Η "πικρία" ενός αδικοχαμένου δέντρου που ζούσε ανέμελα στην γωνία των οδών Κορίνθου & Καρόλου

Αγαπητοί συμπολίτες αυτής της όμορφης πόλης,

Ήμουν ένα μικρό, κομψό και όμορφο δεντράκι στην διασταύρωση των οδών Κορίνθου και Καρόλου. Ζούσα εκεί εδώ και πολλά χρόνια, παρέα με το μεγάλο αδελφάκι μου (μερικοί από εσάς ίσως να μην είχατε ακόμα γεννηθεί, όταν εγώ μεγάλωνα), σε αυτό το δύσκολο και απρόσιτο σημείο.

Παρόλα αυτά τα δύσκολα χρόνια (μνημονιακά τα καλούσαν κάποιοι), συνέχιζα να ζω, να προσφέρω δροσιά στους περαστικούς διαβάτες, στην στάση που έκαναν αναγκαστικά πριν διασχίσουν τον δρόμο. Βλέπετε κατά τύχη βρέθηκα σε σωστό, κομβικό σημείο στη διάβαση πεζών.

Παρά του ότι τους καλοκαιρινούς μήνες διψούσα πολύ, ουδείς μου πρόσφερε λίγο νεράκι, όμως καλά να είναι οι συμπαθέστεροι «τετράποδοι» φίλοι μου, που συχνά και ανέμελα, μου πρόσφεραν αφιλοκερδώς το «νεράκι» τους.

Έφθασε όμως η στιγμή να παραχωρήσω την θέση μου για τον νέο σύγχρονο τρόπο ζωής της πόλης μας, δηλαδή την πολλά υποσχόμενη «Αντιδρόμηση» των οδών Κανακάρη και Κορίνθου, αλλά και Μαιζώνος και πολλών άλλων οδών.

Ότι απέμεινε από το ένα δεντράκι…

Αχ, με ξέχασαν οι συμπαθείς οικολόγοι (μια ανακοίνωση αδελφοί μου δεν βγάλατε, έτσι για την τιμή των όπλων), που μας μιλούν για το περιβάλλον, για το πράσινο που επιβάλλεται να έχει, να διατηρεί, και να επεκτείνει η πόλη για να είναι πιο ανθρώπινη, πιο δροσερή κ.τ.λ. 

Πριν λίγο καιρό που συνομιλούσα δια μέσου των φτερωτών φίλων μου των πουλιών με το πευκάκι της Αρόης που βρίσκεται στην μέση του δρόμου, με ενημέρωσε πως συχνά «πάει η ψυχή του στην κούλουρη», μην σκοτωθεί κανένα παιδάκι ή μεγάλος, λόγου του ότι τα ποδαράκια του (οι ρίζες) αλλοιώνουν σε επικίνδυνο βαθμό το οδόστρωμα. Βλέπετε εκεί η πόλη δεν έχει ανάπτυξη, αντιδρομήσεις, δεν χρειάζονται μελέτες…

Πριν λίγο περισσότερο καιρό συνομιλούσα με τα δεντράκια που τελικά κόπηκαν στις παρυφές του Δασυλλίου (από όπου έγινε η περίφημη διάνοιξη της οδού Κανακάρη), παρά του ότι είχε προταθεί να κατασκευαστεί υπόγεια η οδός, αλλά δεν έγινε, παρά το γεγονός πως τα πρανή του Δασυλλίου ήταν υπό προστασία («ΠΕΠ 2.1 περιοχή Προστασίας Περιαστικού Πρασίνου Δασυλλίου – Βλατερού»).

Ξέρετε μου είπαν πως υπήρχαν κάποιες Κυκλοφοριακές Μελέτες του περασμένου αιώνα, όταν σε αυτό το μέρος ακόμη περνούσαν «κάρα» και είχαν προβλέψει ότι θα συνέχιζαν να περνούν και σήμερα, άρα δε χρειαζόταν δρόμος πολύ πλατύς. Και πάνω από όλα χρειαζόταν ο δρόμος να έχει μερικές ανηφόρες, μόνο και μόνο για να δείξουν πώς κάτι κατασκεύασαν, διότι η ζωή τραβά την ανηφόρα…

Κλείνοντας αγαπητά μου ξαδελφάκια - δεντράκια που βρίσκεστε διασπαρμένα στην πόλη μας, εγώ έχω ήδη φύγει για τόπο χλοερό, εσείς όμως να συνεχίσετε να δροσίζετε τους περαστικούς, για όσο χρόνο ακόμη σας απομένει…

Σας χαιρετώ, με πολύ αγάπη συμπολίτες μου,

 «Το δεντράκι που ζούσε ανέμελα στην γωνία των οδών Κορίνθου & Καρόλου»

(Για το συμπαθέστατο δεντράκι,

Δημήτρης Δημητρόπουλος, φαρμακοποιός).