Η Ράνια έχει καρκίνο στο πάγκρεας και ξεκινάει χημειοθεραπείες

Τη Δευτέρα 1η Ιουνίου, ξεκινάει χημειοθεραπείες στον "Αγιο Σάββα" η Ράνια, που διαγνώστηκε με καρκίνο στο πάγκρεας. Την Ράνια τη γνώρισα μέσα από τη στήλη μας. Την διαβάζει και μού έχει στείλει μηνύματα. 

Σήμερα λοιπόν θέλω να τής αφιερώσω την ανάρτησή μου στο Ημερολόγιο, στέλνοντάς της παράλληλα  ευχές να πάνε όλα καλά. Παρότι έχει ξαναπεράσει καρκίνο (του μαστού) πριν 15 χρόνια, όπως μού λέει, «φοβάται» και επίσης «απελπίζεται» επειδή αυτή τη φορά που ο καρκίνος εντοπίστηκε στο πάγκρεας έχει και πόνους.

Νομίζω ότι θα ήταν καλό, η Ράνια να μάς νιώσει δίπλα της, όλους εμάς που δίνουμε ραντεβού κάθε μέρα σε αυτή τη στήλη. Και  είμαστε πλέον πολλοί και καθημερινά γινόμαστε και περισσότεροι. Ένας λόγος που συναντιόμαστε εδώ, είναι ακριβώς αυτός: να δίνουμε δύναμη και κουράγιο ο ένας στον άλλον.

Και σήμερα χρειάζεται τη συμπαράστασή μας η Ράνια.

Δεν ξέρω Ράνια, αν είχες κάνει χημειοθεραπείες όταν πέρασες τον καρκίνο του μαστού, αλλά δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι ή να ανησυχείς. Ακόμα κι αν σε ταλαιπωρήσουν κάποιες παρενέργειες να έχεις στο νου σου, ότι αυτή η ταλαιπωρία θα είναι προσωρινή, αλλά τα αποτελέσματά της θα είναι μόνιμα και θετικά.

Είμαι σίγουρος, ότι όλοι όσοι διαβάζουν αυτή την ανάρτηση, θα ήθελαν να είναι μαζί σου τη Δευτέρα, να σου κάνουν συντροφιά.

Όσο για το «πόση ζωή έχει κάποιος με καρκίνο στο πάγκρεας;» που ρώτησες σε ένα μήνυμά σου, η απάντηση είναι κανείς δεν ξέρει. Θα σου θυμίσω δε, την περίπτωση του Σωτήρη Μωραΐτη για τον οποίο έγραφα χθες.

Τώρα που γράφω για την Ράνια θυμήθηκα, την ημέρα που πήγα κι εγώ για την πρώτη μου χημειοθεραπεία. Ήταν την Τρίτη 9 Ιουλίου 2019. Ακριβώς ένα μήνα αφότου είχα μάθει ότι έχω καρκίνο.

Μπήκα στην Ογκολογική και ένιωθα σα να ήμουνα «πρωτάκι» στο σχολείο. Είχα μια περίεργη διαίσθηση ότι αυτός ο χώρος θα μού γίνει οικείος. Όπως κι έγινε. Όπως έβλεπα ότι ήταν οικείος σε άλλους ασθενείς που συνάντησα εκεί.

Είχα περιέργεια για το πώς θα κυλήσει η χημειοθεραπεία. Περιέργεια θα το έλεγα, όχι αγωνία. Είχα βάλει port, οπότε δεν υπήρχε θέμα αν έχω καλές φλέβες και που θα με «τρυπήσουν».  Θυμάμαι, τα μάτια μου παρατηρούσαν συνεχώς αν πέφτει το φάρμακο στο σωλήνα μέσω του οποίου έφτανε στη φλέβα μου.

Κύλισαν όλα χωρίς πρόβλημα. Εκτός του ότι ήμουν στην Ογκολογική στις 9 το πρωί και τελείωσα περίπου στις 3 και μισή το μεσημέρι. Στην πορεία το συνήθισα κι αυτό. Όλα τα συνηθίζει ο άνθρωπος. Είναι πολύ προσαρμοστικό όν.

Να επανέλθω όμως στη Ράνια. Ο γιατρός τής είπε ότι με τις χημειοθεραπείες θα μειωθούν και θα αντιμετωπιστούν και οι πόνοι, ενώ ήταν αισιόδοξος ότι όλα θα πάνε καλά. Και θα πάνε, αρκεί να το πιστέψει και η ίδια. Εμείς Ράνια είμαστε εδώ να σταθούμε δίπλα σου και να σε καταλάβουμε. Γιατί περνάμε κι εμείς τα ίδια. Και να δεις που στο τέλος, θα νικήσουμε εμείς και όχι ο καρκίνος...

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ιστορίες ανθρώπων που μάχονται με τον καρκίνο για χρόνια και είναι ακόμα εδώ

Η πρώτη νίκη: ο καρκίνος μεταβάλλεται σε μια χρόνια νόσο

Οι γιατροί του έδιναν 9 μήνες ζωή, έζησε έως 102 χρονών!

Έχεις καρκίνο; Ε, και… Ζήσε την κάθε μέρα σα να ναι η τελευταία…

Γιατί πρέπει να ‘ρθει ένας καρκίνος για να σκεφτούμε τη ζωή μας;

Το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς