ΗΜΕΡΑ 260η: Από τον καρκίνο, να και αρρυθμίες στην καρδιά

Δευτέρα. Στις 10 έχω ραντεβού με τον Καρδιολόγο στη "β-διάγνωση".

Κάτι η εγχείρηση, κάτι οι χημειοθεραπείες, η επιβάρυνση της καρδιάς είναι λογικό παρεπόμενο. Ποτέ δεν είχα πρόβλημα με την καρδιά. Όμως από τις αρχές Νομεβρίου έχουν εμφανιστεί κάποιες αρρυθμίες. Ο καρδιολόγος μού συνέστησε να παίρνω κάθε πρωί μισό Lopresor.

Συνεπής στο ραντεβού μας και εγώ και ο γιατρός. Μού κάνει καρδιογράφημα και υπέρηχο. Με βρίσκει καλά, ωστόσο μού υποδεικνύει να συνεχίσω να παίρνω το Lopresor.

Προς τι το Lopresor, αφού είμαι καλά; Φιλοσοφικό το ερώτημα, καθώς από την πρώτη στιγμή εκδήλωσης της ασθένειας έτσι έκανα: δε ρωτούσα «γιατί αυτό, γιατί εκείνο».

Ακολουθούσα κατά γράμμα τις οδηγίες των γιατρών, χωρίς να ζητάω εξηγήσεις.

Επίσης, απέφυγα τον πειρασμό να αναζητώ πληροφορίες στο internet.

Δεν ρωτούσα πολλά, έκανα ό,τι μου έλεγαν.

"Τι νόημα έχει να αρχίσω να ρωτάω; Θα αλλάξει κάτι; Όχι".

Κάπως έτσι σκεφτόμενος, με τους γιατρούς διαμορφώνω μια σχέση Εντολέα-Εντολοδόχου. Κάνω ό,τι μου λένε χωρίς να ρωτάω πώς και γιατί.

Όσο περισσότερα ρωτάω, όσο περισσότερα μαθαίνω, τόσο περισσότερο βασανίζω το μυαλό μου και τη σκέψη μου με την αρρώστια.

Ευκαιρίες να μην ασχολούμαι και να μην με απασχολεί ο καρκίνος ψάχνω, όχι το αντίθετο.

Το απόγευμα νιώθω έναν ελαφρύ πονοκέφαλο. Με ανησυχεί γιατί ο γιατρός μού έχει πει ότι μια πιθανή παρενέργεια της ανοσοθεραπείας είναι ο πονοκέφαλος. «Όχι ένας απλός, αλλά ο δυνατός πονοκέφαλος», μού έχει διευκρινίσει. Δεν είναι κάτι σοβαρό, αλλά όπως έχω ξαναπεί, και την πιο μιρκή ενόχληση, που κάποτε προσπερνούσες αδιάφορα, τώρα την υπολογίζεις. 

Το βράδυ έρχεται επίσκεψη στο σπίτι ένας πολύ καλός φίλος, ο Ηλίας Γρηγόρης. Είναι από αυτούς τους φίλους που πραγματικά ενδιαφέρονται για μένα και αγωνιά για την εξέλιξη της υγείας μου.

Τα τελευταία 3,5 χρόνια περνάει τον ίδιο Γολγοθά με καρκίνο στο πάγκρεας, ένας πολύ δικός του άνθρωπος. Είναι εκεί δίπλα του, από την πρώτη στιγμή.

Το τελευταίο οχτάμηνο με την δική μου ταλαιπωρία, τηλεφωνούσε σε μένα ή στην Νεκταρία και μάθαινε.

Σήμερα είπαμε να συναντηθούμε.

Ήρθε κατά τις 8.30 και μείναμε έως τις 12. Για πότε πέρασε η ώρα δεν το κατάλαβα. Μού άρεσε που τον είδα από κοντά, που συζητήσαμε. Είπαμε για τον καρκίνο και την περιπέτειά μου και είδα ότι του άρεσε που αντιμετωπίζω την αρρώστια μου, λίγο αισιόδοξα, περισσότερο αδιάφορα (!) και πάντως δεν έχω επιτρέψει να με καταβάλλει ψυχολογικά.

Αυτή η συνάντηση ήταν η ευχάριστη πινελιά της ημέρας.

Μιας ημέρας που είχε κι αυτή μεγάλη ενασχόληση με τον καρκίνο.

Γιατί, είπαμε, αν σού εκδηλωθεί καρκίνος, ανεξαρτήτως έκβασης ένα είναι σίγουρο: βρήκες δουλειά να κάνεις. Δηλαδή, έμπλεξες…

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δείτε όλο το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς