοντα χρόνου και μικρά περιθώρια παρέκκλισης  στην υλοποίηση.

Και ελάτε τώρα πολιτικάντηδες της συμφοράς, σαν πρωταγωνιστές σε ασπρόμαυρη ελληνική ταινία, να υποσχεθείτε «γέφυρες και ποτάμια», αλλά με φόντο τα κάγκελα του Κορυδαλλού αυτή τη φορά.