«Ο κόσμος θέλει να νοιώθει ασφαλής, όχι φοβισμένος απέναντι στην αστυνομία»

Παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες όλη αυτή τη συζήτηση και τον θόρυβο περί αστυνομικού κράτους,  με αφορμή εικόνες και γεγονότα που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.

Θα είμαι ειλικρινής. Εγώ, από φύσεως, τα άκρα τα αντιπαθώ.

Και εξηγούμαι. Πριν, κατηγορούσαμε την προηγούμενη κυβέρνηση για πλήρη ανοχή απέναντι σε ομάδες και άτομα που καίνε, σπάνε, καταστρέφουν. Χωρίς  διάθεση να υπερασπιστώ κανέναν, δεν έβλεπα πουθενά πλήρη ανοχή.  Έβλεπα όμως κάπου και κάποτε να δείχνει επιδεικτικά σχετική ανοχή, κάνοντας τα «στραβά μάτια».

Στην  σημερινή κυβέρνηση βλέπουμε μια προσπάθεια να φανεί ότι κάτι άλλαξε, ότι δεν ανέχεται τίποτα. Σε κάποιες περιπτώσεις η προσπάθεια αυτή είναι περισσότερο επικοινωνιακού τύπου και πολύ λιγότερο ουσιαστικού. Βλέπουμε όμως και εικόνες που δίνουν την εντύπωση «αστυνομικού τσαμπουκά».

Να υπενθυμίσω τα αυτονόητα. «Οι αστυνομικοί κατά την σύλληψη πρέπει να ενεργούν με σύνεση και σταθερότητα, να τηρούν άψογη συμπεριφορά και να αποφεύγουν κάθε ενέργεια που μπορεί να βλάψει την τιμή και την υπόληψη του συλληφθέντος και γενικά να προσβάλλει την αξιοπρέπεια του».

Όταν συλλαμβάνεις τον οποιανδήποτε, και τον έχεις ανάμεσα σε 10 αστυνομικούς, είναι άσκηση βίας να  τον ξεγυμνώνεις, οτιδήποτε και αν έχει κάνει.

Όταν μπουκάρεις στο δίπλα σπίτι και δένεις στην ταράτσα τους ανθρώπους που κάθονταν στο σαλόνι τους, με την υποψία μήπως τυχόν βρίσκονται μέσα κάποιοι που κυνηγούσες στην δίπλα οικοδομή, είναι άσκηση βίας.

Και όταν ο αστυνόμος δεν ξέρει να ξεχωρίσει το όριο, και να προστατεύσει ακόμα και τον συλληφθέντα, τότε γίνεται ίδιος μ΄ αυτόν που συνέλαβε. Βία ο ένας, βία και ο άλλος. Τότε καταπατά το κράτος δικαίου και την ανάγκη ενός  πολιτισμένου κράτους  που σέβεται ακόμα και τον κακοποιό.

Και δεν υπάρχει δικαιολογία από την ένταση και τον κίνδυνο των στιγμών.

Κράτος δικαίου σημαίνει ότι αυτός που εκπαιδεύεται να καταδιώκει με ένταση και κίνδυνο  και να συλλαμβάνει, είναι υποχρεωτικό να εκπαιδεύεται να σέβεται, την αμέσως επόμενη στιγμή, τον συλληφθέντα, ανεξαρτήτως αδικήματος. Να σέβεται την οικογένεια που κάθεται στο σπίτι της, έστω και αν κάποιοι σε διπλανό σπίτι τυχόν παρανομούν.

Και οι εικόνες που είδαμε, δυστυχώς και μας ανησυχούν και μας ξυπνούν ένα αίσθημα αγανάκτησης απέναντι στην υπερβολή των κρατικών αρχών.

Καλά θα κάνει λοιπόν ο αρμόδιος υπουργός, να καταλάβει πως καλείται να αποδείξει πως το  υπουργείο προστασίας του πολίτη, προστατεύει κάθε πολίτη, συλληφθέντα ή γείτονα.

Ο κόσμος θέλει να νοιώθει ασφαλής, όχι φοβισμένος απέναντι στην αστυνομία.