Βάσια Πάσχου: Από το νοσοκομείο του Ρίου, στην Οξφόρδη- Μιλάει στο thebest για τη μάχη με τον κορωνοϊό

«Αυτό είναι το πρόσωπο μου. Όχι το άλλο μου πρόσωπο. Το πρόσωπο μου τώρα. Το κουρασμένο μου πρόσωπο. Το πονεμένο μου πρόσωπο. Αυτός είναι ένας πόλεμος στον οποίο πρέπει να παλέψουμε μαζί. Εσείς πρέπει να πολεμήσετε από το σπίτι. Χρειάζεται  να πολεμήσετε για εμένα. Σε αυτόν το πόλεμο θα χάσουμε δυστυχώς αν δεν είμαστε μαζί. Θα χάσουμε τους αγαπημένους μας. Θα χάσουμε τον εαυτό μας.

Είμαι περήφανη που είμαι αναισθησιολόγος, αλλά πρέπει να βοηθήσετε κι εσείς εμένα. Μείνε σπίτι. Μείνε ασφαλής. Φροντίστε τον ηλικιωμένο γείτονά σας, τον έφηβο με κυστική ίνωση,  για τον πρόσφυγα που έχει κολλήσει στα σύνορα. Για τους φίλους μου που μένουν ξύπνιοι όλη τη νύχτα για να σώσουν ζωές και να πάνε "σπίτι" το πρωί, σε δωμάτιο ξενοδοχείου. Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό» έγραψε.

«Στο νοσοκομείο της Οξφόρδης τα περιστατικά δεν είναι τόσα πολλά, όσα σε άλλα νοσοκομεία, όμως οι ασθενείς, αυξάνονται συνεχώς, τα πράγματα εξελίσσονται γρήγορα και τα δεδομένα άλλαξαν. Πλέον δουλεύουμε ολόκληρα κυλιόμενα 12ωρα αφού από τη μία έχει αυξηθεί ο όγκος δουλειάς χωρίς να υπάρχουν όσοι γιατροί χρειάζονται.

Πρόκειται για μία πρωτόγνωρη κατάσταση για όλους. Τα προγράμματα έχουν αλλάξει προκειμένου να δοθεί αυτή η δύσκολη μάχη, με όποιες δυσκολίες αντιμετωπίζουμε. Για παράδειγμα η έλλειψη σε μάσκες, είναι ένα θέμα που υπάρχει και εδώ» εξηγεί.

«Η Μεγάλη Βρετανία βαδίζει στα  βήματα της Ιταλίας και αυτό συμβαίνει γιατί δεν πάρθηκαν τα μέτρα που θα έπρεπε την κατάλληλη στιγμή και ακολουθήθηκε αυτή η θεωρία της ανοσίας της αγέλης που λέει ότι θα νοσήσει ο μισός πληθυσμός και η νόσος θα κάνει τον κύκλο της. Δεν είναι όμως έτσι. Από τον συγκεκριμένο ιό δεν πλήττονται μόνο οι νέοι. Πριν λίγες μέρες πέθανε, στο Λονδίνο, ένα παιδί μόλις 13 ετών» λέει  τονίζοντας πώς στη χώρα έχουν χάσει τη ζωή τους από τον ιό επτά γιατροί, νέοι άνθρωποι, έως 65 ετών.

« Οι ισορροπίες για έναν γιατρό, μέσα σε μία τέτοια κατάσταση, είναι δύσκολες . Ο φόβος κυριαρχεί καθώς ερχόμαστε αντιμέτωποι με μία πολύ δύσκολη κατάσταση και να διαχειριστούμε πολύ σοβαρά περιστατικά. Υπάρχουν γιατροί που έχουν φύγει από τα σπίτια τους, και μένουν σε ξενοδοχείο, προκειμένου να προστατέψουν τους δικούς τους ανθρώπους.

Εγώ, δεν έχω φύγει από το σπίτι μου, όμως πριν μπω- από άλλη πόρτα- αλλάζω ρούχα στο γκαράζ, πρέπει αν απολυμάνω το αυτοκίνητο και να κάνω μπάνιο με νερό σε συγκεκριμένους βαθμούς.

Οι συνθήκες της δουλειάς είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Οι στολές που πρέπει να φοράμε για να προστατευτούμε κρατούν τόση ζέστη και υγρασία που νομίζεις ότι θα λιποθυμήσεις. Στη μιάμιση ώρα αισθάνεσαι ισχαιμικούς  πόνους στη μύτη, και όχι μόνο.

Ο φόβος λοιπόν υπάρχει όπως και πι δυσκολίες, όμως σε συναισθηματικό επίπεδο, βλέπεις όμως ανθρώπους να πεθαίνουν. Και πεθαίνουν μόνοι τους. Εκείνη τη στιγμή είναι πιο σημαντικός ο ασθενής, ο φόβος έρχεται δεύτερος. Δεν είναι κάτι που συνηθίζεται. Δεν έχουμε όμως άλλη επιλογή, είσαι εσύ και πρέπει να συνεχίσεις» λέει.