ΗΜΕΡΕΣ 266η-273η: Ο καρκίνος σε κάνει πιο υπομονετικό

Βρισκόμαστε πια στον Μάρτιο. Κυριακή μιας Αποκριάς τελείως διαφορετικής  από τις προηγούμενες καθώς ο κορωνοϊός ακύρωσε τα Καρναβάλια. Και όσοι πάσχουμε από καρκίνο, λαμβάνουμε μηνύματα από τους γιατρούς μας να προσέχουμε γιατί θεωρούμαστε ομάδες υψηλού κινδύνου.

Αυτό πρακτικά σημαίνει, όχι επαφές με άλλους ανθρώπους. Αρχίζει λοιπόν ο συστηματικότερος εγκλεισμός στο σπίτι, η απομόνωση. Γιατί αυτός μας έλειπε τώρα, κοντά στον καρκίνο να μας βρει κι ο κορωνοϊός.

Κλεισμένος στο σπίτι περνάει η Κυριακή και η Καθαρά Δευτέρα.

Την Τρίτη 3 Μαρτίου, έχω τη δεύτερη ανοσοθεραπεία. Ξυπνάω νωρίς και νιώθω καλά.

Όλες τις φορές ως τώρα που πήγαινα στο Νοσοκομείο, είτε για ακτινοβολίες, είτε για χημειοθεραπείες ή ανοσοθεραπεία, είχα καλή ψυχολογία. Το ίδιο και σήμερα.

Αν πράγματι η ψυχολογία παίζει κάποιο ρόλο στην αντιμετώπιση του καρκίνου, έχουμε σοβαρό σύμμαχο. Τουλάχιστον έως σήμερα.

Φτάνουμε στην Ογκολογική. Οικείο το περιβάλλον. Για κάποιο άγνωστο λόγο, σήμερα υπάρχει σημαντική καθυστέρηση. Από τις 9 το πρωί, έρχεται η νοσηλεύτρια με το φάρμακο, στις 2 παρά 20 το μεσημέρι! Περισσότερες από 4,5 ώρες αναμονή.

Αν κάτι ανάλογο μού είχε συμβεί σε άλλη δημόσια υπηρεσία μπορεί και να με είχαν συλλάβει από τον καυγά που θα είχα κάνει! Τώρα, ούτε βαρυγκώμησα.

Περίμενα με υπομονή και χωρίς να ενοχλούμαι. Όχι μόνον εγώ. Σχεδόν όλοι οι καρκινοπαθείς και οι συνοδοί τους, είναι οπλισμένοι με τεράστια υπομονή.

Παρότι εδώ οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ταλαιπωρημένοι και αντιμέτωποι με μια βαριά αρρώστια, σπάνια ακούς γκρίνιες, παράπονα, καυγάδες.

Σε κάνει πιο υπομονετικό η αρρώστια. Πιο υπομονετικό και πιο ήπιο.

Ίσως σε αυτό παίζει ρόλο και η αυταπάρνηση που δείχνει το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Πώς να γκρινιάξεις, όταν βλέπεις γιατρούς και νοσηλευτές να μην σταματάνε ούτε λεπτό; Ακόμα κι όταν καθυστερούν, η καθυστέρηση δεν οφείλεται σε κάποια ολιγωρία τους, αλλά στα πολλά περιστατικά που έχουν να αντιμετωπίσουν.

Στις 3 παρά τέταρτο ολοκληρώνεται η θεραπεία. Περίπου μια ώρα χρειάζεται ώστε να χορηγηθεί ενδοφλέβια το φάρμακο. Την περισσότερη ώρα κοιτούσα τη φιάλη και παρατηρούσα το φάρμακο να πέφτει σταγόνα-σταγόνα. Δεν το κρύβω, για πρώτη φορά ένιωθα μια μικρή αγωνία: «θα πάει καλά, ή θα εμφανίσω καμιά αλλεργία;» αναρωτιόμουν, αλλά δεν αποκάλυψα την αγωνία μου σε κανέναν.

Παρότι οι γιατροί με έχουν διαβεβαιώσει ότι κίνδυνος αλλεργίας δεν υπάρχει, εγώ (κρυφο)αγωνιώ. Όποιος καεί στο χυλό, φυσάει και το γιαούρτι…

Ωστόσο, κάποιο πρόβλημα δεν υπάρχει. Η ανοσοθεραπεία πήγε καλά, δεν έβγαλε κάποιο πρόβλημα.

Πάντως οι επόμενες ημέρες έως την Κυριακή κυλάνε, έχοντας την αγωνία μήπως η θεραπεία βγάλει κάποιες παρενέργειες. Είπαμε, όποιος καεί στο χυλό….

Ευτυχώς όμως, όλα εξελίσσονται φυσιολογικά…

(Θα παρατηρήσατε ίσως, μια αλλαγή στον αρχικό σχεδιασμό. Παρότι από τις 23 Φεβρουαρίου από άρχισα να γράφω το Ημερολόγιο κρατώ αναλυτικές σημειώσεις για κάθε ημέρα, αποφάσισα, να παρουσιάσω αυτό το διάστημα συνοπτικά, όπως έκανα και από 10 Ιουνίου έως 22 Φεβρουαρίου, ώστε να φτάσω γρήγορα και να αναρτώ στο Ημερολόγιο όσα συμβαίνουν σήμερα). 

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΗΜΕΡΕΣ 263η-265η με καρκίνο: τώρα έχουμε και τον κορωνοϊό...

Δείτε όλο το Ημερολόγιο