Η τελευταία ταινία της υπέροχης σκηνοθέτιδας Ανιές Βαρντά από 28/11 στην Ελλάδα

Η τελευταία ταινία της Γαλλοβελγίδας & με ελληνικές ρίζες κινηματογραφικής δημιουργού Ανιές Βαρντά που προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού στο 69ο Διεθνές Φεστιβάλ του Βερολίνου, με τίτλο «Η Ανιές με τα λόγια της Βαρντά – Varda by Agnes» βγαίνει στις Ελληνικές αίθουσες στις 28/11/2019 σε διανομή της Seven Films και αξίζει να την δούμε καθώς η εκλιπούσα σκηνοθέτιδα (έφυγε από τη ζωή τον Μάρτιο του 2018 στα 90 της χρόνια) υπήρξε μία εκπληκτική δημιουργός και ένας γλυκύτατος άνθρωπος. Η Κινηματογραφική Λέσχη Πάτρας μάλιστα προ ολίγων εβδομάδων πρόβαλλε στα Odeon Veso Mare μία από τις πρώτες και σημαντικότερες ταινίες της, την «Ευτυχία – Le Bohneur».

Η Ανιές Βαρντά, φωτογράφος, installation artist και πρωτοπόρος της Nouvelle Vague, αποτελεί  θεσμό για το Γαλλικό κινηματογράφο.

Λίγο πριν το θάνατο της, κάθισε στην καρέκλα του σκηνοθέτη και χρησιμοποιώντας φωτογραφίες κι αποσπάσματα από τις ταινίες της μίλησε η ίδια για το ανορθόδοξο έργο της.

Είτε μπροστά από την κάμερα, είτε πίσω από αυτήν, η Βαρντά διηγείται ιστορίες μέσα από εικόνες κι αποφεύγει τις συμβατικές μεθόδους αφήγησης.

Μαζί με τους συνεργάτες της, μεταφέρουν το θεατή σε ένα ταξίδι ανορθόδοξων εικόνων. Το ντοκιμαντέρ χωρίζεται σε 2 μέρη. Στο πρώτο αναφέρεται στην «αναλογική περίοδο» από το 1954 έως το 2000, και η σκηνοθέτιδα βρίσκεται σε πρώτο πλάνο.

Ήταν μια νέα γυναίκα που ήθελε να επαναπροσδιορίσει το σινεμά, ένας άνθρωπος που ήταν πάντα ανοιχτόμυαλος, που σε κάθε της ταινία άλλαζε την αφήγηση.

Στο 2ο μέρος, η Βαρντά εστιάζει στη χρονική περίοδο από το 2000 έως το 2018 και μας δείχνει πως χρησιμοποιεί την ψηφιακή τεχνολογία για να περιγράψει τον κόσμο με το μοναδικό της τρόπο.

Δήλωση της σκηνοθέτιδας

«To 1994 κυκλοφόρησε το βιβλίο μου με τίτλο «Varda by Agnes».

25 χρόνια μετά, ο ίδιος τίτλος δόθηκε στην ταινία μου, φτιαγμένη από κινούμενες εικόνες και λέξεις με τον ίδιο σκοπό: να δείξω το σύνολο του έργου μου.

Η ταινία χωρίζεται σε δύο μέρη, δύο αιώνες.

Ο 20ος αιώνας από την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μου «Πουάντ-Κουρτ» (La Pointe Courte) το 1954 έως την τελευταία το 1996, One hundred and one nights. Κάπου εκεί ανάμεσα έκανα ντοκιμαντέρ, μεγάλου και μικρού μήκους ταινίες.

Το δεύτερο μέρος ξεκινά τον 21ο αιώνα, όταν οι μικρές ψηφιακές κάμερες άλλαξαν την προσέγγιση μου προς τα ντοκιμαντέρ, από το «Μην πετάξεις τίποτα» (Gleaners and I) το 2000 μέχρι το «Πρόσωπα και Ιστορίες» (Faces Places), που σκηνοθέτησα μαζί με το JR το 2017. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου δημιούργησα κυρίως art installations και ντοκιμαντέρ όπως το «Οι παραλίες της ζωής μου» (The beaches of Agnes).

Κάπου στη μέση από τα δύο μέρη, υπάρχει μια μικρή υπενθύμιση από τη ζωή μου ως φωτογράφο.

Έχω κάνει διάφορες ταινίες στη ζωή μου. Έχω την ανάγκη να εξηγήσω τι με οδήγησε να κάνω αυτή τη δουλειά τόσα χρόνια.

Η ΕΜΠΝΕΥΣΗ είναι ο λόγος που κάνουμε ταινίες. Τα κίνητρα, οι ιδέες, οι συνθήκες και η τύχη που ξυπνούν μια επιθυμία και ξεκινάς να κάνεις μια ταινία.

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ είναι ο τρόπος που κάνεις μια ταινία. Τι μέσα χρησιμοποιείς; Τι δομή; Μόνη ή όχι; Με χρώμα ή χωρίς; Η δημιουργία είναι μια δουλειά.

Η τρίτη λέξη είναι η ΜΟΙΡΑΣΙΑ. Δεν κάνεις ταινίες για να τις βλέπεις μόνος σου, κάνεις ταινίες για να τις μοιράζεσαι. Μια άδεια αίθουσα είναι ο εφιάλτης ενός σκηνοθέτη!

Οι άνθρωποι βρίσκονται στην καρδιά της δουλειάς μου. ΟΙ αληθινοί άνθρωποι. Έτσι αναφέρομαι πάντα στους ανθρώπους που συναντώ στην εξοχή ή στις πόλεις.

Όταν βιντεοσκοπείς κάτι, ένα μέρος, ένα τοπίο, ανθρώπους, όταν το θέμα σου είναι συγκεκριμένο, αυτό που τραβάς υποδεικνύει το βαθύτερο θέμα σου.

Μου αρέσει να φέρνω κοντά την πραγματικότητα κι ότι αυτή αντιπροσωπεύει. Μου αρέσει ωστόσο να αντιπαραθέτω και τις κινούμενες εικόνες με τις ακίνητες στο βίντεο και τη φωτογραφία». - Ανιές Βαρντά.

*Ενδεχομένως να δούμε την ταινία και στην Πάτρα.

Το φιλμ της "Faces Places" που προτάθηκε στα Όσκαρ το 2018, το είχαμε δει στο Πάνθεον από τον "Γυμνό Οφθαλμό" του Νίκου Καββαδία.