ΗΜΕΡΕΣ 302η-308η: οι φροντιστές των καρκινοπαθών, αυτοί οι ήρωες

Δευτέρα 6 Απριλίου. Με άσχημο καιρό ξεκινάει αυτή η εβδομάδα. Φυσάει λυσσασμένα και κάνει κρύο. Στο βουνό έχει ρίξει φρέσκο χιόνι. 

Δεν αισθάνομαι καλά. Κρυώνω πολύ και νιώθω όλο το κορμί μου μουδιασμένο. Από χθες άρχισα να μην αισθάνομαι καλά, αλλά σήμερα νιώθω χειρότερα. Κι όπως συνήθως συμβαίνει από τότε που εμφανίστηκε ο καρκίνος, ακόμα και μια μικρή αδιαθεσία προκαλεί ανησυχία. Και επειδή πιο έντονα νιώθω κάποιους πόνους στο στήθος, η ανησυχία είναι ακόμα μεγαλύτερη.

Επιπλέον μού εμφανίζεται  μια συνεχώς αυξανόμενη βραχνάδα στη φωνή μου. Άλλο πάλι και τούτο. Προσπαθούμε να το εξηγήσουμε με τη σύζυγό μου και το ρίχνουμε στην πλάκα. «Δεν νομίζω ότι είναι τίποτε» μου λέει για να της απαντήσω  «μήπως κουράστηκες και κοιτάς να με ξεπαστρέψεις και για αυτό με καθησυχάζεις;».

Γελάμε, όπως πολλές φορές κάνουμε όταν μιλάμε για την περιπέτειά μας. Λέω «μας» και όχι «μου», γιατί ακριβώς την ίδια ταλαιπωρία έχει περάσει αυτούς τους δέκα μήνες και η σύζυγός μου. Μάλλον, όχι την ίδια, ίσως μεγαλύτερη, καθώς έχει επιφορτιστεί και με τα πρακτικά ζητήματα.

Αυτή είναι η μοίρα των «φροντιστών», όπως τους αποκαλεί η κ. Κλαίρη Τζιομάκη (κοινωνική λειτουργός, MSc. Ψυχοθεραπεύτρια – επιστημονικά υπεύθυνη του Συλλόγου Γυναικών με καρκίνο μαστού «ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ» Ν. Αχαΐας), σε ένα άρθρο της, το οποίο διάβασα στο thebest.gr.  ( «Οι φροντιστές των ογκολογικών ασθενών την εποχή του Κορωνοϊού») 

Φροντιστές των καρκινοπαθών λοιπόν είναι συνήθως η κόρη, ο γιός, ο/η σύζυγος, ο/η αδελφός, η μητέρα ή ο πατέρας, κάποιος/α συγγενής τού/τής καρκινοπαθούς.

Είναι οι άνθρωποι που παίρνουν την ίδια στενοχώρια με τον ασθενή όταν μαθαίνουν τα άσχημα νέα.

Είναι οι άνθρωποι που στη συνέχεια συνοδεύουν τον καρκινοπαθή άνθρωπό τους στο γιατρό, στις θεραπείες. Που αγωνιούν στον προθάλαμο του χειρουργείου και ξενυχτάνε κουλουριασμένοι σε μια καρέκλα στο δωμάτιο του νοσοκομείου.

Είναι οι άνθρωποι που όταν ο ασθενής κάνει τη θεραπεία, περιμένουν υπομονετικά έξω από του ιατρείο για να γράψουν οι γιατροί τα φάρμακα και τις εξετάσεις του ασθενούς. Και μετά τρέχουν στο φαρμακείο για να πάρουν τα φάρμακα.

Είναι οι άνθρωποι που βάζουν τα κλάματα στο διάδρομο, όταν μαθαίνουν για επιδείνωση της υγείας του ανθρώπου τους και μέσα σε λίγα λεπτά φοράνε ένα διάπλατο χαμόγελο για να μην τους δει κλαμένους ο συγγενής που συνοδεύουν.

Είναι οι άνθρωποι που πολλές φορές ξέρουν περισσότερα για την άσχημη κατάσταση του συγγενούς τους απ’ ό,τι ο ίδιος ασθενής ξέρει, αλλά δεν τού το λένε για να μην τον απογοητεύσουν. Και αστειεύονται, και γελάνε, και προσπαθούν να του δώσουν κουράγιο και δύναμη. Και από μέσα τους σπαράζουν.

Είναι οι άνθρωποι πάνω στους οποίους θα ξεσπάσει την απογοήτευσή του ή τον εκνευρισμό του ο ασθενής συγγενής τους.

Αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται περισσότερη δύναμη και κουράγιο, από τον ίδιο τον ασθενή.

Όσοι λοιπόν σκέφτεστε τον καρκινοπαθή συγγενή ή φίλο σας και πώς θα του δώσετε δύναμη, σκεφτείτε και αυτόν τον φροντιστή που βρίσκεται δίπλα του και ίσως έχει μεγαλύτερη ανάγκη για υποστήριξη…

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Εκτός του τσιγάρου τι άλλο προκαλεί καρκίνο του πνεύμονα

ΗΜΕΡΕΣ 297η-301η: 300 ημέρες μάχη με τον καρκίνο

ΗΜΕΡΕΣ 288η-296η: η Δήμητρα με 50 χημειοθεραπείες και 3,5 χρόνια μάχη

Δείτε όλο το Ημερολόγιο