ΗΜΕΡΕΣ 9η και 10η: Βιοψία για να δούμε τι καρκίνος είναι

Τρίτη 19 Ιουνίου 2019. Μετά από ένα εξαιρετικό τριήμερο στην Κέρκυρα, πρωί-πρωί παίρνουμε τo δρόμο για Αθήνα, για το Mediterraneo. Το ραντεβού για εισαγωγή προκειμένου να κάνουμε τη βιοψία για να δούμε τι τύπου καρκίνο έχω, είναι κλεισμένο για τις 12 το μεσημέρι.

Φτάνουμε, μας υποδέχεται ο γιατρός κ. Φίλιππος Εμμανουήλ γρήγορα διεκπεραιώνουμε τα γραφειοκρατικά, γίνεται η εισαγωγή και αρχίζουν εξετάσεις, σαν τον προεγχειρητικό έλεγχο περίπου.

Τα αποτελέσματα όλων των εξετάσεων βγαίνουν καλά και περίπου στις 3.30 το μεσημέρι με οδηγούν σε θάλαμο χειρουργείου για τη βρογχοσκόπηση.  Στην αίθουσα αναμονής περιμένουν η Νεκταρία με τον γιό μου Θάνο. Δεν έχουμε αφήσει να έλθουν μαζί, ο  άλλος μου γιος ο Περικλής και τα αδέλφια μου. Δεν υπάρχει λόγος να ταλαιπωρηθούν.

Με υποβάλλουν σε ολική νάρκωση, από την οποία ξυπνάω περίπου δύο ώρες μετά.

«Η βρογχοσκόπηση έχει πάει καλά» με ενημερώνουν οι γιατροί και μετά από λίγο ένας τραυματιοφορέας με οδηγεί στο θάλαμο που θα διανυκτερεύσω.

Πλέον, αρχίζει να μετρά αντίστροφα ο χρόνος για τα αποτελέσματα που αναμένονται σε περίπου μια εβδομάδα.

Προσωπικά, επειδή δεν έχω ψάξει σε ίντερνετ και δεν έχω ρωτήσει γιατρούς, δεν έχω κατανοήσει πόσο σημαντικά είναι τα αποτελέσματα που περιμένουμε. Θεωρώ ότι θέλουμε τη βιοψία μόνον για να δούμε τι είδους θεραπεία θα μου χορηγηθεί.

Η Νεκταρία όμως, όπως έμαθα εκ των υστέρων αγωνιά για τον τύπο του καρκίνου, απευχόμενη να είναι μικροκυτταρικός, γιατί θεωρείται κατ’ εξοχήν θανατηφόρος. Αν και όπως θα μας πουν αργότερα οι γιατροί, δεν είναι δεδομένο ότι ο μυκροκυτταρικός οδηγεί μόνον σε θάνατο και δεν μπορεί να οδηγήσει και σε ίαση.

Ωστόσο, υπάρχει κάτι που με την κοινή λογική τη δική μου με προβληματίζει και διαισθάνομαι ότι απασχολεί και τους γιατρούς: πώς είναι δυνατόν μέσα σε οχτώ μήνες από τότε που είχα κάνει την προηγούμενη αξονική και δεν είχε δείξει κάτι ανησυχητικό, να έχει προκληθεί καρκίνος στον πνεύμονα και να έχει δώσει και μετάσταση στους λεμφαδένες; Μήπως αυτό δείχνει μια μεγάλη επιθετικότητα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται; Στη σκέψη μου υπάρχει αυτό το ερώτημα, αλλά επιμένω να μην πανικοβάλλομαι, ούτε καν να ανησυχώ ιδιαίτερα.

Το πρωί, μάς επισκέπτεται ο γιατρός, ελέγχει την μετεγχειρητική πορεία, μάς δίνει οδηγίες. Κατά τη 1 το μεσημέρι, μπαίνουμε στο αυτοκίνητο να επιστρέψουμε Πάτρα. Μία από τις μεγαλύτερες ανοησίες που έχω κάνει, ήταν αυτή: να γυρίσω στην Πάτρα οδηγώντας.

Νομίζοντας ότι η βιοψία θα ήταν κάτι απλό, πίστευα ότι θα μπορούσα να οδηγήσω κανονικά.

Ήταν ένα μαρτύριο, που έδειχνε να μην τελειώνει...

Οδηγούσα και τα μάτια μου έκλειναν, ενώ ένιωθα ταλαιπωρημένο όλο μου το κορμί.

Είχα κόψει και το τσιγάρο και δεν μπορούσα να καταφύγω στο κάπνισμα για να «κοροϊδέψω» την υπνηλία (ναι, υλοποίησα απόλυτα τον σχεδιασμό που είχα κάνει πριν μια εβδομάδα και βρισκόμουν χωρίς τσιγάρο για δεύτερη ημέρα).

Δεν έλεγα τίποτε στη Νεκταρία για να μην την ανησυχήσω. Ωστόσο κι αυτή προσπαθούσε με δυσκολία να κρατήσει τα μάτια της ανοιχτά, καθώς όλη τη νύχτα την πέρασε άυπνη.

Επιτέλους, κατά τις 4-4.30 φτάσαμε Πάτρα.

Ευτυχώς σώοι.

Και πλέον περιμέναμε τα αποτελέσματα της βιοψίας...