Ο Αργύρης Πανταζάρας θα παίξει με την Πατρινή Έλλη Τρίγγου "Ρωμαίο και Ιουλιέτα"

Ο ηθοποιός Αργύρης Πανταζάρας που την φετινή περίοδο πρωταγωνιστεί στην αξιόλογη τηλεοπτική σειρά εποχής του Μανούσου Μανουσάκη «Το Κόκκινο Ποτάμι» στο κανάλι Open Beyond, δοκιμάζεται για 1η φορά στο είδος του μιούζικαλ με το «Chicago».

Ο βραβευμένος με Βραβείο Χορν, ηθοποιός, όπως γράφει το Αθηνόραμα, εκτός του ότι δοκιμάζεται για 1η φορά στο είδος του μιούζικαλ με το «Chicago» σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα (στο οποίο θα συμμετάσχει από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Απρίλιο 2020), ετοιμάζει με την ομάδα του Momentum μια δική του εκδοχή πάνω στο αξεπέραστο σαιξπηρικό love story «Ρωμαίος και Ιουλιέτα».

Από τον Μάιο ο Αργύρης Πανταζάρας θα σκηνοθετήσει στο Θέατρο «Κατερίνα Βασιλάκου» στην Αθήνα την παράσταση «This is not Romeo and Juliet», στην οποία θα μοιραστεί τη σκηνή με την πολύ αξιόλογη Πατρινής καταγωγής ηθοποιό Έλλη Τρίγγου που φέτος «σκίζει» κι αυτή με το ρόλο της Ασημίνας στο σήριαλ «Άγριες Μέλισσες» στο ΑΝΤ1.

Τη σύνθεση κειμένου και τη δραματουργική επεξεργασία υπογράφει η Θεοδώρα Καπράλου, τα κοστούμια ο Γιώργος Σεγρεδάκης, τα σκηνικά η Δήμητρα Ζίγκαρις και τους φωτισμούς ο Σάκης Μπιρμπίλης. Την κίνηση – training επιμελείται η Αγγελική Στελλάτου, τη μουσική συνθέτει ο Γιώργος Πούλιος, ενώ βοηθός σκηνοθέτη είναι ο Πάνος Βουτσινάς.

Ο Αργύρης Πανταζάρας γράφει στο σημείωμα του:

«Πόσοι νεκροί χρειάζονται για να νικήσει ο έρωτας! Με συγκινεί η ιστορία της κοιμωμένης του Χαλεπά. Η μελαγχολία των εφήβων! Η τόλμη των ερωτευμένων. Με εμπνέει η ιστορία Μπόνι και Κλάιντ, δυο έφηβοι που ήθελαν να γίνουν αστέρες, και κατέληξαν ερωτευμένοι εγκληματίες νεκροί κάτω από τις σφαίρες! Στρέφω το βλέμμα μου στις ένοπλες επιθέσεις σε όλα τα σχολεία ανα τον κόσμο. Σε αυτές τις απρόβλεπτες και ένοπλες αιματοχυσίες εφήβων μακελάρηδων και μη... Μουδιάζω με το μακελειό στο θέατρο Batacklan στη Γαλλία, στο σχολείο στο Columbine, στο Κολοράντο, στο Τέξας, Φλόριντα, στο Λας Βέγκας, στην Νορβηγία στη Γερμανία, Γαλλία, στη Σκοτία, στη Νέα Ζηλανδία, στην Αφρική. Κάτι με τραβάει ακόμα στο Sweet Dreams του Marilyn Manson, στη Beth Hart, στους Slipknot, στον River Phoenix, στην Billy Eilish, στον Joker. Όλοι αυτοί που φόρεσαν τη δική τους μάσκα για να βρουν το πραγματικό τους πρόσωπο και τα πραγματικά τους λόγια. Λατρεύω να συνεργάζομαι με ανθρώπους που θαυμάζω. Με διεγείρει να ρισκάρω και να τολμάω. Με καθιστά υπεύθυνο να δημιουργώ συνθήκες μελέτης και εργασίας! Με συγκινεί το καλλιτεχνικό ραντεβού με το κοινό! Με όχημα τον Σαίξπηρ διεκδικούμε το δικαίωμα να αναρωτηθούμε! To be or not to be / To die or not to die».