Γιατί θύμωσα βλέποντας τον κ. Μητσοτάκη να φωτογραφίζεται με παιδιά που νίκησαν τον καρκίνο

Μετά από 35 χρόνια στη δημοσιογραφία, σπάνια θυμώνω με ενέργειες πολιτικών μας. Επειδή τα ‘χω δει σχεδόν όλα, συνήθως, απλώς, αηδιάζω ή προσπερνώ με απαξία κάποια κατορθώματά τους, που μόνον θετικά συναισθήματα δεν γεννούν.

Όμως θύμωσα και μάλιστα πολύ με τις χθεσινές φωτογραφίες που έδειχναν τον Πρωθυπουργό να υποδέχεται στο Μαξίμου «παιδιά που νίκησαν τον καρκίνο» όπως πομπωδώς μας ενημέρωνε η ανακοίνωση του Πρωθυπουργικού Γραφείου.

Μια ανακοίνωση που προφανώς επιχειρούσε να μας πείσει ότι «ο Πρωθυπουργός μας πολύ ενδιαφέρεται για τα παιδιά που πέρασαν και νίκησαν τον καρκίνο».

Άραγε, ενδιαφέρεται το ίδιο ο Πρωθυπουργός και για τα παιδιά που συνεχίζουν να δίνουν ακόμα τη μάχη;

Γιατί αν ενδιαφέρεται το ίδιο, ας τα καλέσει κι αυτά στο Μέγαρο Μαξίμου κι ας μην εγκαταλείπει τις οικογένειές τους στο μοναχικό αγώνα αναζήτησης βοήθειας. Και δεν είναι δύσκολο να βρει τέτοια παιδιά και τέτοιες οικογένειες, μόλις χθες δημοσιεύσαμε και στο thebest την ακόλουθη είδηση «Έκκληση για βοήθεια από γονείς 12χρονης που πάσχει από καρκίνο».

Αν τόσο ενδιαφέρεται ο Πρωθυπουργός για αυτούς που δίνουν την μάχη με τον καρκίνο, ας καλέσει στο Μαξίμου και όλους εκείνους τους εκατοντάδες (ίσως και χιλιάδες) καρκινοπαθείς, που μόλις προ ημερών και προ εβδομάδων δεν μπορούσαν να υποβληθούν σε χημειοθεραπεία επειδή δεν υπήρχαν φάρμακα. Αυτά τα φάρμακα που πριν τις εκλογές το κόμμα του Πρωθυπουργού μάς είχε τάξει ότι «θα τα παραλάμβαναν οι καρκινοπαθείς στο σπίτι τους».  

Εκτός κι αν το ενδιαφέρον του ο Πρωθυπουργός το εστιάζει μόνον σε αυτούς που «βγήκαν νικητές» και άρα θα μπορούν να είναι παρόντες σε εκλογικές αναμετρήσεις του μέλλοντος, θα διατηρούν δηλαδή το δικαίωμα του ψηφοφόρου.

Γιατί κύριε Πρωθυπουργέ είναι δεκάδες κάθε μέρα οι Έλληνες, μικροί και μεγάλοι που δεν βγαίνουν νικητές από αυτή την άτιμη αρρώστια. Αυτοί που ούτε εσείς, ούτε οι άλλοι πολιτικοί θα τους συναντήσετε στις κάλπες, γιατί απλώς θα έχουν χάσει τη μάχη έως τις εκλογές.

Και είναι ίσως και χιλιαπλάσιοι, αυτοί που καθημερινά συνωστίζονται στις «Ογκολογικές Μονάδες Ημερήσιας Νοσηλείας» αναζητώντας ένα κρεβάτι ή έστω μια καρέκλα για να υποβληθούν σε χημειοθεραπεία.

Γιατί αν αντί να φωτογραφίζεστε στην ζεστασιά του Πρωθυπουργικού σας γραφείου, είχατε επιχειρήσει μια ξαφνική επίσκεψη σε μια τέτοια Μονάδα, θα βλέπατε ότι όχι μόνον τα φάρμακα, αλλά ακόμα και οι καρέκλες δεν επαρκούν για να καθίσουν οι ασθενείς να κάνουν χημειοθεραπεία.

Θα βλέπατε ήρωες και ηρωίδες γιατρούς και νοσηλευτές να μην σταματούν ούτε δευτερόλεπτο, προκειμένου να μπορέσουν να προσφέρουν λίγη ελπίδα στους καρκινοπαθείς. Γιατί ελπίδα προσφέρουν κατ’ αρχήν, καθώς είναι άγνωστο αν η προσφερόμενη θεραπεία θα φέρει αποτελέσματα.

Και θα σας χειροκροτούσα κύριε Πρωθυπουργέ αν σας έβλεπα ξαφνικά ένα πρωί εκεί στο ισόγειο του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ρίου, χωρίς τη συνοδεία φωτογράφων και τηλεοπτικών συνεργείων, να σφίγγετε το χέρι κάποιων καρκινοπαθών και κυρίως να τους ζητάτε να σας πουν «τι πάει στραβά» για να το διορθώσετε. Γιατί αυτοί ξέρουν από πρώτο χέρι, τι πάει στραβά.

Όμως χθες θύμωσα πάρα πολύ μαζί σας, όταν είδα να χρησιμοποιείτε τον καρκίνο ως μια αφορμή φωτογράφισης.

Και τέλος πάντων, αν ως πατέρας νοιώσατε την ανάγκη να μοιραστείτε τη χαρά κάποιων παιδιών και γονιών, αυτό θα μπορούσε να γίνει στο πλαίσιο μιας συνάντησης χωρίς φωτογράφους και τηλεοπτικά συνεργεία.

Γιατί ο καρκίνος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση κύριε Πρωθυπουργέ, τόσο σοβαρή που δεν προσφέρεται για δημόσιες σχέσεις, για φωτογραφίσεις και άλλες συναφείς δραστηριότητες που αναπτύσσονται συνήθως προς άγρα ψήφων.

Ένας από τους χιλιάδες που δίνουν ακόμα μάχη

Και για την αντιγραφή

Ν.Π.Ν.