ΗΜΕΡΕΣ 128η έως 213η: Ο εφιάλτης των χημειοθεραπειών

Τρίτη 15 Οκτωβρίου, στις 9 το πρωί είμαστε στην Ογκολογική Μονάδα Ημερήσιας Νοσηλείας για την πρώτη χημειοθεραπεία. Βρισκόμαστε πλέον στην τρίτη φάση της θεραπείας, μετά την εγχείρηση.

Πέφτει και η τελευταία σταγόνα του φαρμάκου κατά τις 3 και μισή το μεσημέρι. Φεύγουμε.

Μόλις βγαίνουμε από την κεντρική πόρτα του Νοσοκομείου και βαδίζουμε προς το πάρκινγκ, αρχίζω να κάνω έναν έντονο συριγμό κατά την εισπνοή και νιώθω κάτι σαν δύσπνοια. Γυρίζουμε στην Μονάδα, το λέμε στη νοσηλεύτρια η οποία καλεί έναν γιατρό που υποδεικνύει να μου κάνουν αμέσως κορτιζόνη γιατί μάλλον έχω αλλεργική αντίδραση.

Από κει αρχίζουν τα δύσκολα.

Περνάει μιάμιση ώρα και ο γιατρός μού κάνει διακομιδή στο Νοσοκομείο «Άγιος Ανδρέας» που εφημερεύει, προκειμένου να παρακολουθήσουν την εξέλιξη της αλλεργικής αντίδρασης.

Με ασθενοφόρο με μεταφέρουν στον «Άγιο Ανδρέα», όπου μένω μέχρι αργά το βράδυ.

Με αφήνουν να φύγω κατά τις 12 τα μεσάνυχτα, δίνοντας μου να παίρνω κάποια κορτιζονούχα χάπια.

Την επομένη ενημερώνω τον Ογκολόγο μου κ. Καλόφωνο ο οποίος επισημαίνει ότι θα συνεχίσουμε την ίδια θεραπεία κάνοντας πιο επιμελή προετοιμασία για να διαπιστώσουμε αν όντως υπάρχει αλλεργική αντίδραση και σε ποιο φάρμακο.

Την προηγούμενη κάθε χημειοθεραπείας άρχιζα να παίρνω τέσσερα φάρμακα, κάποια από αυτά κορτιζονούχα, που σκοπό είχαν να προετοιμάσουν τον οργανισμό για να αντιμετωπίσει τυχόν παρενέργειες, (ναυτία, αλλεργία κ.λπ.) της θεραπείας.

Περνούν οι ημέρες, έχοντας ηρεμήσει από το ξάφνιασμα της Τρίτης.

Φτάνει Κυριακή και πάμε σινεμά. Μόλις τελειώνει η ταινία «Τα παράσιτα» και μπαίνουμε στο αυτοκίνητο να γυρίσουμε σπίτι, επανεμφανίζεται ο συριγμός. Οι γιατροί στον «Άγιο Ανδρέα» μου έχουν πει ότι όταν αρχίζει ο συριγμός να πηγαίνω κατευθείαν στο Νοσοκομείο, γιατί είναι πιθανόν να εισέρχομαι σε αλλεργικό σοκ.

Τραβάμε λοιπόν γραμμή για το Νοσοκομείο «Άγιος Ανδρέας» που εφημερέυει και την Κυριακή. Η ώρα είναι 9 και μισή περίπου.

Αμέσως έρχονται οι γιατροί να με εξετάσουν και να μου χορηγήσουν ενδοφλέβια, κορτιζόνη. Διαπίστωσα ότι όταν ακούνε για ενδεχόμενο αλλεργικού σοκ, δεν καθυστερούν λεπτό.

Περνάμε όλη τη νύχτα στα Επείγοντα του «Αγίου Ανδρέα». Κατά τις 6 το πρωί της Δευτέρας με αφήνουν να φύγω επαναλαμβάνοντας τις συμβουλές που μού είχαν δώσει και την Τρίτη: αν επανεμφανιστεί ο συριγμός να σπεύσω στο νοσοκομείο.

Ό,τι συνέβη την Τρίτη και την Κυριακή που πέρασαν, μού συνέβη και την Τρίτη και την Κυριακή που ακολούθησαν. Λες και ήταν από κάπου προγραμματισμένο, Τρίτη και Κυριακή να εμφανίζεται ο συριγμός και ο κίνδυνος αλλεργικού σοκ.

Στο μεταξύ, εκτός από τα τρεξίματα στο Νοσοκομείο εξαιτίας της αλλεργίας, έχει αρχίσει να εκδηλώνεται και μια ενοχλητική δυσκοιλιότητα.

Την Τρίτη 5 Νοεμβρίου, στις 9.30 το πρωί, είμαι στο Νοσοκομείο για τη δεύτερη χημειοθεραπεία. Αρχικά πέφτει ένας ορός, ακολούθως ένα αντισταμινικό φάρμακο, μετά πάλι ένας όρος, έπειτα το φάρμακο Alimta. Έχει φτάσει περίπου 12 η ώρα και αρχίζει να πέφτει η Καρμποπλατίνη.

Δεν έχουν πέσεις δέκα σταγόνες φαρμάκου και ξαφνικά αρχίζει να με καίει όλο μου το κορμί, κοκκινίζω παντού και αρχίζει δύσπνοια.

Ειδοποιούμε τη νοσηλεύτρια η οποία καταφθάνει και ακολουθούν τρεις γιατροί με επικεφαλής τον κ. Καλόφωνο. Μου χορηγούν κορτιζόνη και μετά από λίγο αρχίζω να συνέρχομαι. Με στέλνουν πάλι στον «Άγιο Ανδρέα» που εφημερεύει για συνέχιση της παρακολούθησης, όπου μένω μέχρι τα μεσάνυχτα.

Είναι φανερό ότι η Καρμποπλατίνη μού προκαλεί αλλεργική αντίδραση.

«Κρίμα γιατί είναι καλό φάρμακο. Θα συνεχίσουμε με Σισπλατίνη» μου λέει την επομένη ο κ. Καλόφωνος.

Τις επόμενες ημέρες αποσαφηνίζεται κάπως η κατάσταση, αφού με εξετάζει και ο φίλος, πνευμονολόγος Μιχάλης Κίτρου για να δει που οφείλεται ο συριγμός: είμαι μεν αλλεργικός στην Καρμποπλατίνη, αλλά ο συριγμός κατά την εισπνοή δεν υποδηλώνει αλλεργική αντίδραση, οπότε δεν χρειάζεται να τρέχουμε στο νοσοκομείο όταν εμφανίζεται, εκτός κι αν νιώσω και δύσπνοια. 

Μάλιστα, μού κάνει και μια αξονική από την οποία βλέπει ότι είμαι «ελεύθερος νόσου».

Δηλαδή, μπορεί να ταλαιπωρούμαι με τη χημειοθεραπεία και τις αλλεργίες αλλά φτάνουμε στο τέλος όσον αφορά στο πρόβλημα το καρκίνου.

Τουλάχιστον, έτσι νομίζουμε εκείνη τη στιγμή, γιατί η πορεία θα μάς διαψεύσει…

Μου δίνει και κάποιες εισπνοές ο Μιχάλης και συνεχίζουμε.

Φτάνουμε την Τρίτη 26 Νοεμβρίου, για την τρίτη συνεχόμενη χημειοθεραπεία και ουσιαστικά για την πρώτη με Σισπλατίνη.

Στις 7 είμαστε στο Νοσοκομείο, στις 7 και 20 αρχίζουν να πέφτουν διαδοχικά οι οροί και τα φάρμακα.

Τελειώνουμε στις 3 το μεσημέρι. Όλα έχουν καλώς. Βγάλαμε πέρα τη χημειοθεραπεία χωρίς κάποια παρενέργεια.

Τουλάχιστον, μέχρι αύριο το πρωί.

Γιατί μόλις ξημερώνει Τετάρτη αρχίζει να εμφανίζοναι τάσεις για έμετο σε τέτοιο βαθμό που δεν αντέχω.

Νιώθω συνεχώς ότι θα βγάλω τα άντερά μου.

Τις επόμενες ημέρες προστίθεται και εξάντληση.

Νιώθω ράκος. 

Με μεγάλη δυσκολία τρώω, νιώθω πλήρη αδυναμία να περπατήσω.

Κάποιες στιγμές με πιάνει το παράπονο, ξεσπάω σε κλάματα.

Όλο αυτό κρατάει δεκαπέντε-δεκάξι ημέρες.

Και με το που πάω να συνέλθω λίγο, να σου η επόμενη χημειοθεραπεία που είναι προγραμματισμένη για την Τρίτη 17 Δεκεμβρίου.

Στις 7 είμαστε στο νοσοκομείο, αλλά εκεί μαθαίνουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε χημειοθεραπεία γιατί είναι σε έλλειψη η σισπλατίνη!(Κινδυνεύουν καρκινοπαθείς από τη συνεχιζόμενη έλλειψη φαρμάκου - Όλη η αλήθεια, οι ευθύνες του Υπουργείου) 

Ο κ. Καλόφωνος μας λέει, ότι μέχρι την Πέμπτη πρέπει να κάνουμε οπωσδήποτε τη θεραπεία.

Αρχίζουμε μια απίστευτη αναζήτηση σε φαρμακεία στην Πάτρα και στην Αθήνα για να βρούμε το φάρμακο.

Τελικά, το βρίσκουμε, τη μισή ποσότητα στην Πάτρα την άλλη μισή στην Αθήνα και την Πέμπτη κάνουμε τη θεραπεία.

Ακολουθούν οι ίδιες παρενέργειες: ναυτία, τάσεις για έμετο, δυσκοιλιότητα, εξάντληση.

Για δεκαπέντε ημέρες πάλι τα ίδια.

Τα οποία θα επαναληφθούν και στην επόμενη χημειοθεραπεία που έκανα στις 8 Ιανουαρίου 2020.

Ευτυχώς είναι η τελευταία.

Τώρα θα περιμένουμε για δεκαπέντε ημέρες και μετά θα κάνουμε αξονική, ελπίζοντας ότι θα σημάνει το τέλος της ταλαιπωρίας, δείχνοντας ότι πλέον έχω απαλλαγεί από τον καρκίνο.

Ελπίζοντας…

Σε αυτό το e-mail [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας, ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΗΜΕΡΕΣ 100η-127η με καρκίνο: Αρχίζω πάλι χημειοθεραπείες

ΗΜΕΡΕΣ 91η-99η με καρκίνο: Η εγχείρηση και οι ημέρες στο Νοσοκομείο

Δείτε όλο το Ημερολόγιο