Σύλλογος Γεωπόνων Αχαΐας: «Το μοναδικό ελληνικό περιβάλλον δεν μας ανήκει, είμαστε οι θεματοφύλακές του"

Ανακοίνωση εξέδωσε ο Σύλλογος Γεωπόνων Αχαΐας – Κεφαλληνίας και Ζακύνθου με αφορμή τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος. Όπως αναφέρει η ανακοίνωση του προέδρου του Συλλόγου Φώτη Θεοδωράτου, το 1972 ορίστηκε από τον ΟΗΕ η 5η μέρα του Ιουνίου, ως μέρα ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης του κοινού για το περιβάλλον. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, το θέμα για την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος το 2020 είναι η βιοποικιλότητα.

«Επείγουσα και υπαρξιακή» χαρακτηρίζεται η αγωνία των ανθρώπων για τη διατήρηση της βιοποικιλότητας, με ιδιαίτερη αναφορά στις εκτεταμένες πυρκαγιές της Αυστραλίας, του Αμαζονίου και της Καλιφόρνια, αλλά και φυσικά στην παγκόσμια πανδημία του νέου κορωνοϊού. Οι περιπτώσεις αυτές, όπως αναφέρει ο ΟΗΕ, «καταδεικνύουν την αλληλεξάρτηση των ανθρώπων και των ιστών της ζωής, μέσα στην οποία υπάρχουν».

Φαινόμενα και έννοιες, όπως η τρύπα του όζοντος, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, κλιματική αλλαγή, μόλυνση του εδάφους και  των υδάτων, όξινη βροχή, έχουν εισαχθεί στο λεξιλόγιο μας και πλέον οι συνέπειες των φαινομένων, που προκύπτουν από τη καταστροφή του περιβάλλοντος στη ζωή μας.

Θα ήταν επομένως συνετό ως γεωπονική επιστημονική κοινότητα να κάνουμε τον απολογισμό μας. Στην κατακρεούργηση του αγαθού, που μας προσφέρει η φύση και δεν είναι άλλο από το περιβάλλον, που ζούμε και τις συνέπειες της συμπεριφορά μας απέναντι του, όχι μόνο, ως επιστήμονες, αλλά κ ως μέρος, της αλυσίδας των έμβιων όντων, που κατοικούμε τρεφόμαστε κ αναπτυσσόμαστε μέσα κ από αυτό.

Η εμφάνιση της πανδημίας που πλήττει τον πλανήτη, το τελευταίο καιρό  και μας έχει αναστατώσει όλους δίνει το έναυσμα να συνειδητοποιήσουμε, πως η φύση κάνει την επιλογή της, φαινόμενο, που συναντάμε ως γεωπόνοι στην επιστήμη της βελτίωσης των φυτών.

Θα ήταν συνετό λοιπόν να γίνει μια ιστορική αναδρομή, ως προς τα αίτια, που οδήγησαν το περιβάλλον να αντιδράσει απέναντι στην ανθρωπότητα με αυτό το σκληρό τρόπο, προσφέροντας μας έναν μικροσκοπικό ιό, που είναι σε θέση σε μικρό χρονικό διάστημα να θανατώσει εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές από τον πλανήτη. Γιατί ως γνωστό στην φύση δεν υπάρχει δράση δίχως αντίδραση.

Μια μικρή ιστορική αναδρομή λοιπόν είναι αυτή, που μας φέρνει προ των ευθυνών μας, για την δυνητική αντίδραση του περιβάλλοντος απέναντι στην υπέρμετρη αλαζονεία  δεδομένου ότι η εκμετάλλευση μας προς αυτό ήταν ασύδοτη.

Στα μέσα της δεκαετίας του εξήντα, λοιπόν με δικαιολογία την εξάλειψη  της πείνας, που μάστιζε το πλανήτη, δημιουργήθηκε ένα είδος κινήματος για την  αύξηση της παραγωγής προϊόντων, η « πράσινη επανάσταση».

Οι παράμετροι, που χρησιμοποιήθηκαν για την επίτευξη αυτού του στόχου  ήταν η χρήση βελτιωμένων ποικιλιών  καθώς και η χρήση ενεργειακών εισροών’’ (χημικά, λιπάσματα, αρδευτικά έργα, φυτοφάρμακα, μηχανήματα)

Οι αποδόσεις αυξήθηκαν, όμως το κόστος του εγχειρήματος είχε  δυσμενείς συνέπειες, τόσο για το περιβάλλον (μόλυνση), όσο και για τους κατοίκους κυρίως των χωρών του τρίτου κόσμου, αφού το χρέος των χωρών αυτών πλέον  έγινε  δυσβάσταχτο και τους βύθισε ακόμα πιο πολύ στη πείνα και την εξαθλίωση.

Οι περιβαλλοντικές καθώς και οι κοινωνικοοικονομικές συνέπειες ήταν ορατές και δυσοίωνες. Μόλυνση του περιβάλλοντος, μόλυνση τροφής, αστυφιλία εγκατάλειψη των χωραφιών, το κόστος ζωής μεγάλο, η ποιοτική τόνωση της υπαίθρου ανύπαρκτη.

Για όσους απέμειναν η εκμηχάνιση της παραγωγής τους ήταν μονόδρομος.

Το 1990 λοιπόν αντιλαμβανόμενοι πλέον τις συνέπειες της πράσινης επανάστασης, που είχε ξεκινήσει με τις ευλογίες σύσσωμης της επιστημονικής κοινότητας δυστυχώς είχε καταλήξει βορρά κερδοφορίας  για τις πολυεθνικές, που ασχολούνταν με τον πρωτογενή τομέα.

Έτσι λοιπόν εφαρμόστηκαν τα πρώτα στεγανά για το περιβάλλον και ορισθήκαν περιοχές με ύψιστη αξία τόσο βιοποικιλότητας, όσο και διατήρηση και προστασίας παρθένων περιοχών, όπου ο άνθρωπος δεν είχε κανένα δικαίωμα παρέμβασης σε αυτές. Διαφυλάττοντας με τον τρόπο αυτό τα αγαθά, που του προσέφερε η φύση, οξυγόνο, προστασία από πλημμύρες, αμόλυντο νερό, εν ολίγοις αμόλυντο περιβάλλον καθώς και φυτικό και ζωικό πλούτο όπως για παράδειγμα ‘το λουλούδι του Δαρβίνου’’ η κοινή γνωστή μας ρίγανη η το τσάι του βουνού.

Η εποπτεία των περιοχών αυτών γίνονταν από Δημοσίους Φορείς και ο Ιδιωτικός τομέας δεν είχε δικαίωμα παρέμβασης.

Σήμερα με το νόμο 4685 ΦΕΚ 92/7.5.2020 οι περιοχές αυτές παύουν να είναι πλέον αυτοτελές κοινωνικό αγαθό. Δίνεται δικαίωμα στον ιδιωτικό τομέα παρέμβασης φορώντας πάντα το μανδύα της ανάπτυξης, λειτουργώντας ως αρωγός της πράσινης ενέργειας ως είθισται με την υπόσχεση της βελτίωσης της ποιότητας της ζωής μας και βέβαια της προστασίας του περιβάλλοντος. Η στοιχειώδης ασφαλιστική δικλείδα, που είχε δημιουργηθεί για την προστασία των περιοχών, που αναντίρρητα ανήκει σε όλους μας ως κοινωνικό αγαθό έσπασε, συνέπεια αυτού είναι πιθανόν να κληθούμε να πληρώσουμε ακόμα μια περιβαλλοντική κοινωνική και οικονομική καταστροφή, όπως δυστυχώς πληρώσαμε με την εφαρμογή της πράσινης επανάστασης.

Εκείνο που ποτέ δεν πρέπει να ξεχνούμε είναι ότι «το μοναδικό αυτό ελληνικό περιβάλλον δεν μας ανήκει. Είμαστε οι θεματοφύλακές του. Είναι το χρέος μας στις γενιές που πέρασαν κι η παρακαταθήκη μας στις γενιές που θα έρθουν. Είναι ένας πλούτος εθνικός τον οποίο δεν έχουμε δικαίωμα να καταναλώσουμε αλλά υποχρέωση να διατηρήσουμε».