Ποιητικό το ύστατο χαίρε στον γιατρό Α. Χατζηαλεξάνδρου: Ήλιε, πατέρα, προστάτη μου, δέξου με τώρα

Το τελευταίο αντίο στον γιατρό Ανδρέα Χατζηαλεξάνδρου που έφυγε από τη ζωή στα 72 χρόνια του, είπαν προ ημερών, συνάδελφοι, συγγενείς και φίλοι.  Είχε υπηρετήσει επί σειρά ετών ως γιατρός γενικής ιατρικής στο Κέντρο Υγείας Κάτω Αχαΐας και συνταξιοδοτήθηκε πριν από μερικά χρόνια με τον βαθμό του διευθυντή. Κατοικούσε στα Τσουκαλέικα.

Καταγόταν από την Κύπρο  αλλά στην Αχαΐα έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του παιδιά του.

Το μήνυμα των συναδέλφων του από το Κέντρο Υγείας Κάτω Αχαΐας, στο προφίλ του κέντρου, ανατριχιάζει:

«Έλαχε να ξεπροβοδίσουμε, λίγα μέτρα από το ιατρείο που εργαζόταν για πολλά χρόνια, το φίλο το συνάδελφο Ανδρέα Χατζηαλεξάνδρου.

Ο Ανδρέας, ο Γενικός Γιατρός, ο Κύπριος αδελφός, ο άνθρωπος που μας φίλευε με το χιούμορ του και τις συμβουλές του ανά πάσα στιγμή.

Χρόνια μετά τη συνταξιοδότησή του, παρών σε όλες τις εκδηλώσεις του ΚΥ, σε όλα τα καλά και κακά που μας έβρισκαν.

Η έμπρακτη κοινωνικότητά του πηγάζει από τη βαθειά ελληνική του παιδεία που απέκτησε με κόπο και επιμονή. Επιμονή που τον χαρακτήριζε και τον καθοδηγούσε. Προοδευτικός στις πράξεις του, συντηρούσε σαν κόρη οφθαλμού τις αξίες της ειλικρίνειας, της τιμιότητας, της μπέσας.

Πρόσεχε τους ασθενείς του, φρόντιζε τους συναδέλφους του. Έμπλεος γνώσης κι εμπειρίας. Με τη συντρόφισσά του στη ζωή, τη Δήμητρα, μεγάλωσαν τρία θαυμάσια παιδιά, απέκτησαν εγγόνι, μόχθησαν.

Ο Ανδρέας έφυγε ξαφνικά. Πριν προλάβουμε να πιούμε το κρασί που είχαμε υποσχεθεί, στον κήπο του, μια μέρα που θα μας μάζευε γι αυτό. Έφυγε, αλλά άφησε ανεξίτηλο το ίχνος του.

Κλείνουμε με ένα ποίημα του Γιάννη Ρίτσου, ποίημα που ο Ανδρέας αγαπούσε:

«Το τραγούδι της αδερφής μου» 1937

Ανοίγω τις πύλες

μ’ έντρομο θαυμασμό

μπροστά στη δημιουργία

κι αλλάζω την οδύνη σ΄ έκσταση

και την κραυγή σε προσευχή.

Τα φωτεινά μαλλιά των οριζόντων

μου σκουπίζουν

τα ματωμένα πόδια μου

κι ανηφορίζω ελαφρύς και χαρούμενος

προς τα ύψη του χαμόγελου.

Ήλιε, Ήλιε,

πατέρα, προστάτη μου

δέξου με τώρα.

κανένας κρίκος δε μου δένει τα φτερά μου στη γή.

Το ήρεμο πρόσωπο

της αιωνιότητας

θραύει τους τρικυμισμένους καθρέφτες

των λυγμών.

Κι όμως ακόμη ακούμε εντός μας

των λυγμών την τρικυμία.»