ΗΜΕΡΕΣ 309η-316η: ακόμα ένας 59χρονος "έφυγε" από καρκίνο

Μεγάλη Δευτέρα, 309η ημέρα από το τότε που έμαθα ότι έχω καρκίνο. Ξεκινάει Μεγάλη Εβδομάδα. Κυριολεκτικώς και μεταφορικώς καθώς αυτή την εβδομάδα πρέπει να κάνω αξονική τομογραφία για να δούμε πως ανταποκρίνεται ο οργανισμός μου στην ανοσοθεραπεία.

Το πρωί πάω για τις καθιερωμένες εξετάσεις αίματος, ενόψει της αυριανής ανοσοθεραπείας.

Όλες αυτές οι εξετάσεις αίματος πάντα καλές βγαίνουν, δεν έχω αγωνία ή ανησυχία. Στις αξονικές και στα Pet Scan είναι το πρόβλημα. Εδώ κι ένα χρόνο αυτές δεν βγαίνουν καλές.

Για να δούμε τώρα…

Γυρίζω σπίτι και κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή. Μπαίνω στο thebest.gr και τραντάζομαι: πέθανε ο Γιάννης Βουλδής, ένας Πατρινός που όταν ήμουν νέος, είχε δημιουργήσει με τον συνεταίρο του Τάκη Γαλάνη, τα καλύτερα μαγαζιά διασκέδασης, το θρυλικό Tiffany’s, την Piscina στο Ρίον και άλλα. Από τότε γνώριζα τον Γιάννη. Ευγενικός, καλός άνθρωπος και πάντα χαμογελαστός.

«Έφυγε στα 59 του χρόνια», λέει η είδηση, «από σοβαρή ασθένεια». Μην ψάχνετε για κάποια άλλη σοβαρή ασθένεια, καρκίνος ήταν.  (χθες, Κυριακή 17 Μαϊου, ήταν το μνημόσυνο του Γιάννη).

Νομίζατε ότι θα ξεφύγουμε σήμερα από την «παλιαρρώστια», όπως αποκαλούσαν παλιά τον καρκίνο μάλλον από φόβο να τον πουν με το όνομα του;

Ο καρκίνος δεν φεύγει ποτέ από κοντά μας. Κι αν δεν βρίσκεται …μέσα μας, θα βρίσκεται κάπου κοντά, θα έχει χτυπήσει κάποιον συγγενή, φίλο ή γνωστό.

Μεγάλη Τρίτη. Δεν κοιμήθηκα καλά. Είχα ανήσυχο ύπνο με άσχημα όνειρα. Ξυπνάω με άγχος, με ένα βάρος στο στήθος. Σήμερα έχω να πάω για την πέμπτη ανοσοθεραπεία και αύριο για να κάνω αξονική.

Συναντώ τον θεράποντα ογκολόγο μου κ. Καλόφωνο και τον ρωτάω: «με τι θα είμαστε ικανοποιημένοι από την αξονική;», για να πάρω την απάντηση: «η μικρή διάμετρος να μην έχει αυξηθεί περισσότερο από 20%».

Άρα, είναι δεδομένο ότι δεν περιμένουμε ίαση, είναι απίθανο να έχουμε βελτίωση, είναι πιθανό να έχουμε και μικρή επιδείνωση.  

Τουλάχιστον δεν μας περιμένει μεγάλη απογοήτευση αύριο…

Μεγάλη Τετάρτη. Πάλι είχα άσχημο ύπνο. Ξυπνάω με μια στενοχώρια, με το χθεσινό άγχος να μού βαραίνουν το στήθος. Το μεσημέρι θα πάω στο Νοσοκομείο για να κάνω την αξονική.

Όπως είπαμε και χθες είναι δεδομένο ότι δεν περιμένουμε να δείξει ίαση, είναι απίθανο να δείξει βελτίωση, είναι πιθανό να δείξει και μια μικρή επιδείνωση.  

Ωστόσο, μια αγωνία υπάρχει, καθώς ουδείς μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο και της μεγάλης επιδείνωσης!

Αν και δεν με συγκλονίζει ούτε αυτό το ενδεχόμενο. Ίσως επειδή ακόμα νιώθω καλά, δεν είναι εύκολο να φανταστώ τον εαυτό μου με τις επιπτώσεις μιας ραγδαίας επιδείνωσης.

Ίσως, επειδή νιώθω μια μεγάλη σιγουριά ότι στο τέλος θα τα καταφέρω και θα ξεπεράσω και αυτόν τον καρκίνο.

Φτάνω στις 3 στο νοσοκομείο και συναντώ την φίλη γιατρό Μαρία Κυριακοπούλου που θα κάνει και τη διάγνωση.

Μπαίνω αμέσως στο θάλαμο του αξονικού τομογράφου. Έχω την αίσθηση ότι αυτή τη φορά η αξονική κράτησε τη λιγότερη ώρα από κάθε άλλη.

Ρωτάω την Μαρία αν είδε κάτι σε μια πρώτη ματιά. «Δεν είδα νέες εστίες, οι υπάρχουσες πιθανόν είναι διογκωμένες, αλλά πρέπει να δω προσεκτικά την αξονική και να τη συγκρίνω με την προηγούμενη για να σου πω με σιγουριά» μου απαντάει.

Αρκούμαι σε αυτά και αποφασίζω να ξαναρωτήσω την ακριβή διάγνωση μετά το Πάσχα. Ας κάνουμε Πάσχα με όσα ξέρουμε…

Οι επόμενες ημέρες κυλάνε ήρεμα, ευτυχώς χωρίς κάποια ενόχληση. Δεν το κρύβω ότι ήλπιζα σε καλύτερα αποτελέσματα, αλλά δεν το βάζω κάτω.

Προσπαθώ να περάσω το Πάσχα όσο καλύτερα γίνεται. Αυτό το διαφορετικό Πάσχα, και λόγω καρκίνου, αλλά και που λόγω κορωνοϊού κάναμε Ανάσταση στο μπαλκόνι ακούγοντας το «Χριστός Ανέστη» από την τηλεόραση.

Ωστόσο, τα τελευταία δέκα χρόνια, κάθε Πάσχα, μού έρχεται στη μνήμη το Πάσχα του 2010. Ήταν η χρονιά που έκανα την εγχείρηση για να αφαιρέσω τον καρκίνο του προστάτη. Γιατί όπως έχω ξαναπεί, ο καρκίνος με έχει ...επισκεφθεί δυο φορές μέσα σε μια δεκαετία.

Είχα μπει στο Νοσοκομείο στις 6 Ιανουραίου 2010 για να κάνω την επέμβαση την επομένη.

Μπήκα στο χειρουργείο στις 6 το πρωί και βγήκα από την ανάνηψη στις 7 το απόγευμα. «Όλα πήγαν καλά» με δαβεβαίωσαν οι γιατροί. Τις επόμενες ημέρες θα αποδειχθεί ότι δεν πήγαν όλα καλά. Υπήρξαν επιπλοκές στο χειρουργείο. Τρεις ημέρες μετά το χειρουργείο άρχισαν να με ταλαιπωρούν αφόρητοι πόνοι.

Τόσο αφόρητοι που ήταν αδύνατον να σταθώ στα δυο πόδια μου και να περπατήσω. Ήμουν διπλωμένος στα δύο…

Πήρε στους γιατρούς δεκαπέντε μέρες να εντοπίσουν το πρόβλημα και κοντά τρεις μήνες για να το θεραπεύσουν.  

Η πρώτη ημέρα που ένιωσα απολύτως καλά, μπόρεσα να ισιώσω το κορμί μου και να περπατήσω χωρίς να αισθάνομαι πόνο, ήταν το Πάσχα εκείνης της χρονιάς, που ήταν στις 4 Απριλίου 2010.

Νομίζω ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το Πάσχα...

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Η Δήμητρα των 50 χημειοθεραπειών»

ΗΜΕΡΕΣ 302η-308η: οι φροντιστές των καρκινοπαθών, αυτοί οι ήρωες

Δείτε όλο το Ημερολόγιο