ΗΜΕΡΕΣ 91η-99η με καρκίνο: Η εγχείρηση και οι ημέρες στο Νοσοκομείο

Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου κατά τις 11, φεύγουμε από την Πάτρα για Αθήνα, καθώς αύριο είναι προγραμματισμένο το χειρουργείο για να αφαιρέσουμε τον καρκίνο από τον πνεύμονα και τους λεμφαδένες. Έχουμε κλείσει δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο πολύ κοντά στο Νοσοκομείο ώστε να μπορεί η σύζυγός μου, η Νεκταρία να πηγαινοέρχεται με τα πόδια, για να κάνει ένα μπάνιο και να ξεκουράζεται λίγο.

Φτάνουμε στην Αθήνα το μεσημέρι, τακτοποιούμαστε στο ξενοδοχείο και πηγαίνουμε για φαγητό σε ένα κοντινό εστιατόριο.

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου, στις 9 το πρωί είμαστε στο Νοσοκομείο. Μέσα σε μισή ώρα διεκπεραιώνουμε τα γραφειοκρατικά της εισαγωγής και στις 9.30 είμαστε στο δωμάτιο και περιμένουμε.

Στις 12 μας έχει πει ο κ. Ηλιάδης, θα μπούμε στο χειρουργείο.

Είμαι ήρεμος, δεν νιώθω αγωνία. 

Περιμένοντας, με παίρνει για καμιά ώρα ο ύπνος! 

Η Νεκταρία έχει να το λέει, μεταξύ σοβαρού και αστείου: «Πώς το κάνεις αυτό και κοιμάσαι λίγη ώρα πριν μπεις στο χειρουργείο»;

Στις 12 ακριβώς έρχονται να με πάρουν για το Χειρουργείο. Χαιρετώ τους δικούς μου ανθρώπους και πάω προς το Χειρουργείο. 

Λίγα πράγματα θυμάμαι από το θάλαμο του Χειρουργείου.

Μάλλον θυμάμαι μόνον, την ευγενέστατη αναισθησιολόγο κ. Αγιαννίδου, να με ενημερώνει για τη διαδικασία της νάρκωσης και να με διαβεβαιώνει ότι όλα θα πάνε καλά.

Ξύπνησα μετά από οχτώ περίπου ώρες, στην Εντατική.

Βλέπω από πάνω μου γιατρούς, ξεχωρίζω τον κ. Ηλιάδη ο οποίος μου λέει ότι «όλα πήγαν καλά» και με ρωτάει πώς νιώθω.

Συντηρεί τη συζήτηση μαζί μου για κάποια λεπτά προφανώς για να διαπιστώσει ότι επανέρχομαι από τη νάρκωση. Μάλιστα μού δίνει το τηλέφωνό του για να μιλήσω (!) με τον φίλο, γιατρό Μιχάλη Κίτρου, ο οποίος είχε καλέσει τον κ. Ηλιάδη για να ενημερωθεί πώς πήγε η εγχείρηση.

Αφού βεβαιώνεται ότι έχω ανανήψει και νιώθω καλά, με ενημερώνει ότι «σε λίγο θα έλθουν να σε δουν οι δικοί σου, θα διανυκτερεύσεις στην Εντατική κι αν όλα εξελιχθούν ομαλά, αύριο θα οδηγηθείς στο δωμάτιο».

Πράγματι, μετά από ένα τέταρτο έρχονται οι δικοί μου. Βλέπω τα πρόσωπά τους χαρούμενα. Είναι ικανοποιημένοι γιατί όπως τους είπε ο γιατρός «όλα πήγαν καλά».

Όπως μου είπε τις επόμενες ημέρες η Νεκταρία, την ενημέρωναν συνεχώς. Μάλιστα και κατά τη διάρκεια της εγχείρησης την κάλεσε η αναισθησιολόγος και την ενημέρωσε για το πώς πηγαίνει η επέμβαση, ότι «αντιδρώ καλά και δεν έχω χρειαστεί ούτε αίμα».

Και αμέσως μόλις τελείωσε το Χειρουργείο βγήκε ο κ. Ηλιάδης και την  ενημέρωσε αναλυτικά, παρότι έδειχνε καταβεβλημένος. Μάλιστα, εκτός από τους δικούς μου είχε έλθει και ο φίλος, Καθηγητής Ιατρικής Κώστας Μάρκου και ήταν παρών στην ενημέρωση.

Εκεί μίλησε ο κ. Ηλιάδης για τη σοβαρότητα της επέμβασης, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι επειδή κάποιοι λεμφαδένες ήσαν πολύ κοντά σε ευγενή όργανα, μια λάθος κίνηση ακόμα και λίγων χιλιοστών, μπορούσε να αποβεί μοιραία. 

Ωστόσο το σημαντικό ήταν ότι είχαν αφαιρεθεί όλες οι εστίες καρκίνου, ήμουν «ελεύθερος νόσου».

Δυστυχώς για λίγο, όπως αποδείχθηκε αργότερα…

Ξενύχτησα στην Εντατική, έχοντας διαρκώς δίπλα μου ένα νοσηλευτή και μία ασκούμενη νοσηλεύτρια και την επομένη, κατά τις 10 το πρωί, ήλθαν ο κ. Ηλιάδης και άλλοι γιατροί και αφού με εξέτασαν, μου είπαν ότι έως το μεσημέρι θα έχω πάει στο δωμάτιο, καθώς η μετεγχειρητική μου πορεία ήταν εξαιρετική.

Μάλιστα ο κ. Ηλιάδης κάλεσε από τη τηλέφωνό του τη Νεκταρία και μού την έδωσε να τής μιλήσω για να της πω εγώ τα νέα.

Κατά τη 1, με μετέφεραν στο θάλαμο. Με περίμεναν οι δικοί μου. 

Βέβαια ένιωθα λίγο σαν «Robocop», καθώς είχα ουκ ολίγα «καλώδια». Είχα καθετήρα, ένα σωλήνα θωρακικής παροχέτευσης (μπιλάο), ένα σωληνάκι για την επισκληρίδιο αν θυμάμαι καλά.

«Από αύριο, αν όλα πάνε καλά,  θα αρχίσουμε να αφαιρούμε κάθε ημέρα κι ένα σωληνάκι. Μόλις τα αφαιρέσουμε όλα, τότε θα είμαστε έτοιμοι για εξιτήριο» με ενημερώνει ο γιατρός.

Είναι Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου, μεσημέρι. Το απόγευμα σηκώνομαι από το κρεβάτι και κάνω μια μικρή βόλτα στο διάδρομο. Νιώθω καλά.

Το βράδυ κυλάει ήρεμα, αν και δεν μπορώ να κοιμηθώ παραπάνω από τρεις ώρες, κι αυτές διακεκομμένα. Η Νεκταρία δεν κλείνει μάτι, είναι διαρκώς δίπλα μου, όπως όλα τα βράδια μέχρι την ημέρα που πήρα εξιτήριο.

Την Τετάρτη νιώθω καλύτερα. Βγάζω το πρώτο «σωληνάκι», την επισκληρίδιο. Κάνω αρκετές βόλτες στο διάδρομο, στη διάρκεια της ημέρας. 

Την Πέμπτη, ακόμα καλύτερα. Βγάζω και τον καθετήρα. Οι βόλτες γίνονται περισσότερες.

Φτάνει Παρασκευή πρωί. Έρχονται οι γιατροί με βλέπουν και αποφασίζουν να βγάλουν και τον μπιλάο. «Άρα αφού βγάλαμε και το τελευταίο σωληνάκι, όπως σου είχαμε πει, αύριο βγαίνεις» μου λένε. 

Μόλις μου βγάζουν τον μπιλάο, κάνω μπάνιο και το απολαμβάνω.

Κάνω αρκετές βόλτες. Νιώθω αρκετά καλά. Και χαρούμενος που αύριο βγαίνω.

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου. Περνούν οι γιατροί, επιβεβαιώνουν ότι πηγαίνω καλά και δίνουν οδηγίες για να πάρω εξιτήριο, με την επισήμανση όμως να μην φύγω από Αθήνα, για να με ξαναδούν τη Δευτέρα.

Πάμε στο ξενοδοχείο και περνάμε το Σαββατοκύριακο, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Χρειάζομαι κάποια στιγμή αργά το βράδυ κάποιο παυσίπονο, πήραμε τηλέφωνο τον κ. Μάλλιο τον συνεργάτη του κ. Ηλιάδη και αμέσως έσπευσε να μας εξυπηρετήσει. 

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2020, στις 9 είμαστε στο «Υγεία», στο γραφείο του κ. Ηλιάδη. Με εξετάζει και μου δίνει το ελεύθερο να φύγουμε για Πάτρα, ανανεώνοντας το ραντεβού για να με ξαναδεί στις 2 Οκτωβρίου.

Η φάση εγχείρησης έλαβε τέλος. Όλα πήγαν καλά. Φεύγω από την Αθήνα, (υποτίθεται) «ελεύθερος νόσου».

Πλέον περιμένουμε τα αποτελέσματα της βιοψίας που θα γίνει στους όγκους που αφαιρέθηκαν και ακολούθως ο Ογκολόγος μου, ο κ. Καλόφωνος, θα υποδείξει πώς θα κινηθούμε.

Αναμονή λοιπόν…

Σε αυτό το e-mail [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας, ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΗΜΕΡΕΣ 59η έως 90η με καρκίνο: Περιμένοντας να μπω χειρουργείο

Δείτε όλο το Ημερολόγιο