Έχεις καρκίνο; Ε, και… Ζήσε την κάθε μέρα σα να ναι η τελευταία…

Να πω ότι δεν περνάει το ενδεχόμενο του θανάτου από το μυαλό μου; Θα ‘ταν ψέμα. Και σήμερα το μεσημέρι, το ‘φερε η κουβέντα, με τη σύζυγό μου. Είχε προηγηθεί το «μπλακ χιούμορ» της ημέρας και λειτούργησε ως αφορμή για να φέρει τη συζήτηση και σ’ αυτό το ενδεχόμενο.

Να πω ότι δεν θα μ’ άρεσε να ζήσω πολλά χρόνια; Πάλι ψέμα θα ‘ταν.

Όμως έχοντας ζήσει τους ξαφνικούς θανάτους τριών δικών μου ανθρώπων, που έφυγαν πρόωρα από τη ζωή, όχι από καρκίνο, ένα έχω συνειδητοποιήσει: συμβόλαιο με τη ζωή ή το θάνατο δεν έχει κανένας. Εκεί που νομίζεις ότι είσαι καλά, εκεί φεύγεις. Κι εκεί που τρέμεις λόγω μιας σοβαρής αρρώστιας όπως ο καρκίνος, περνάνε χρόνια, διαψεύδονται ακόμα κι οι πιο δυσοίωνες προβλέψεις και …επιμένεις να ζεις.

Ο αδελφός μου ο Γιάννης, έφυγε από τη ζωή τον Νοέμβριο του 2018, σε ηλικία 58 χρονών. Έπεσε το βράδυ για ύπνο και δεν ξύπνησε. Τον πρόδωσε η καρδιά του.

Η αδελφή της Νεκταρίας, η Μάχη, το ίδιο, σε ηλικία 51 χρονών, τον Ιούνιο του 2018.

Ο αδελφικός μου φίλος ο Χρήστος Δημόπουλος, έφυγε τον Οκτώβριο του 2015, σε ηλικία 65 χρονών, κι αυτός από καρδιά. Γύριζε σπίτι το βράδυ, αισθάνθηκε έναν οξύ πόνο στο στήθος και αυτό ήταν. Μέσα σε λίγα λεπτά είχε «φύγει».

Για τη μητέρα μου όταν διαγνώστηκε με καρκίνο η πρόβλεψη ήταν 6-12 μήνες ζωής. Έζησε 3,5 χρόνια περίπου. Σήμερα μου είπαν για την περίπτωση ενός ασθενούς που έχει εμφανίσει τον ίδιο καρκίνο με εμένα (πνεύμονα, λεμφαδένες με μετάσταση στα επινεφρίδια). Ζει 10 χρόνια, χωρίς να έχει θεραπευτεί.

Κανείς δεν ξέρει πόσο κοντά είναι το τέλος. Και ναι, να συμφωνήσω ότι με το νόμο των πιθανοτήτων, πιο πιθανό είναι να έχω εγώ σειρά, λόγω καρκίνου, από κάποιον που είναι υγιής. Όμως, ποτέ δεν ξέρεις, τι σου ξημερώνει.

Για ένα μόνον είσαι σίγουρος. Γι’ αυτό που τώρα ζεις, γι’ αυτό που τώρα αντιλαμβάνεσαι και νιώθεις. Η ζωή δεν είναι αυτό που θα ζήσεις, είναι αυτό που τώρα ζεις.

Ο Γκάντι είχε πει «πρέπει να ζούμε σαν να πρόκειται να πεθάνουμε αύριο…» (είχε προσθέσει «…και να μελετάμε σαν να πρόκειται να ζήσουμε για πάντα», αλλά αν δεν σας αρέσει το διάβασμα, κάνετε ότι δεν ακούσατε το δεύτερο).

Αντί λοιπόν να βασανίζουμε το μυαλό μας με το τι μπορεί να συμβεί αύριο, νομίζω ότι είναι προτιμότερο να σκεφτούμε πώς θα περάσουμε καλύτερα τη σημερινή ημέρα. Και πρωτίστως, να προσπαθούμε να απασχολούμε το μυαλό μας με όσο το δυνατόν λιγότερα προβλήματα, είτε προσωπικά, είναι, είτε οικογενειακά, επαγγελματικά ή οικονομικά. Δηλαδή αν ξέραμε ότι αύριο θα πεθάνουμε, η έννοια μας θα ήταν πώς θα πληρώσουμε το γραμμάτιο ή την Εφορία, πώς θα λύσουμε το επαγγελματικό μας πρόβλημα; Μάλλον όχι.

Προσπάθησα λοιπόν από την ημέρα που έμαθα ότι έχω καρκίνο να ζω την κάθε ημέρα σα να ‘ναι η τελευταία. Δεν τα καταφέρνω πάντα, για να είμαι ειλικρινής. Υπάρχουν και οι στιγμές που «πέφτω», που τα βλέπω όλα μαύρα. Όμως τα έχω καταφέρει πολλές φορές, τις περισσότερες θα έλεγα. 

Από κει που στη ζωή μου ο περισσότερος χρόνος ήταν αφιερωμένος στη δουλειά, πλέον έχουν αλλάξει οι προτεραιότητες. Αφιερώνω χρόνο σε ασχολίες και δραστηριότητες που με κάνουν να νιώθω όμορφα. Οδηγώ τη σκέψη μου σε ευχάριστες καταστάσεις και εικόνες.

Αναλογίζομαι πόσο με αγαπάνε οι δικοί μου άνθρωποι και σκέφτομαι: ακόμα κι αν πέθαινα αύριο, τι θα ‘θελα να έχουν ως τελευταία εικόνα από μένα; Ένα θλιμμένο πρόσωπο ή ένα χαμόγελο; Μια στενάχωρη ή μια ευχάριστη ανάμνηση; Επιλέγω το δεύτερο, να με θυμούνται ευχάριστα.

Στο κάτω-κάτω της γραφής, όπως έλεγε και ο Αμερικανός συγγραφέας Έλμπερτ Χάμπαρντ «μην παίρνετε τη ζωή πολύ στα σοβαρά. Όπως και να ‘χει, κανένας δεν βγαίνει απ’ αυτήν ζωντανός»!

Μπορεί να μου πείτε ότι σκέφτομαι έτσι, επειδή ακόμα νιώθω καλά. Όμως μπορεί να ισχύει και το αντίστροφο: να νιώθω ακόμα καλά, επειδή σκέφτομαι αισιόδοξα, επειδή αντιστέκομαι στο να με πάρει από κάτω. Άλλωστε όλοι οι γιατροί συμφωνούν: η καλή ψυχολογία είναι ο καλύτερος σύμμαχος στη μάχη κατά του καρκίνου.

Και τώρα το «μπλακ χιούμορ»: επικοινωνούσα με τον γιο μου Περικλή για ένα θέμα. Κάτι είπα και ο Περικλής επιβράβευσε τις γνώσεις μου. Και του απαντώ: «Μόνον πότε θα πεθάνω δεν ξέρω και αυτό επειδή δεν έχω ασχοληθεί επισταμένως. Αν και τελευταία, κάτι ψιλακούγεται…»!

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γιατί πρέπει να ‘ρθει ένας καρκίνος για να σκεφτούμε τη ζωή μας;

ΗΜΕΡΑ 352η με καρκίνο: Στην Ογκολογική για θεραπεία με τρία νέα παιδιά

Το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς