Αν έχεις καρκίνο σε κοιτάζουν λες και …ζεις παρανόμως

Όπως έχω εξηγήσει από την αρχή, ένας από τους λόγους που με οδήγησαν στην απόφαση να γράφω το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς ήταν να προσπαθήσω να συμβάλλω με τις όποιες δυνάμεις μου στην απομυθοποίηση του καρκίνου (Γιατί γράφω το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς...).

Η απομυθοποίηση είναι το πρώτο βήμα, για να συνηθίσεις να ζεις με τον καρκίνο, αλλά και για να αποκτήσεις δυνάμεις προκειμένου να αναμετρηθείς επιτυχώς μαζί του. Και το πρώτο βήμα για να φτάσεις στην απομυθοποίηση είναι να μιλήσεις δημόσια και ανοιχτά για τον καρκίνο. Δεν το κάνεις για να σε λυπηθούν (γιατί άλλωστε, τι όφελος θα αποκομίσεις;), ούτε για να "το παίξεις" ήρωας. Πιστεύω ότι μιλώντας ανοιχτά για τον καρκίνο, εξοικειώνεσαι μαζί του, συνηθίζεις να ζεις μαζί του, σταματάει να σε τρομάζει και να σε πανικοβάλει η αρρώστια.

Και από τη στιγμή που σταματάει να σε τρομάζει και να σε πανικοβάλει, έχεις κάνει ένα σημαντικό βήμα να τον νικήσεις. Γιατί όλοι οι γιατροί συμφωνούν ότι η καλή ψυχολογία του καρκινοπαθούς βελτιώνει την άμυνά μας στην ασθένεια και καθιστά πιο ισχυρό και αποτελεσματικό τον οργανισμό στη μάχη κατά του καρκίνου. 

Όπως είχα γράψει σε μια ανάρτησή μου: «Μεγάλωσα σε εποχές που τον καρκίνο τον αποκαλούσαν “ο καταραμένος”, “η επάρατος”, “η παλιαρρώστεια”, “ο όξω από δω” και ο καρκινοπαθής, επί τη εμφανίσει του καρκίνου, εθεωρείτο τελειωμένος, λίαν συντόμως μακαρίτης.

Στο άκουσμα δε της λέξης καρκίνος, όλα τα χέρια της παρέας αναζητούσαν ανθεκτικό ξύλο για να ...λακτίσουν τρις, κάποιοι “έφτυναν στον κόρφο τους” και κάπως έτσι αφόριζαν (…εν είδει προληπτικής ιατρικής) την “παλιαρρώστεια”».

Όπως διαπιστώνω καθημερινά, συνεχίζει να είναι εδραιωμένη η αντίληψη ότι «καρκινοπαθής=μελλοθάνατος». Βλέπω πώς κοιτάζουν εμένα γνωστοί που συναντώ τυχαία, τώρα που με το τέλος της καραντίνας άρχισα να ξαναβγαίνω από το σπίτι. Με κοιτάζουν περίεργα και έκπληκτοι που βλέπουν έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν έχει εμφανή τα σημάδια της ασθένειας. Το βλέπω, το νιώθω, ότι δεν περίμεναν να κυκλοφορώ, μάλλον είχαν την εικόνα ότι με το ζόρι σηκώνομαι και από το κρεβάτι.  

Δεν το κάνουν από κακία, απεναντίας, είναι δεδομένο το ειλικρινές ενδιαφέρον τους να ξεπεράσω το πρόβλημα. Ωστόσο, αυτή η εικόνα τούς έχει εντυπωθεί: καρκινοπαθής= ανήμπορος, ασθενικός, εξαντλημένος…

Το συζητούσαμε προχθές και με τον φίλο γιατρό Μιχάλη Κίτρου. «Σε κοιτάζουν και αναρωτιούνται: έχει πράγματι καρκίνος αυτός;» μου 'λεγε κι ο Μιχάλης.

Αυτή ακριβώς η συμπεριφορά φανερώνει μια μεγάλη αλήθεια: τα τελευταία 20 χρόνια η επιστήμη έχει κάνει μεγάλα άλματα και πλέον ο καρκίνος, όπως έγραφα και προ ημερών, μεταβάλλεται σε μια χρόνια νόσο (Η πρώτη νίκη: ο καρκίνος μεταβάλλεται σε μια χρόνια νόσο). Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μπορεί να έχεις καρκίνο, αλλά να ζεις χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες, να κινείσαι και να λειτουργείς κανονικά και κανείς να μην καταλαβαίνει ότι είσαι άρρωστος.

Υπό μία προϋπόθεση όλα αυτά: να γίνει έγκαιρα η διάγνωση.

Όσοι δεν έχουν υποχρεωθεί να ασχοληθούν με τον καρκίνο, δεν γνωρίζουν τις εξελίξεις αυτές και έχουν μείνει με τoν μύθο που έρχεται από το παρελθόν ότι ο καρκίνος είναι ανίκητος. Γι αυτό όταν σε συναντούν, σε κοιτάζουν περίεργα, σα να είσαι τελειωμένος. Λες και ζεις …παρανόμως. 

Ε, λοιπόν, πλέον ο καρκίνος δεν είναι ανίκητος. Οι καρκινοπαθείς δεν βρίσκονται προ των πυλών του Άδη. Η ζωή τους μπορεί να συνεχιστεί κανονικά, για πολλά ακόμα χρόνια.

Αρκεί, επαναλαμβάνω, να εντοπίσουν έγκαιρα, την ασθένεια. Αρκεί να μην αγνοήσουν τα πρώιμα σημάδια που πιθανόν θα τους δώσει η αρρώστια. Αρκεί να κάνουν το αυτονόητο, δηλαδή ένα τσεκ-απ ανά τακτά χρονιά διαστήματα.

Ειδικά όσοι ζουν …επικινδύνως, όσοι δηλαδή επιμένουν να καπνίζουν, να πίνουν ένα ποτηράκι παραπάνω, να έχουν αυξημένο άγχος, να ακολουθούν έναν μη υγιεινό τρόπο ζωής και διατροφής, ειδικά αυτοί πρέπει να μην καθυστερούν ούτε μέρα το τσεκ-απ που πρέπει να κάνουν.

Επιμένω σε αυτή την προτροπή μήπως με ακούσουν και δικοί μου άνθρωποι, όπως επί παραδείγματι οι γιοί μου, οι οποίοι πέραν του ότι ζουν …επικινδύνως, έχουν εις βάρος τους και τον παράγοντα «κληρονομικότητα»...

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ακριβώς ένα χρόνο με καρκίνο-Πόσο άλλαξε η ζωή μου

Το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς