Γιατί πρέπει να ‘ρθει ένας καρκίνος για να σκεφτούμε τη ζωή μας;

Νομίζω ότι όταν περνάς μια μεγάλη δοκιμασία, μπορείς και ξεχωρίζεις πιο καθαρά τι είναι μάταιο και τι δεν είναι, τι είναι περιττό και τι δεν είναι, τι είναι δίκαιο και τι άδικο.

Σε σφυρηλατούν οι περιπέτειες, σε ωριμάζουν. Σε κάνουν πιο ανθρώπινο. Σε προσγειώνουν. Γιατί, νομίζουμε κάποιες στιγμές ότι θα κατακτήσουμε όλο τον κόσμο. Γιατί, νιώθουμε λες και μας ανήκει ο κόσμος, λες και είναι δικός μας. Και πέφτουμε με τα μούτρα να τον κατακτήσουμε.

Και ξεχνάμε τις απλές καθημερινές χαρές, ξεχνάμε τους ανθρώπους μας, ξεχνάμε ακόμα ότι είμαστε κι άνθρωποι. Ξεχνάμε να βοηθήσουμε τον διπλανό μας, να συμπαθήσουμε τον ταλαιπωρημένο, να συλλυπηθούμε τον βασανισμένο. Είναι δίπλα μας κι ούτε τον βλέπουμε, ούτε τον ακούμε.

Βλέπεις, έχουμε πέσει με τα μούτρα να κατακτήσουμε, να φτιάξουμε, να δημιουργήσουμε… Λες και μας ανήκει ο κόσμος. Λες και τον δικαιούμαστε.

Και θεωρούμε φτιάξιμο και δημιουργία, να αποκτήσουμε ένα καλύτερο σπίτι, ένα μεγαλύτερο αυτοκίνητο, ένα αυξημένο εισόδημα.

Μπορεί και να ‘ναι, δεν λέω. Αλλά αξίζει να χάνεις τις ημέρες που ζεις για να αποκτήσεις κάποτε, μια μέρα στο μέλλον-κι αν το αποκτήσεις δηλαδή- κάτι απ’ όλα αυτά;

Και κει επάνω, την ώρα της προσπάθειας, έρχεται η προσγείωση. Ανώμαλα. Έρχεται το νέο, ότι τώρα πρέπει να παλέψεις όχι για να κατακτήσεις κάτι, όχι για να φτιάξεις ή να δημιουργήσεις, αλλά για να μείνεις στη ζωή. Και ξαφνικά αλλάζουν οι προτεραιότητες.

Εκεί που δεν είχες ούτε μισή ώρα διαθέσιμη για μια επίσκεψη σε κάποιον που θα του ‘δινες χαρά αν σ’ έβλεπε, τώρα, βρίσκεις ώρες και μέρες ατέλειωτες, για να τρέξεις στους γιατρούς, να πας για θεραπείες.  

Εκεί που δεν έβαζες άλλη σκέψη στο νου σου, εκτός από τη φιλοδοξία που είχες, τώρα μόνη σκέψη στο μυαλό γίνεται η αρρώστια.

Σε κάνουν οι παρενέργειες των χημειοθεραπειών, ας πούμε, να μην θέλεις όχι να κατακτήσεις, όχι να διεκδικήσεις, αλλά ούτε καν να ενδιαφέρεσαι για κάτι που ποθούσες.

Το μόνο που θες είναι να σταματήσει η ταλαιπωρία. Και τότε νιώθεις μια μεγάλη ανακούφιση. Την πρώτη μέρα που ξυπνάς χωρίς να πονάς, ή να ταλαιπωρείσαι νιώθεις μιαν ανείπωτη χαρά.

Δεν κατέκτησες κάτι, δεν κέρδισες τίποτε. Απλά, ανασαίνεις χωρίς να πονάς, περπατάς χωρίς να κόβονται τα πόδια σου, συλλογιέσαι χωρίς να σε βασανίζει η σκέψη «πόσο θα κρατήσει αυτή τη φορά, αυτό το βάσανο».

Άραγε, γιατί πρέπει να μας βρει η αρρώστια, για να σκεφτούμε απλά και λογικά; Να βάλουμε τις προτεραιότητες που πρέπει; Να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πώς είναι και πώς θα έπρεπε να είναι η ζωή μας;

Δεν λέω να μην είμαστε δημιουργικοί. Γιατί, η δημιουργία αναζωογονεί τον άνθρωπο. Δίνει νόημα στη ζωή του.

Αλλά μήπως ορίζουμε λάθος τι σημαίνει δημιουργία; Και μήπως σχεδιάζουμε λάθος τρόπο για να την πετύχουμε;

Είμαστε σίγουροι ότι στον τρόπο που ζούμε βρίσκει εφαρμογή το «παν μέτρον άριστον»; Γιατί, αν δεν βρίσκει, αν κάπου μονόπαντα έχουμε γύρει, αν μάς έχει απορροφήσει μια φιλοδοξία και μάς έχει αποκόψει από μικρές, καθημερινές απολαύσεις, ίσως, μάλλον, κάτι κάνουμε λάθος.

Δεν είναι ανάγκη να μας χτυπήσει ένας καρκίνος, για να τα σκεφτούμε όλα αυτά…

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΗΜΕΡΑ 352η με καρκίνο: Στην Ογκολογική για θεραπεία με τρία νέα παιδιά

ΗΜΕΡΑ 351η: Μέχρι να με βρει ο καρκίνος ένιωθα άτρωτος...

ΗΜΕΡΑ 350η με καρκίνο: πόσο αλλάζουν τη συμπεριφορά μας οι αρρώστιες...

Το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς