ΗΜΕΡΕΣ 337η -343η: Οι δικοί μου άνθρωποι που χτυπήθηκαν από καρκίνο

Δευτέρα 11 Μαΐου 2020, 337η ημέρα από τότε που έμαθα ότι έχω καρκίνο. Πηγαίνω για τις γνωστές εξετάσεις αίματος ενόψει της αυριανής έβδομης κατά σειρά ανοσοθεραπείας.

Και την Τρίτη, στις 12 το μεσημέρι, είμαι στην Ογκολογική Μονάδα Ημερήσιας Νοσηλείας του Ρίου. Σήμερα είναι πιο ήρεμα τα πράγματα από άλλες φορές. Τυχαίνουν και τέτοιες ημέρες, γιατί συνήθως γίνεται πανικός, δεν υπάρχουν όχι κρεβάτια, αλλά ούτε καρέκλες για να καθίσουν οι ασθενείς που πρέπει να κάνουν θεραπεία.

Για να καταλάβετε, σήμερα που έχει ηρεμία, έχουν έλθει για θεραπεία γύρω στους 50 ασθενείς, τις άλλες μέρες φτάνουν και 80! Μόνον στο Νοσοκομείο του Ρίου, αυτά.

Σκεφτείτε τι γίνεται σε όλη την Ελλάδα. Πόσες εκατοντάδες ή και χιλιάδες άνθρωποι τρέχουν καθημερινά στις Ογκολογικές Μονάδες για θεραπεία. Αναζήτησα στοιχεία για να δω πόσοι άνθρωποι βρίσκονται στη δική μου θέση.

Λοιπόν το 2018 υπολογίζονται σε 18 εκατομμύρια τα νέα κρούσματα παγκοσμίως και εκτιμάται ότι το 2025 θα φθάσουν στα 19,3 εκατομμύρια. Υπολογίζεται ακόμη, ότι οι θάνατοι από καρκίνο παγκοσμίως πλησιάζουν τα 10 εκατομμύρια ετησίως. Δηλαδή, χάνεται μια Ελλάδα κάθε χρόνο!

Στην Ελλάδα εκτιμάται ότι τα τελευταία χρόνια εμφανίζονται 67.000 νέα κρούσματα καρκίνου κάθε χρόνο και περίπου 32.000 θάνατοι ετησίως.

Σήμερα, ο καρκίνος αποτελεί και στη χώρα μας την πρώτη αιτία θανάτου, με ποσοστό 27% γενικά και 38% στις ηλικίες κάτω των 65 ετών, αφήνοντας πίσω τα καρδιαγγειακά νοσήματα.

Κάθε χρόνο, 67.000 νέα κρούσματα έρχονται να προστεθούν σε αυτούς που ήδη έχουν εκδηλωθεί τις προηγούμενες χρονιές. Μιλάμε για δεκάδες, για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που δίνουν μάχη με την αρρώστια.

Οι δικοί μου άνθρωποι που χτυπήθηκαν από καρκίνο

Όπως έγραψα και προ ημερών «ο καρκίνος δεν φεύγει ποτέ από κοντά μας. Κι αν δεν βρίσκεται …μέσα μας, θα βρίσκεται κάπου κοντά, θα έχει χτυπήσει κάποιον συγγενή, φίλο ή γνωστό».

Αρχικώς τον άκουγα να χτυπάει αγνώστους ή ανθρώπους που ελάχιστα γνώριζα.

Ώσπου έφτασε στην αδελφή της μητέρας μου, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 2000.

Το 2008, χτύπησε τον «κολλητό» μου φίλο Κώστα Σμυρνή, τον «Πράχτορα» που πέθανε μέσα σε ένα χρόνο, την 1η Απριλίου 2009.

Λίγους μήνες αργότερα, τον Αύγουστο του 2009, διαγνώστηκα με καρκίνο του προστάτη. Εγχειρίστηκα τον Γενάρη του 2010 και το ξεπέρασα.

Το 2011 εμφανίζεται στη μητέρα μου, την κυρα-Βάσω, όπως την προσφωνούσε ο πατέρας μου και μού το είχε περάσει κι εμένα. Το 2014 έφυγε από τη ζωή, μετά από τρίχρονη μάχη παρότι οι αρχικές προβλέψεις δεν της έδιναν ούτε ένα χρόνο ζωή. 

Λίγους μήνες μετά, τον Μάιο του 2015, ήλθε η σειρά του άλλου «κολλητού» φίλου μου, του Τάκη Γκίκα. Μέσα σε τρεις μήνες έφυγε από τη ζωή, χτυπημένος από καρκίνο στο συκώτι και (με μετάσταση) στον εγκέφαλο.

Και τώρα πάλι σε μένα.

Πιο πολύ απ’ όλους, πάλεψε μαζί του η μάνα μου. Σκληρό καρύδι.

Έφυγε τον Αύγουστο του 2014, σε ηλικία 78 ετών. Πάλεψε με τον καρκίνο 3 χρόνια, παρότι οι γιατροί της έδιναν 6 μήνες. Τής άρεσε η ζωή. Την αγαπούσε. Δεν ήθελε να πεθάνει. Αλλά ειδικά τους τελευταίους 6 μήνες δεν ήταν ζωή αυτή που έκανε. Κατάκοιτη σε ένα κρεβάτι. Και το τελευταίο δίμηνο η αδελφή μου Ελένη που στάθηκε δίπλα της σαν ήρωας, την τάιζε με τη σύριγγα.

Ο καρκίνος λοιπόν παραμονεύει παντού και πάντα. 

Γι’ αυτό, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να εξοικειωθούμε μαζί του. Να σταματήσουμε να τον φοβόμαστε. Και φυσικά να κάνουμε εγκαίρως εξετάσεις και να κόψουμε τις συνήθειες που προκαλούν καρκίνο.

«Περισσότερο από το 1/3 των καρκίνων», αναφέρει η Ελληνική Εταιρία Χειρουργικής Ογκολογίας (ΕΕΧΟ), «θα μπορούσε να προληφθεί με την ενημέρωση του κοινού και τη συνακόλουθη λήψη μέτρων για την υιοθέτηση κανόνων υγιεινής, διαβίωσης και διατροφής, όπως η διακοπή του καπνίσματος, η αποφυγή του αλκοόλ, η αποφυγή ανθυγιεινών τροφίμων και ποτών και κυρίως της ζάχαρης, η καθημερινή σωματική άσκηση, η απώλεια των περιττών κιλών (μείωση της παχυσαρκίας)».

Και επειδή, αναζήτησα και μεταφέρω στοιχεία σήμερα, διαβάστε και τα παρακάτω, εξίσου ενδιαφέροντα:

Ποιοι είναι οι πιο θανατηφόροι τύποι καρκίνου

• Ο καρκίνος του πνεύμονα είναι η πρώτη αιτία θανάτου στους άντρες με μεγάλη διαφορά από τις υπόλοιπες εντοπίσεις. Ακολουθούν ο καρκίνος του προστάτη και του παχέος εντέρου, οι οποίοι παρουσιάζουν σταθερά αυξητικές τάσεις σε όλο το διάστημα των 25 ετών.
• Στις γυναίκες η πιο συχνή αιτία θανάτου είναι ο καρκίνος του μαστού ο οποίος παρουσιάζει αυξητική τάση το 2003 μετά από μια μικρή μείωση που σημείωσε από το 1996 και μετά. Ακολουθούν ο καρκίνος του πνεύμονα και του παχέος εντέρου με σταθερά αυξητικές τάσεις.
• Τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες, ο καρκίνος του στομάχου παρουσιάζει πτωτική τάση ακολουθώντας τις τάσεις που παρατηρούνται στην Ευρώπη αντίθετα με τα νεοπλάσματα που αναφέρθηκαν παραπάνω.
• Στα παιδιά ο καρκίνος, ευτυχώς, είναι σχετικά σπάνιος (εκτιμάται ότι προσβάλλει 1 στα 600 παιδιά) και τα πιο συχνά νεοπλάσματα είναι του εγκεφάλου, Κεντρικού Νευρικού Συστήματος (ΚΝΣ) και οι λευχαιμίες.

Απορροφήθηκα κι εγώ από τα στοιχεία και δεν ανέφερα, ότι ακόμα μια ανοσοθεραπεία πέρασε χωρίς παρενέργειες και προβλήματα. Το μοναδικό πρόβλημα είναι η πολλή ζέστη που έβαλε ξαφνικά από την Παρασκευή 15 Μαΐου.

Αλίμονο αν από τώρα, έχουμε καύσωνες. Δηλαδή τι θα γίνει τον Ιούλιο και τον Αύγουστο;

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΗΜΕΡΕΣ 327η-336η: Δεν ωφελεί να σκέφτεσαι μονίμως τον καρκίνο

Το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς