Στις 9 Ιανουαρίου 2020 στις Ελληνικές αίθουσες το "Ένα Ψηλό Κορίτσι"

Στις 9 Ιανουαρίου 2020 βγαίνει στις Ελληνικές αίθουσες η ταινία «Ένα Ψηλό Κορίτσι – Beanpole» σε σκηνοθεσία του Καντεμίρ Μπαλάγκοφ, σε διανομή της Seven Films και ενδεχομένως το επόμενο διάστημα να την δούμε και στην Πάτρα.

 Το συγκεκριμένο φιλμ έχει λάβει το Βραβείο FIPRESCI και το Βραβείο σκηνοθεσίας του Φεστιβάλ των Καννών στο τμήμα «Un Certain Regard – Ένα Κάποιο Βλέμμα».

Επίσης η ταινία είναι η φετινή υποψηφιότητα της Ρωσίας για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.

Σενάριο: Καντεμίρ Μπαλάγκοφ, Αλεξάντερ Τέρεκοφ

Παίζουν οι ηθοποιοί: Βικτώρια Μιροσνιτσένκο, Βασίλισα Περελίτζινα, Αντρέι Μπικόφ.

Το σενάριο είναι βασισμένο στο βιβλίο «Ο πόλεμος δεν έχει πρόσωπο γυναίκας» της βραβευμένης με Νόμπελ Λογοτεχνίας Σβετλάνα Αλεξίεβιτς που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη.

 Διάρκεια: 137 Λεπτά

Σύνοψη

Λένινγκραντ, 1945. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος έχει αφήσει την πόλη σε συντρίμμια, τους ανθρώπους εξαντλημένους σωματικά και ψυχικά. Η πολιορκία τελείωσε αλλά η μάχη για τη ζωή συνεχίζεται. Δύο νεαρές γυναίκες, η Ίγια και η Μασά προσπαθούν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους.

Δήλωση σκηνοθέτη

“Το «Ένα ψηλό κορίτσι» είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μου. Είναι πολύ σημαντικό για εμένα που η ιστορία λαμβάνει χώρα το 1945. Οι ήρωες μου, όπως και η πόλη στην οποία ζουν, είναι εξαθλιωμένοι από έναν απαίσιο πόλεμο. Ζουν σε μια πόλη που υπέστη μία από τις χειρότερες πολιορκίες στην ιστορία των πολέμων. Αυτή είναι μια ιστορία για εκείνους και τους ανθρώπους συναντούν στο Λένινγκραντ, τα εμπόδια που καλούνται να ξεπεράσουν και ο τρόπος που τους αντιμετωπίζει η κοινωνία. Ψυχολογικά τραυματισμένοι από τον πόλεμο, θα τους πάρει χρόνο να προσαρμοστούν στη νέα τους ζωή.

Με ενδιαφέρει πολύ η μοίρα των γυναικών και ειδικότερα εκείνων που πολέμησαν στον Β’ Παγκόσμιο. Σύμφωνα με τα στατιστικά, είναι ο πόλεμος με τη μεγαλύτερη συμμετοχή γυναικών. Ως συγγραφέας με ενδιαφέρει να απαντήσω στο ερώτημα: τι συμβαίνει στον άνθρωπο που υποτίθεται ότι πρέπει να γεννήσει ζωή αφού έχει περάσει τα δεινά του πολέμου;

Η ταινία έχει μια συγκεκριμένη χρωματική παλέτα. Όταν άρχισα να διαβάζω τα ημερολόγια των ανθρώπων που έζησαν εκείνη την περίοδο, έμαθα ότι παρά τις δυσκολίες, περιβάλλονταν από φωτεινά χρώματα κάθε μέρα. Η αντίθεση μεταξύ των χρωμάτων και της μεταπολεμικής ζωής ήταν κάτι πολύ ενδιαφέρον.

Το βιβλίο «Ο Πόλεμος δεν έχει πρόσωπο γυναίκας» (Εκδόσεις Πατάκη) από τη βραβευμένη με Νόμπελ Σβετλάνα Αλεξίεβιτς ήταν η βασική έμπνευση για την ταινία. Το βιβλίο αυτό μου αποκάλυψε έναν ολόκληρο καινούριο κόσμο. Ανακάλυψα πόσο λίγα γνώριζα για τον πόλεμο κι ακόμη λιγότερα για τις γυναίκες που συμμετείχαν σε αυτόν. Αυτό με οδήγησε σε μα άλλη σκέψη: τι συνέβαινε σε μια γυναίκα όταν τελείωνε ο πόλεμος, όταν είχε συμβεί όλο αυτό στο μυαλό της και τη φύση της, την παραβίαση ουσιαστικά της φύσης της;

Το Λένινγκραντ ήταν ιδιαίτερα σημαντικό για εμένα, καθώς ήταν η πόλη που επιβίωσε της πολιορκίας και οι συνέπειες της έπρεπε να είναι εμφανείς στην ταινία. Έπρεπε να υπάρχει αυτό το background, ένα συναίσθημα που σου βγάζει ακόμη και σήμερα η πόλη (Αγία Πετρούπολη).

Νοιώθουμε τις συνέπειες του πολέμου στο χώρο όπου εκτυλίσσεται η δράση και στα χρώματα της ταινίας. Πάνω απ’όλα όμως είναι στη μοίρα των ηρώων μας. Ήθελα να αποτυπωθούν οι συνέπειες του πολέμου στα πρόσωπα των ανθρώπων, τα μάτια τους, τα σώματα τους, όχι απλά στα κατεστραμμένα κτίρια.

«Beanpole» σημαίνει «καλαμιά», η λέξη περιγράφει τα φυσικά χαρακτηριστικά της πρωταγωνίστριας μας, Ίγια, που είναι ένα πολύ ψηλό κορίτσι. Για μένα η λέξη αντιπροσωπεύει την αδεξιότητα, τον τρόπο με τον οποίο οι ήρωες μου αισθάνονται κι εκφράζονται μέσα στην ταινία, μαθαίνουν να ζήσουν μετά τον πόλεμο και τους είναι πάρα πολύ δύσκολο”. -Καντεμίρ Μπαλάγκοφ

*Ο Καντεμίρ Μπαλάγκοφ έχει γεννηθεί στο Νάλτσικ της Ρωσίας το 1991. Το «Ένα ψηλό κορίτσι» είναι η 2η μεγάλου μήκους ταινίας μετά το «Οι δικοί μου άνθρωποι» (Closeness), που έκανε πρεμιέρα το 2017 στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» του Φεστιβάλ Καννών κι απέσπασε το Βραβείο FIPRESCI.

Ο Μπαλάγκοφ αποφοίτησε από το εργαστήρι σκηνοθεσίας του Αλεξάντερ Σοκούροφ το 2015. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του ολοκλήρωσε αρκετές ταινίες μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ που συμμετείχαν σε τοπικά και διεθνή φεστιβάλ. Το «Ένα ψηλό κορίτσι» παρουσιάστηκε στο Τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» του 72ου Φεστιβάλ Καννών και τιμήθηκε με το Βραβείο Fipresci και το Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας.

Όπως αναφέρει το δελτίο Τύπου, δεν υπάρχει καμία εικόνα του Στάλιν ή του Λένιν στην ταινία ενώ τα αυτοκίνητα στην ταινία είναι όλα αυθεντικά. Τα δανείστηκε η παραγωγή από το Μουσείο Μεταφορών της Αγίας Πετρούπολης.

Η παραγωγή χρησιμοποίησε αυθεντικές εφημερίδες του 1942 για να κλείσει τις τρύπες στα παράθυρα του διαμερίσματος που έμεναν οι δύο γυναίκες (κάτι που συνηθιζόταν πολύ εκείνη την περίοδο). Ο καλλιτεχνικός διευθυντής βρήκε τα ιστορικά τεύχη σε ένα παζάρι. Οι εφημερίδες αυτές χρησιμοποιήθηκαν και για τις χαρτοπετσέτες για τη σκηνή της πρωτοχρονιάς στο νοσοκομείο. Ήταν τοποθετημένες δίπλα στα κρεβάτια των ασθενών.

Στο μεταπολεμικό Λένινγκραντ, οι ασθενείς που είχαν χάσει άκρα έπρεπε να σχεδιάσουν τα μηχανήματα για τις φυσιοθεραπείες τους μόνοι τους. Η παραγωγή βρήκε και δημιούργησε από την αρχή αυτά τα σχέδια.

Επιμέλεια: Τ. ΜΑΡΤΑΤΟΣ