Συγκινεί και στην πόλη μας το φιλμ του Ίστγουντ, "Η Μπαλάντα του Ρίτσαρντ Τζούελ"

O Κλιντ Ίστγουντ, 2 φορές βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθεσίας παραμένει και μπράβο του, στα 90 του σχεδόν χρόνια (θα τα κλείσει τον ερχόμενο Μάιο) σε πλήρη δημιουργική φόρμα και ένα χρόνο μετά το «Βαποράκι – The Mule» που έκανε εισπράξεις 175 εκατ. δολαρίων, επέστρεψε με μία νέα ταινία αξιώσεων όπου ωστόσο ο ίδιος επέλεξε να μην παίξει και απλά να σκηνοθετήσει. Πλέον στις σκηνοθετικές προσπάθειες του «γερόλυκου» Ίστγουντ ξέρουμε πως θα δούμε μία στέρεη αφήγηση και το κυριότερο θα υπάρξουν στιγμές έντασης και συγκίνησης και το καταφέρνει και στην «Μπαλάντα του Ρίτσαρντ Τζούελ», μία πραγματική ιστορία που είχε εκτυλιχθεί το καλοκαίρι των Ολυμπιακών Αγών της Ατλάντα των ΗΠΑ, τότε που τα Olympic Games γιόρταζαν τα 100 τους χρόνια από τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς του 1896 στην Αθήνα.

Εκεί λοιπόν στο χώρο που είχε στηθεί η μουσική σκηνή για τη διασκέδαση του κόσμου, ένας 33χρονος άνδρας, ο Ρίτσαρντ Τζούελ που εργαζόταν στον τομέα του security, ανακάλυψε ένα παρατημένο σακίδιο κάτω από ένα παγκάκι, ειδοποίησε τους αστυνομικούς, κι ενώ ξεκινούσε η απομάκρυνση των θεατών, το σακίδιο που περιείχε βόμβα, εξερράγη με συνέπεια να σκοτωθούν δύο πολίτες και να τραυματιστούν τουλάχιστον 100. Ο Τζούελ αρχικά θεωρήθηκε ένας ήρωας και άρχισε να δέχεται μέχρι και προτάσεις να γίνει βιβλίο η ζωή του ωστόσο κάποιες «παρερμηνείες» του πρότερου εργασιακού του βίου, μία αφέλεια που τον διέκρινε ως χαρακτήρα και μαζί η βιασύνη του FBI να φτιάξει το προφίλ του εγκληματία – ήρωα έφεραν την ξαφνική κόλαση στη ζωή του Τζούελ και της μητέρας του Μπίλι. Σε αυτό όπως δείχνει και η ταινία έπαιξαν ένα ρόλο και τα Αμερικάνικα Μέσα ενημέρωσης (την είδηση την έβγαλε πρώτη η δημοσιογράφος Κάθι Σκραγκς της Atlanta Journal) με την αδηφάγο μανία για το τι έγινε και αν πράγματι ο Τζούελ ήταν ο άνθρωπος που έστησε το μακελειό στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα.

Η αλήθεια είναι πως πολλοί δεν θυμόμασταν το συγκεκριμένο σοβαρότατο περιστατικό. Ο Ίστγουντ με υλικό βιβλία που γράφτηκαν όπως το «Αμερικάνικος Εφιάλτης» έστησε την ταινία του, επέλεξε έναν ηθοποιό όχι ιδιαίτερα γνωστό, ο οποίος πάντως μοιάζει πολύ στον αληθινό ήρωα, Ρίτσαρντ Τζούελ, τον 33χρονο Paul Walter Hauser (είχε εμφανιστεί στις περσινές ταινίες «I, Tonya» και «BlacKkKlansman») και μας έδωσε ένα «οδοιπορικό» πραγματικά σε σημεία συγκλονιστικό. Επικεντρώνεται σ’ ένα πρόσωπο που μέχρι ενός σημείου αναρωτιέσαι μήπως πράγματι έκανε αυτός τη βλακεία για να αποδείξει ότι αυτός είναι ο ήρωας του καθήκοντος. Κι όμως όσο κυλά το φιλμ ο θεατής χάρη και στην ειλικρινή, ανθρώπινη ματιά του Κλιντ Ίστγουντ, «αγκαλιάζει» τον Ρίτσαρντ μέχρι στην τελική σκηνή – ξέσπασμα που σου σπαράζει την καρδιά.

Το ίδιο συγκλονιστική είναι στο σύνολο σχεδόν της ταινίας η 71χρονη σπουδαία ηθοποιός Κάθι Μπέιτς (Όσκαρ α’ γυναικείου ρόλου για το «Misery» το 1990), η οποία ως Μπόμπι Τζούελ, η αγαπημένη μητέρα του Ρίτσαρντ συγκινεί ειδικά στη σκηνή που έχει το σθένος και την δύναμη ψυχής να βγει να υπερασπιστεί τον γιο ήρωά της που αδίκως διασύρεται, σε συνέντευξη Τύπου μπροστά στις κάμερες. Και μόνο αυτή η σκηνή αρκεί και δικαιώνει την Μπέιτς που είναι υποψήφια για το ρόλο της αυτό φέτος για το Όσκαρ καλύτερου β’ γυναικείου (συνολικά είναι η 4η της υποψηφιότητα). Πολύ καλός είναι και ο Σαμ Ρόκγουελ ως ο δικηγόρος του Ρίτσαρντ ενώ δεν περνά απαρατήρητη και η Ολίβια Γουάιλντ στο ρόλο της δημοσιογράφου (τα κάνω όλα για την είδηση) της Atlanta Journal. Εξίσου καλός και ο Τζον Χαμ στο ρόλο της επικεφαλής του FBI που έχει αναλάβει την έρευνα για τον Τζούελ. Στην παραγωγή της ταινίας είδαμε και το όνομα του Λεονάρντο Ντι Κάπριο.

Στα μείον της ταινίας θα λέγαμε μόνο την ίσως κάπως άτσαλη παρουσίαση του τρόπου που χειρίστηκαν τα Μέσα ενημέρωσης και κυρίως η μεγάλη τοπική εφημερίδα την υπόθεση (είναι γεγονός πως παρουσιάζονται ως εντελώς ανθρωποφάγα που παρουσιάζουν τα γεγονότα – the facts, όπως διατείνεται η Κάθι για να πάρει την απάντηση του δικηγόρου του Τζούελ «ναι μα πρέπει να παρουσιάζετε την αλήθεια»). Γι’ αυτό το λόγο υπήρξε και μία ένταση και διαμαρτυρία από πλευράς της εφημερίδας Atlanta Journal που πήρε αρκετή δημοσιότητα στην Αμερική.

Η ταινία του Ίστγουντ ωστόσο είναι πολύ αξιόλογη και όπως προείπαμε συγκινητική θέτοντας στο επίκεντρο το γεγονός πως κάποιες παρεξηγημένες συμπεριφορές, μία αφέλεια ή η ανικανότητα κάποιου να υπερασπίσει και να προστατέψει τον εαυτό του, είναι ικανά να τον μετατρέψουν σε εξιλαστήριο θύμα. Ο Τζούελ όπως βλέπουμε στο τέλος πέθανε το 2007 από καρδιακή ανεπάρκεια στα 44 του. Δείτε το φιλμ, αξίζει. Στο box office μέχρι στιγμής έχει συγκεντρώσει 31 εκατ. δολάρια.

Επιμέλεια: ΤΑΚΗΣ Γ. ΜΑΡΤΑΤΟΣ