"Έλα να με Βρεις" - Μία σαγηνευτική συνέχεια του "Να με Φωνάζεις με τ' Όνομα σου"

Είναι από τις λίγες φορές που έχουμε ένα λογοτεχνικό σίκουελ. Δεν συνηθίζεται ιδιαίτερα, αν δεν κάνουμε λάθος, ωστόσο στην περίπτωση του «Find Me» που βγήκε τον Οκτώβριο του 2019 στις ΗΠΑ και τέλη Νοεμβρίου σε Ελληνική μετάφραση του Νίκου Α. Μάντη, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο με τίτλο "Έλα να με βρεις», το ενδιαφέρον είναι πολύ μεγάλο και η επιτυχία του πρώτου βιβλίου που έγινε και Οσκαρική ταινία, το «Να με Φωνάζεις με τ’ Όνομα σου» του Λούκα Γκουαντανίνο το 2018 σε διασκευασμένο σενάριο του James Ivory, ήταν τόσο καταλυτική που μία συνέχεια έμοιαζε μονόδρομος.

Έτσι ο 69χρονος γεννημένος στην Αλεξάνδρεια, συγγραφέας και διακεκριμένος καθηγητής θεωρίας της λογοτεχνίας στο City University της Ν. Υόρκης & ειδικός στον Προυστ, Andre Aciman – Αντρέ Ασιμάν, ξανάπιασε το νήμα της υπέροχης πρώτης ιστορίας του καταλαβαίνοντας πως οι ήρωες του δεν ήταν δυνατόν να τελειώσουν έτσι απλά όλο αυτό το «μαγικό» που ξεκίνησαν σε μία έπαυλη στην Ιταλική εξοχή της δεκαετίας του ’80.

Μάστορας, όπως εξελίσσεται της αφήγησης ιστοριών εκλεπτυσμένου ερωτισμού, σαγήνης μα και μελαγχολίας ο Ασιμάν επιστρέφει στον νεαρό πιανίστα Έλιο και στον οικογενειάρχη και καθηγητή πλέον στη Νέα Αγγλία, στις ΗΠΑ, Όλιβερ με μία διαφορά.

Στην προσπάθεια του ο Ασιμάν να πρωτοτυπήσει και να μη φανεί ότι εκμεταλλεύτηκε τη μοναδική επιτυχία του προηγούμενου βιβλίου & στόρι, ξεκινά την αφήγηση του & αναλώνει σχεδόν τις πρώτες εκατό σελίδες του «Έλα να με Βρεις», το 1/3 σχεδόν, στον πατέρα του Έλιο, Σάμιουελ που ταξιδεύοντας με το τρένο στην Ρώμη για να συναντηθεί με τον 27χρονο πια Έλιο, γνωρίζεται με μία νεότερη του κοπέλα, την Μιράντα.

Η αφήγηση στο επόμενο εκτενές κεφάλαιο θα επικεντρωθεί επιτέλους στον Έλιο και στη ζωή του στο Παρίσι όπου σε αντίστιξη με τον διαζευγμένο πλέον πατέρα του, γνωρίζει & ερωτεύεται έναν αρκετά μεγαλύτερο άνδρα, τον Μισέλ μετά από ένα αναπάντεχο φλερτ σε μία Καθολική εκκλησιαστική συναυλία. Και πάλι ο Ασιμάν ξαφνιάζει και σαν να «παίζει» έξυπνα με την περιέργεια του αναγνώστη που αγάπησε και συγκινήθηκε με την ιστορία αγάπης του Έλιο και του Όλιβερ, καθώς τον Όλιβερ στα 44 του χρόνια πια, μας τον αφήνει για το τελευταίο & μικρότερο σε έκταση αλλά πανέμορφο & συμπυκνωμένο σε νοήματα κομμάτι του «Έλα να Βρεις».

Ο τίτλος όσο κι αν φαίνεται υπερβολικά άμεσος και απλός, είναι ίσως ο πιο ταιριαστός μιας και είναι συνεχώς διάχυτη η προσδοκία και η ελπίδα όπως αυτός/ή που κάποτε αγαπήσαμε δυνατά θα έρθει να μας ξαναβρεί ωριμότερους αυτή τη φορά.

Ο Ασιμάν «πλημμυρίζει» την αφήγηση του με αναφορές σε μουσικές, συνθέτες, λογοτεχνία, ζωγραφική και ποίηση. Μάλιστα στο στόρι του είναι ευδιάκριτος ο θαυμασμός του για την αρχαία Ελλάδα αλλά και τον Κωνσταντίνο Καβάφη ενώ υπάρχουν & σημεία που αξίζει να κρατήσεις στο μυαλό όπως τα «προσκυνήματα» του Σάμιουελ, οι επισκέψεις σε χώρους όπου ο ίδιος έζησε νεότερος όπως το δωμάτιο που έμενε ως φοιτητής και τώρα το φως είναι αναμμένο από έναν καινούριο, πολύ νεότερο ένοικο κι αυτά τα προσκυνήματα στις αναμνήσεις που καλά κρατάμε στο νου από χώρους, πρόσωπα, στιγμές, αγγίγματα, τρυφερές αγκαλιές, όση νοσταλγία και πίκρα κι αν έχουν για το ότι χάθηκαν με τη ξεγνοιασιά τους, άλλη τόση χαρά και ικανοποίηση προσφέρουν κάθε φορά που τα κάνουμε γιατί είναι δυνατές αναμνήσεις ζωής.

Χωρίς να φτάνει το ίδιο επίπεδο συναισθηματικής φόρτισης όπως το «Να με Φωνάζεις με τ’ Όνομα σου», το "Έλα να με Βρεις" είναι ένα νέο μυθιστόρημα από τον ίδιο δημιουργό που σε παρασύρει και που δεν θέλεις να τ’ αφήσεις παρά μόνο μέχρι να φτάσεις στις τελευταίες σελίδες, κι εκεί να ζητάς κι άλλο.

Τί μάστορας ο Ασιμάν κι ας (μία μικρή παρατήρηση) θεωρούμε πως κάποιες περιγραφές ιδιαίτερα σ’ ότι αφορά στον Έλιο και στο ερωτικό του φλερτ είναι τόσο"τέλειες" για να είναι αληθινές…

Κείμενο: ΤΑΚΗΣ Γ. ΜΑΡΤΑΤΟΣ