Μακάρι να ήταν ψέμα…

Μακάρι να ήταν ψέμα… όλο αυτό που ζούμε.

Μακάρι να ήταν ψέμα ότι περίπου 50 συνάνθρωποί μας έχουν χάσει τη ζωή τους στην Ελλάδα από τον κορωνοϊο.

Μακάρι να ήταν ψέμα ότι τα θύματα του ιού παγκοσμίως προσεγγίζουν ή και ξεπέρασαν ήδη τα 40.000.

Μακάρι να ήταν ψέμα ότι χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη θα ζούσαν ακόμα πολλές ευχάριστες στιγμές με τους δικούς τους εάν δεν τους χτυπούσε έτσι απροσδόκητα αυτός ο άγνωστος, μέχρι πρότινος, ιός.

Μακάρι να ήταν ψέμα ότι έχουμε πολλά ακόμα να δούμε όσο ο κορωνοϊός εξαπλώνεται στην Ευρώπη, στην Αμερική, στην Αφρική και αλλού.

Μακάρι να ήταν ψέμα ότι εδώ και πάνω από δέκα μέρες είμαστε όλοι εγκλωβισμένοι στα σπίτια μας και έχουμε το δικαίωμα να βγούμε μονάχα για τα απολύτως απαραίτητα και αφού πρώτα ενημερώσουμε για τις κινήσεις μας, την Πολιτική Προστασία, την Κυβέρνηση, την Αστυνομία, τον Θεό τον ίδιο.

Μακάρι να ήταν ψέμα ότι πολλοί εξ’ ημών έχουμε να δούμε από κοντά, να αγκαλιάσουμε, να φιλήσουμε τους αγαπημένους μας εδώ και αρκετό καιρό.

Μακάρι να ήταν ψέμα ότι δεν έχουμε τη δυνατότητα να βγούμε με τους φίλους μας μια όμορφη βόλτα, να πιούμε τα ούζα μας, να γελάσουμε με την καρδιά μας, να ερωτευτούμε.

Μακάρι να ήταν ψέμα ότι φέτος ξεχνάμε το Πάσχα, τον οβελία, τις οικογενειακές συγκεντρώσεις, το χωριό, τους λατρεμένους παππούδες.

Μακάρι να ήταν ψέμα ότι όλα όσα ονειρευόμασταν να κάνουμε μπαίνουν στον πάγο μέχρι… νεωτέρας.

Μακάρι να ήταν ψέμα ότι εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας μπήκαν σε καθεστώς αναστολής σύμβασης κι άλλοι τόσο έχουν κλείσει τις επιχειρήσεις τους και υποχρεώνονται τώρα να παρακαλάνε για ένα 800άρι προκειμένου να ζήσουν τις οικογένειες τους.

Μακάρι να ήταν ψέμα τόσα και τόσα που ακούμε και διαβάζουμε καθημερινά και μας μαυρίζουν την ψυχή

Δυστυχώς όμως όλα αυτά δεν είναι ψέμα, δεν είναι ένα κακόγουστο Πρωταπριλιάτικο αστείο με το οποίο κανείς δεν γέλασε.

Δυστυχώς είναι η πραγματικότητά μας κι όσο σκληρή κι αν είναι πρέπει να την συνηθίσουμε.

Ένα πράγμα όμως δεν πρέπει να αποδεχθούμε ή να συνηθίσουμε: Ότι ο καθένας από εμάς είναι μόνος του σε αυτή τη δύσκολη πραγματικότητα.

Μόνο εάν σταθούμε, νοητά έστω, ο ένας δίπλα στον άλλο και  συμπαρασταθούμε σε όσους μας έχουν περισσότερο ανάγκη, μόνο τότε αυτός ο Γολγοθάς που ανεβαίνει η ανθρωπότητα μπορεί να φανεί πιο βατός.

Ας μην το ξεχνάμε αυτό λοιπόν. Κανείς μόνος σε αυτή την πρωτοφανή κατάσταση, έτσι μόνο μπορούμε να γλυκάνουμε τον εφιάλτη κι όταν πια περάσει θα μπορούμε ξανά να κοιταζόμαστε στα μάτια με την συνείδησή μας ήσυχη ότι κάναμε ότι καλύτερο μπορούσαμε…