Η ιστορία του συγκλόνισε το πανελλήνιο
Η ιστορία του 16χρονου πατρινού που αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει εξαιτίας του μπούλινγκ που δεχόταν στο σχολείο συγκλόνισε το πανελλήνιο.
Ο μαθητής της Α΄ Λυκείου μίλησε στο Πρώτο Θέμα περιγράφοντας όλα όσα έζησε και τον οδήγησαν σε μία κίνηση απελπισίας.
«Τα βάσανα μου ξεκίνησαν νωρίς, στα 7 μου χρόνια, όταν πήγα για πρώτη φορά στο σχολείο. Ήμουν ένα κοινωνικό παιδί, σεβαστικό , «καλό» με αποκαλούσαν οι δικοί μου , στιγμή δεν θέλησα να τους διαψεύσω. Ο κόσμος μου όλος η οικογένεια, δύναμη μου και κίνητρο για να γίνω καλύτερος ο αδελφός μου ο Λεωνίδας, πέντε χρόνια μεγαλύτερος από εμένα. Από νωρίς συνειδητοποίησα ότι ο Λεωνίδας δεν ήταν σαν τα άλλα παιδία, από μικρός έμαθα τι είναι ο αυτισμός» αναφέρει και συνεχίζει:
«Παρότι ο αδελφός μου δε μιλά, μάθαμε να επικοινωνούμε, να συναισθανόμαστε πράγματα και καταστάσεις και αν αγαπιόμαστε βαθιά. Σήμερα λοιπόν αποτελεί το κίνητρο μου για αν πετύχω στη ζωή. Δεν μου επιτρέπεται η αποτυχία γιατί ο αδελφός μου έχει δικαίωμα στο καλύτερο, όπως δικαίωμα στο καλύτερο έχουν όλοι οι άνθρωπο με ειδικές ανάγκες. Πρέπει να σπουδάσω, να δουλέψω, ώστε ‘όταν οι γονείς μας φύγουν από τη ζωή να μη λείψει στο Λεωνίδα το παραμικρό. Όπου πάω εγώ, θα είναι πάντα μαζί μου. Θα κάνω το παν για να τον εξελίξω και να του προσφέρω μία καλή ζωή. Η λέξη «ίδρυμα» είναι για μένα άγνωστη. Ο αδελφός μου είναι το άλλο μου μισό».
«Με θυμάμαι πάντα μόνο»
«Τα παιδιά με κορόιδευαν επειδή ήμουν εύσωμος. Θυμάμαι πως όταν παίζαμε κυνηγητό, επειδή λόγω των κιλών μου ήμουν αργός , έβαζαν πάντα εμένα να τους κυνηγάω για να σπάνε πλάκα και να γελάνε. Περιστατικά πολλά, τι να πρωτοθυμηθώ.
Στη Γ’ δημοτικού σε κάποιο σχολείο, στον Ρίο, τα παιδιά μου είχαν πει ότι για παίξω μαζί τους θα έπρεπε να ρωτήσω τον «αρχηγό».
Το «όχι» του ήταν αρκετό για να με βάλουν στο περιθώριο. Στεναχωρήθηκα πολύ, αλλά δεν είχα τη δύναμη να κάνω κάτι. Στα διαλλείματα καθόμουν μόνος μου ή έκοβα βόλτες από τη μία άκρη του προαυλίου στην άλλη. Όχι, σε πάρτυ δε με καλούσαν ποτέ . Στην έκτη άλλαξα σχολείο και τα πράγματα χειροτέρεψαν. Εκεί, ένα παιδί μου είχε σπάσει τα γυαλιά, κάποιο άλλο μου είχε ανοίξει τη μύτη, δε με φώναζαν με το όνομα μου, αλλά «σαμπρέλα» και «σαλάμι». Και στο Γυμνάσιο τα ίδια. Το μόνιμο θέμα των παιδιών ήταν τα κιλά μου…»
Παρότι η μητέρα μου είχε ενημερώσει πολλές φορές τις διευθύνσεις των σχολείων όπου φοίτησα, ποτέ δεν άλλαζε κάτι. Γίνονταν κάποιες επιπλήξεις, τα πράγματα ηρεμούσαν για λίγο και ύστερα τα παιδιά ξανάρχιζαν και οι δάσκαλοι αδιαφορούσαν.
Μοναδικό μου καταφύγιο η οικογένεια και μοναδικό στήριγμα μου η μητέρα μου. Δεν ξέρω τι θα ήμουν και πώς θα ήμουν χωρίς εκείνη. Μαζί κάναμε ατέλειωτες συζητήσεις, παίζαμε, πηγαίναμε βόλτες, διαβάζαμε βιβλία, αποφάσισε να γίνει παιδί ώστε να μη γίνω ένας δυστυχισμένος ενήλικας…
Βιοπαλαιστές ήταν πάντα οι δικοί μου, δεν είχαν μας προσφέρουν πολυτέλειες, ωστόσο η αγάπη που μας πρόσφεραν ισοδυναμεί με θησαυρό. Με τη μεγαλύτερη περιουσία που μπορεί αν αποκτήσει ένα παιδί.
«Όταν ήμουν 7 ετών, ένιωσα το δεξί μέρος του κεφαλιού μου να πονάει φρικτά, σαν να μου σφήνωνε κάποιος στο κρανίο ένα σπασμένο γυαλί. Οι γονείς μου με πήγαν στο νοσοκομείο όπου διαγνώστηκα με καλοήθη ενδοκράνια υπέρταση. Μου έκαναν παρακέντηση ώστε να μειωθεί το ποσοστό της πίεσης του εγκεφάλου.
Ην ιστορία αυτή επηρέασε την όραση μου και το δεξί μου πόδι, οι γιατροί είπαν ότι είχα περάσει ένα μικρό εγκεφαλικό.
Το βράδυ που ο 16χρονος αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει στεκόταν μόνος στην άκρη της ταράτσας του σπιτιού του. Δεν υπάρχουν κάγκελα, από τον κενό τον χωρίζει μόνο ένα βήμα, το ίσιο κι από το τέλος.
Το επίμονο γαύγισμα του σκύλου κινητοποιεί τους γονείς μου. Ο πατέρας του ανεβαίνει σαν τρελός τη σκάλα που οδηγεί στην ταράτ6σα και με ήρεμη φωνή τον ικετεύει:
«Αγόρι μου,, μην το κάνεις. Πάμε κάτω να μιλήσουμε. Όλα θα πάνε καλά. Στο υπόσχομαι παιδί μου» και ο 16χρονος επιστρέφει από το σκοτάδι στο φως.
«Eκείνο το τριήμερο ήταν το πιο δύσκολο της ζωής μου. Ο Φ. είχε αποκαλέσει τη μητέρα μου "ζώο", με είχε χτυπήσει δύο φορές μπροστά στους συμμαθητές μας, είχε ξεφτιλίσει τη μητέρα μου ανεβάζοντας φθηνές γελιογραφίες στα social media. Θα μπορούσα να απαντήσω με τσαμπουκάδες και ξύλο αλλά δε μου αρέσει να λύνω έτσι τις όποιες διαφορές μου. Προσπάθησα να κάνω διάλογο μαζί του, αλλά μάταια.
Ντρεπόμουν ην επόμενη μέρα στο σχολείο, φοβόμουν ότι θα είμαι πλέον περίγελος όλων, ένιωθα μόνος, απελπισμένος και κουρασμένος.
Από τη μέρα της απόπειρας δεν θυμάμαι τίποτα. Εκείνη η στιγμή ισοδυναμεί για εμένα με το απόλυτο κενό. Το μετάνιωσα πολύ, αν μπορείς να μετανιώσεις για κάτι το οποίο αδυνατείς να ελέγξεις.
Κατάλαβα ότι το μυαλό δε θέλει πολύ για να ξεφύγει, πως η αντοχή και η ανοχή μπορούν κάποιες φορές να εξαντληθούν οδηγώντας σε περίεργα μονοπάτια. Αλλά όχι, ρε παιδιά. Όσο κι αν πονάτε, όσο κι αν υποφέρετε, μην αποπειραθείτε ποτέ να δώσετε τέλος στη ζωή σας. Είναι λάθος. Η αυτοκτονία δεν είναι λύση αλλά ολέθριο σφάλμα χωρίς επιστροφή. Μαζί θα τα λύσουμε όλα».
Από εδώ και πέρα…
«Τώρα θα κάνω τη δική μου ομάδα, τη δική μου σελίδα, αυτό είναι σκοπός ζωής. Στην ομάδα αυτή θα μπορούν να μπαίνουν όλα τα παιδιά, να λένε τις ιστορίες τους, τους προβληματισμούς τους, τους φόβους τους, τις ιδέες τους για το πώς μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά- θύματα bulling αλλά και οι θύτες. Ας μην ξεχνάμε ότι στο bulling για να γίνεις θύτης θα πρέπει να έχεις υπάρξει πρώτα θύμα».
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
